Tarihi Bir Hatayı Düzeltmek

Deep Purple’ı ilk kez canlı olarak Belgrad’da izledim. Hem de nelerin pahasına.

Konser zamanında Sırbistan’ın ikinci büyük kenti Niş’de yaşıyor ve çalışıyorum. Ofiste fazlasıyla önemli bir denetleme geçiriyoruz. Dünyaca tanınmış büyük bir denetleme firması aşağı yukarı yirmi kişilik bir ekiple tepemizde davul çalıyor.

O aralar da Jelena’yla ilk tanıştığımız günler. Pek ortalarda gezmiyoruz. Konserin bir-iki gün öncesinde Regent isimli fazlasıyla burnu büyük bir restoranda yemek yiyiyoruz, ancak tek masa biziz, başka hiç müşteri yok. Özel yemek odamız gibi yani. Canlı klasik müzik çalıyor, biz de mükemmel bir Hırvat şarabı etrafında tatlı tatlı geyikliyoruz.

Jelena sordu nasıl geçti günün diye. Ben de başladım söylenmeye:

“Yaw, başımızda bir ordu denetçi, canımızı çıkarıyorlar. Bütün gün bebek bakıcılığı yapmaktan iş yapamıyoruz...”

Neyse, akşamın sonuna doğru omuzumda bir el hissettim. Kafayı bir çevirdim ki tüm denetçi gurubu kalkmış restoranı terk ediyorlar. Denetçilerin reisi hanım da bana yüzünde bir metre bir gülümsemeyle iyi akşamlar demeye gelmiş.

“Lan...” dedim içimden, “Duydular mı ki dediklerimi?”, ama istifimi bozmadım. Tam arkamdaki masaya gelmişler. Görmedim. Naapıyım... İyi geceler deyip ayrıldık. Onlar gidince Jelena’ya sordum.

“Ne kadardır buradalardı bunlar?”

Jelena da “Biz geldikten hemen sonra geldiler.” dedi.

Olan oldu, ne yapalım?

Neyse, konser günü geldi. Konser akşam saat onda, Belgrad’da Arena isimli bir salonda. Niş Belgrad arabayla iki buçuk saat. Saat iki. “Kum” Dusan biletlerle beni bekliyor, ben de ofiste denetçilerle kapanış geyiklerini tamamlıyorum. Tam bu anda denetçilerin reisi geldi ve:

“Ay ben şunu da istiyorum. İki saate kadar hazırlayabilir misiniz?”

diye sordu. Ben de dayanamadım ve:

“Çok önemli bir işim var. Benim gitmem lazım ama falancaya söyleyeyim yapsın”

dedim. Oradaki denetçilerin hemen hepsi aynı anda başladılar:

“Ya, ya, eminiz çok önemli.”

“Bu önemli işin saçları sakın sarı olmasın?”

Rezillik :)

Hiç gevelemeden söyledim.

“Deep Purple konserine gidiyorum.”

Güldüler. Hepsi de fazlasıyla iyi insanlardı.

Hemen arabaya, oradan Dusan’a, oradan da Belgrad’a. Saat beş gibi konser salonunun etrafındaydık. Kendimize birer Purple tee-shirt’ü alıp giydik. Akşam onda başlayacak konser iki saat rötarla oniki ‘de başladı. Siz hesaplayın, yedi saat ayakta bekledik.

Ve konser başladı. Pictures of Home. Nasıl güzel şarkıdır. Gitarist Ritchie Blackmore varken istemedi diye hiç canlı çalmamışlar. Blackmore gidince konserlerinin açılış şarkısı olmuş. Yaşasın yeni kral.

Pictures of Home, açılış şarkısı olarak da mükemmel bir şarkı. Orijinali Ian Paice’den bir davul soloyla başlar. Şarkının gitar riff’i ve solosu Blackmore’dan. Muhteşem. Yine bol bol Jon Lord ve klavye ve en önemlisi uzun ve mükemmel bir bas gitar solo. Bu soloyu çalarken basçı Roger Glover ile aramızda beş metre ya var ya yok. Vokal de Deep Purple (Mark II)’nun efsanevi sesi Ian Gillian. Bu şarkının melodisini Blackmore kısa dalga radyosuyla Bulgar yada Türk radyolarının birinden duymuş ve uyarlamış.

O günlerden gelip gurupta kalan Ian Paice, Ian Gillian ve Roger Glover’ın üçü de altmış yaşından fazla, yani toplam iki yüz yıla eşit bir efsane başladı çalmaya. O günlerde yours truly sadece otuz dokuz yaşında, gencecik bir adam. O bile yoruldu ancak Deep Purple üç saat boyunca durmadan, yorulmadan çaldı. Ben de azım açık gözümü kırpmadan seyrettim.

Deep Purple’ı ikinci kez Montreux’de canlı olarak izleme şansına sahip oldum. Deep Purple’ı Montreux’de dinlemek, Château Margaux’yu Bordeux’da içmeye, Sushi’yi Tokyo’da yemeye yada kumarı Las Vegas’da oynamaya benzer.

Purple’ı Montreux ile ilişkilendiren ise gurubun “Machinehead” albümü ve orijinal plağın ikinci yüzünün ilk şarkısı “Smoke on the Water” dır.

Bunun sebebi ise Machinehead’in Montreux’de kayıt edilmiş olması ve Smoke on the Water’ın da bu hikayeyi anlatması.

Smoke on the Water’ı duymayan, bilmeyen yoktur. Hiç müzik dinlemeyen biri bile melodiyi duyunca tanıyacaktır.

Bu dört notalık gitar riff’i yetmişli yılların gençlerinin milli marşı haline gelmiştir. Sofistike (ve ukala) müzik kritikleri bazen Blackmore’a “Yaw, bu riff altı üstü dört nota, çok basit ama nasıl ballıysan bu tuttu” şeklinde sataşırlar. Blackmore da onlara Beethoven’ı Beethoven yapan beşinci senfonisinin “piyano rıff ” ’inde kaç nota olduğunu sorar (doğru cevap dört’dür).

Smoke on the Water’a daha sonra döneceğiz. Şimdi Machinehead’in diğer şarkılarına bakalım.

Albümün açılış şarkısı Highway Star. Nasıl yazıldı anlatayım size, gülün.

Yıl 1971. Grup otobüsle Portsmouth’a gidiyor. Otobüste bulunan gazetecilerden biri gruba sorar:

“Şarkılarınızı nasıl yazıyorsunuz?”

Bunun üzerine Blackmore eline bir akustik gitar alır ve kafadan, sadece “sol” notasını üst üste çalarak bir riff yaratır. Ian Gillian ise hemen kıçından sözleri uydurur ve söylemeye başlar. Aynı günün akşamı bu şarkıyı ilk defa konserlerinde çalarlar. Highway Star, yetmişli yılların Rock efsanelerinden biri haline dönüşür :)

Belgrad konserinin açılış şarkısı Pictures of Home da Machinehead’den. Hikayesini yukarda anlatmıştık.

Albümde benim çok sevdiğim Maybe I’m a Leo, biraz uzatılmış tercümesiyle “Aslan burcundan olsam da aslan değilim”, diğer efsanelerin yanında fazlasıyla sönük kalıyor. Ancak bir Leo yani Aslan burcundan biri olarak hala bu şarkı benim hitlerim arasında. Gurupta ise sadece Ian Gillian Aslan burcundan. Doğum günlerimiz aynı. Ağustos on dokuz.

İlk yüzün son şarkısı Never Before. Yazıldığında herkes başarısından o kadar emindir ki, albümden önce single olarak yayınlanır. Sonuç ticari bir felaket olur. Üç saniyede otobüste, ayak üstü, yarı şaka yazılmış bir şarki kırk sene sonra bile dinlenirken, başarı diye özene bezene yazılmış başka bir şarkı bir felakete dönüşebiliyor. Ne olursa olsun, ben hala severek dinlerim.

İkinci yüzden Lazy hiç dinlemediğim ve haz etmediğim bir şarkı. Bir hikayesi varsa da ben bilmiyorum.

Yine ikinci yüzden Space Truckin’, Ian Gillian’ın Blackmore’u ikna etmesiyle albüme girer. Blackmore, bu şarkının kendi yazdığı riff’inin çok basit – evet, Smoke on the Water’ın dört notalı riff’inden bile daha basit – olduğu için albüme koymak istememiştir. Bu şarkı da aynı albümden başka bir hit olur :)

Burada yeri gelmişken diğer şarkılarla birlikte Montreux’de kaydedilmiş ancak albüme girememiş ve benim çok sevdiğim When a Blınd Man Cries’a dokundurmadan geçmeyelim. Yedi dakikalık gereksiz Lazy yerine bu şarkı albüme koyulabilirdi bence. Blackmore yine Blackmore’luğunu yapmış yine.

Ve Smoke on the Water, yani Machinehead’in hikayesi.

Rock ağırlıklı ve oldukça başarılı In Rock albümünden sonra, biraz da Ian Gillian’ın bastırmasıyla hafif Funk’a çalan Fireball albümünü yapar Purple. Bu yeni albüm hafif ekşi satmıştır. Purple bu albümden sonra Hard Rock’a geri dönmeye karar verir.

Yani acilen yeni bir albüm yapmak şart olur.

Başka bir problem ise hem In Rock’ın, hem de Fireball’un stüdyoda kaydedilmiş albümler olmalarıdır.

Stüdyo kayıtlarının güzelliği, stüdyo olanaklarını kullanarak enstrümanların ayrı ayrı kaydedilip sonradan zaman zaman da değiştirilerek biraraya getirilmesidir. Yani mix.

Bu işlem mükemmel albümler yaratsa da bu yapay şarkılar konserlerde canlı olarak çalındığında pek başarılı olmamaktadır.

Bu yüzden Purple yeni albümlerini sanki konserde çalınmış gibi canlı kaydetmeye karar verir. Yani tüm enstrümanlar ve vokal aynı anda çalınıp söylenecek ve kaydedilecektir.

Purple böylece The Rollling Stones grubunun kullandığı kayıt cihazlarıyla dolu bir kamyonu kiralar ve atlayıp Leman gölü kıyısında bir şehir olan Montreux’ye gelir.

Yıl 1971, aylardan Aralık. İsviçre soğuk memleket. Montreux gibi bir yerde bu mevsimde pek aktivite olmaz. Grup, bundan da faydalanarak o yıllarda Montreux Jazz festivalinin sahne aldığı Montreux Casino’da albümlerini kaydetmeye karar verir.

Ancak aynı yerde Frank Zappa ve orkestrası Mothers of Invention da bir konser vermektedir. Bu konsere Purple’ı da davet ederler. Tam Don Preston King Kong isimli şarkılarında bir klavye solosunun ortasındayken seyircilerden biri elindeki işaret fişeğini tavana doğru ateşler.

Casino’nun çatısı alev alır ve bir “yangın yanmaya” başlar :) Montreux Jazz festivalinin direktörü Claude Nobs yada şarkıdaki ismiyle “Funky Claude”, izleyicileri bir kaza olmadan dışarı çıkarmıştır ancak Casino ve dolayısıyla Purple’ın albüm kayıt lokali yanar ve kül olur.

O gün bu gündür Montreux Jazz festivali Casino yerine yeni yapılan gösteri merkezinde yapılmaktadır. Bu merkezde Purple dahil, Blondie, Gary Moore gibi birçok değerli müzisyenleri dinleme şansım oldu. Casino da yeniden modern bir bina şeklinde yapıldı. 2007 ve 2008 yılbaşlarını bu yeni Casinoda geçirdim.

Neyse, 1971’e dönersek, Casino’nun yanması üzerine “Funky Claude”, Deep Purple’ı geçici olarak The Pavillion isimli bir lokale yerleştirir. Grup da bu yeni mekanda kayıt yapmaya başlar.

İlk şarkının, ki sonradan hepimizin bildiği Smoke on the Water olacak bu şarkının o anda bir ismi yoktu, sadece “Take One” deniliyordu, gitar riff’inin kaydının tam ortasında lokalin kapısı çalınır.

Bu noktada olayın nasıl olmuş olabileceğini anlayabilmek ve benim de ilk duyduğumda tepine tepine güldüğüm gibi tadını çıkarabilmek için ne yazık ki İsviçre’de yaşamış olmanız gerekir.

Evet, kapıyı çalan İsviçre polisidir ve komşuların gürültüden şikayeti üzerine gelmişlerdir :) :)

Bu olayın üzerine Funky Claude grubu, mevsim olmaması yüzünden kapalı olan Grand Hotel adlı bir otele yerleştirir. Şarkıda bu olay “We ended up at the Grand Hotel.” Şeklinde geçer. Gurup da tamamen boş olan bu otelin bir koridorunda tüm Machinehead albümünü kaydeder.

Minik bir istisna ile tümü.

Smoke on the Water’ın müzik kayıtları Polislerin kovaladığı The Pavillion’da yapılmıştır :)

İşte bu Grand Hotel bizi yazımızın başındaki tarihi hataya getirir.

Lütfen özürlerimi kabul edin, biraz Forrest Gump’vari uzun bir hikaye oldu ancak sonuca yaklaştık.

Benim tarihi hatam, şarkıda adı geçen Grand Hotel’i bu güne kadar Montreux’nün merkezindeki Grand Hotel Majestic olduğunu düşünmemdi. Tamamen tesadüf eseri Şarkıda geçen Grand Hotel’ın Montreux’da değil hemen Montreux’un dibindeki Territet’de olduğunu öğrendim.

Bu bilgiyi aldığım kaynakta otelin adı “Grand Hotel, Hotel des Alps” şeklinde geçiyordu. Tek problem bu otelin bu gün apartman dairelerine çevrilmiş olmasıydı. Yani Grand Hotel des Alps artık yoktu.

Bu eski otelin bu günkü yerini bulmak için sarıldım Google’a. Yarım gün sonra Montreux’un eski binaları isimli bir makalede bir resmini bulabildim. İster inanın ister inanmayın adresi ile birlikte.

Rte de Shillon 78.

Dün akşam bir toplantıdan sonra atladık arabaya ve Jelena’yla birlikte yukarıdaki adrese gittik ve kötü bir sürprizle karşılaştık. Rte de Shillon 78, tadilat altında, her tarafı ağla kaplanmış bir bina. Kapısında ise “Residence des Alps” yazıyor.

Tam arabaya binip geri dönecekken gözüm yandaki yani Rte de Shillon 74 deki binaya takıldı. En az tadilat altındaki Hotel des Alps kadar büyük, Viktorian bir bina.

Kapısına gidip yazanları okuduk.

“Residence de Grand Hotel”

İşler karıştı birden. Demek iki otel var. Grand ve des Alps. Sorun, Purple’ın bu iki otelin hangisinde kaldığı.

Burada yardıma Classic Albums belgeselinde Machinehead’in anlatımı esnasında Roger Glover’ın birkaç saniyeliğine olsa da gösterdiği Grand Hotel fotoğrafı koştu.

Bu fotoğraftaki bina Rte de Shillon 74 deki tadilat altında olmayan Residence de Grand Hotel binasıydı.

Tarihi yanlış düzeltilmiş, Machinehead’in kayıt yeri bulunmuştu.

Grand Hotel

Delili yukarda.

Sağlıcakla kalın...

Marsilya II

Evet, bu akşam da kıçımızı kaptırmadan otele dönebildik. Bir bayağı ciddi "near miss" yani "neredeyse kaptırma" aşamasına geldik ancak biraz da şansın yardımıyla Marsilya'nın eski limanının yukarılarında kimsesiz yollarda gezen iki turisti görüp "u" çeken bir arabadan zor da olsa kaçabildik ve otelimize ulaştık. Yanımızda korunmamızdan sorumlu kırkbeş kiloluk Alman kurt köpeğimiz Koni the Brave Heart hepimizden önce kendisini otel odasına attı :)

Eski Liman

Marsilya böyle işte. Gördüğüm en güzel şehirlerden biri bununla birlikte Kuzey Afrika ve Fransız "asi"lerinin ortak az birazcık çabalarıyla güvensiz bir hale gelmiş. Ancak kendimi tekrar etmek pahasına bir kez daha söyleyeyim, çok cazibeli, çok güzel bir şehir Marsilya.

Bu sabah ilk iş eski liman çevresinde gezindik. Yüzyıllar yaşındaki binalar hala ayaka, içlerinde insanlar yaşıyor. Rıhtımların birinde eski bir yelkenli gemi bağlı. Hani o korsan zamanlarından. Hikayesini henüz bimiyorum, eve dönünce Google'layacağım. Hemen geminin karşısında Hotel de Ville, ama hotel dediysek öyle bildiğimiz otel değil, hükümet konağı, koloni tarzında çok güzel bir yapı.

Limanın biraz içerilerinde eski şehir yani the old town var. Napolyon burada yaşamış yada bulunmuş biraz. Bilirsiniz Napolyon ülkemizde öyle fazlaca kahramanlık duyguları uyandıran bir kişilik değildir. Bizde Napolyon dediğinizde ya kafası biraz karışmış, elini ceketinin içinde tutan ve başında hunisi olan bir karekter canlanır gözümüzde yada daha popüler olan Jozefin. Ancak Fransızlar için Napolyon çok önemli bir tarihsel figürdür. O yüzden Napolyon'un burada bulunmuş olması önemli.

Eski limandan bir gemiyle If adasına geçtik. Bu If İngilizcedeki "eğer" anlamına gelen "if" değil, adanın ve aynı zamanda üzerinde bulunan şatonun ismi. Bu şato olası bir İspanyol yada (sıkı durun burada) Türk işgaline karşı Marsilya'yı korumak için yapılmış.

If Adası

Ancak bu ada ve şatonun önemi burda ondört yıl hapis kalmış Edmond Dantès isimli bir mahkumdan gelmekte. Bu Edmond Dantès, Fransız yazar Alexandre Dumas'ın kaleminden tanıdığımız çoğumuzun bildiği ismiyle Monte Kristo Kontundan başkası değil. Gerçek bir tarihsel karekter olan Monte Kristo Kontunun hücresini görmek çok heyecanlandırdı beni.

Monte Kristo Kontunun hücresi

If adasından dönüp oyuncak trene bindik ve bu kez de tam ters istiksmetteki Notre Dame de la Garde katedraline geçtik. Katedralin kendisi de çok güzel ancak şehire binikiyüz metre yükseklikdeki bir tepeye yapılnış bu bina Marsilya'nın panoramik fotoğraflarını çekmeye olanak sağlaması bakımımdan çok daha önemli oldu bu gezimizde.

Akşam yemeğinde Jelena Marsilyanın en ünlü yemeği olan midye ve birkaç çeşit balık ile patates üzerine dökülen bir sos ile yenen Bouillabaisse'i denedi ve çok beğendi. Ben ise bir şişe Provansal kırmızı şarapla beraber bifteğimi kemirdim.

Daha sonra alkolün de tesiriyle - burada bir arkadaşı analım, bir cengaverlik yaparak limanın yukarısındaki bölgeye doğru yürüdük ve burdan sonrasını biliyorsunuz zaten, kaptırıyorduk elimiz avcumuzdakileri :)

Yarın ki program ise Calanques (kalank okunuyor) isimli denize uzanan yamaçları gemi ile ziyaret. Sonrasında Cassis isimli funky bir deniz kıyısı kasabasına gideceğiz.

Yarın görüşürüz..

Marsilya

Neredeyse bir ay oldu, bir yarım saat ayırıp iki kelime de olsa yazamadım. Saat bu günlerde biraz hızlı çalışıyor benim için. Teoride biraz daha az yoğun bir dönem beklerken işin aslı biraz tersine çıktı. Koşmaca, koşuşturmaca sizin anlayacağınız.

Neyse ki Jelenayla bir bahane bulup bir hafta sonu için olsa bile Lozan'dan uzaklaştık. Nereye gittiniz diye sorarsanız Marsilya'dayız. Fransa'nın Paris'den sonraki ikinci büyük şehiri. Hani geçenlerde Eskişehirspor'u eleyen Marsilyaspor'un evi işte (eşşolueşşekler, kağıt üzerinde de olsa Eskişehirliyimdir yani).

Marsilya önemli bir liman şehri. Kısa bir zaman oldu geleli, öyle uzun boylu bakınmaya zaman olmadı ama gördüğüm kadarıyla çok özel bir yer, olabildiğince "çarming" ve "fenomenal". Liman ve tarihi şehirdeki binalarla acaip fotoğraf malzemesi var sizin anlayacağınız. Neyse yarın size şehir hakkında daha detaylı bilgi verebilirim diye düşünüyorum.

Marsilya'nın ilginç tarafı daha şehiri gezmeden Marsilya'lı yada Marsilya'da yaşamış arkadaşlardan edindiğimiz ön bilgi. Kime sorduysak "Arabanın kaskosu var di mi?" yada "Aman hesap öderken parayı cüzdandan çıkarma, elli Euro kadar bir miktarı cebinde ayrı sakla!" gibi şeyler söylediler.

Anlaşılan burada bayağı eğleneceğiz. Eğer kıçımızı kaptırmadan dönebilirsek anlatırım detayları size.

Lozan'dan Marsilya arabayla dört-beş saat gibi. Biz bugün gelirken Lyon üzerinden otoyolu almak yerine Grenoble üzerinden geldik. Sisteron'a doğru otoyolu bırakıp köy yollarını kullandık ve bu sayede de biraz Provance havası koklamış olduk.

Denizden içerilere girdikçe Provance'ın tüm havası değişiyor. Nice'li, Cannes'lı, Saint-Tropez'li Cote d'Azur'ün ukala yada hadi yine devşirme bir terim kullanayım, "snob" havası içerilere girince kayboluyor ve bana sorarsanız dünyanın sayılı güzel bölgelerinden biri haline dönüşüyor inland Provance.

O yemyeşil dağlar, belki de dünyanın en güzel köyleri, neredeyse Kapadokya gibi biçimlenmiş kayaları, şatoları ve kaleleri ile Provance'ı yeme ama yanında yat.

Öyle güzel yani. Yakınına gelip de görmemek bir insanlık suçu...

İşte böyle. Yarın yürüme günü o yüzden yatalım, uyuyalım ve büyüyelim.

Görüşmek üzere...

Tunus 6

Bugün Temmuzun on dördü. Yemek öncesi bir kokteylden sonra mum ışığı altında akşam yemeğini yedik. Yemek salonunun ortasında kırmızı, beyaz ve mavi renklerden oluşan dev bir pasta. Kimse yemeye kıyamadı, herkes fotoğrafını çekiyor.

Bu akşam tüm animasyonlar iptal. Havuzun kenarına bir sahne yapıldı, hem de bayağı büyük bir sahne. Otel personeli kılıklarını değiştirdi. Papyon falan takıyorlar. DEFCON 2 durumları yani.

Bu aşamadaki beklenen soru ise Temmuzun on dördünün öneminin ne olduğu. Tunus bağımsızlığını mı kazanmış? Habip Burgiba'nın doğum günü mü? Kuskusun keşif yıldönümü mü? Ne sahiden?

Bunların hiçbiri.

Ondört Temmuz Fransız devriminin yıldönümü. Daha doğrusu Bastile saldırıp yaktıkları gün - haliyle devrim aylar almış bir süreç, sembolik olarak ondört Temmuza indirgenmiş. Bu gün fransızların ulusal günü sizin anlayacağınız.

Peki Tunus'ta bir otele Fransız devriminin yıldönümü nedeniyle neyin girip çıktığını sorabilirsiniz.

Müşteriler Fransız, belki ondan deseniz değil. Üçbeş Fransız var o kadar. Çoğunluk Alman. Bilindiği üzere Almanların Fransız devrimi yada toptan Fransa için pek de sempatilerinin olduğunu söylemek zor. İkinci çoğunluk müşteri gurubu da Belçikalılar. Belçikalılar ise Belçikayı bile takmamakta, bırakın Fransanın ulusal gününü taksınlar.

Bu, sizin anlayacağınız, Tunusluların işi.

Birini çevirip sordum, "Hemşerim, Fransanın ulusal gününden size ne böyle kırk gün kırk gece kutlamalar yapıyorsunuz" diye. O da dedi ki "Tunus eskiden bir Fransız kolonisiydi".

E, ondan önce de Türk kolonisiydi, o zaman niye yirmidokuz Ekim'i kutlamıyorsunuz diye sormak vardı ama hadi neyse dedim.

Çünkü Tunuslular kendilerini Fransızca konuşarak, Fransız müziği dinleyerek ve Fransız adetlerini yerine getirerek Fransa'yla ilişkilendirmekten bir tür haz alıyorlar. Ondört Temmuz da işte bunlardan biri.

Fransa sanki Tunus'un modern dünya ile bağı. Aynı izlenimi tanıdığım Faslı ve Cezayirli arkadaşlardan da aldım. Her iki ülkenin de ana dili Arapça olmasına rağmen bir ikisi kendi aralarında bile Fransızca konuşuyordu.

İşin komiği, Fransa'nın Tunus dahil eski kolonilerine pek bir hayrı da dokunmuş değil. Hatta tarihe bakarsak, Fransa'yı sömürgeciliğin erbapları Birleşik Krallık, İspanya yada Portekiz ile karşılaştırdığımızda bu sömürgecilik işini Cezayir örneğine olduğu üzere fazlasıyla eline yüzüne bulaştırdığını söyleyebiliriz.

En azından Tunus'da gördüğüm kadarıyla Fransızlar bir çivi bile çakmamış. Oysa gidin bakın Şangay'a, Hong Kong'a. Koloni zamanından kalma bir çok bina, yol, vesaire görürsünüz. Tunus derseniz hak getire.

Buna rağmen Fransa diye ayılıp bayılıyor Kuzey Afrika.

Ne yapalım, canları sağolsun. Bu arada unutmayalım ki Osmanlı döneminde biz de yüz yıllarca Fransa diye ayılıp bayılmışız.

Neyse, Tunusluların derdi bizi germesin.

Fransanın Bastili yıkma gününden çok daha fazla önemli bir konu artık tatilin sonunun yavaş yavaş gelmesi. Pazartesi yarım günlük bir havuz vedasını saymazsak yarın son günümüz. Cerbe'ye veda etmek bayağı zor olacak. Bir de üstüne gelecek hafta çok önemli ve yoğun bir hafta. Neyse ki bu on beş günün şarjı fazlasıyla yeter.

Bugün Jelena'yla birlikte bol bol su altı fotoğrafı çektik. Techizatımız biraz iptidaiydi çünkü bir yanlış anlaşma sonucu snorkelleri getirmemişiz, ancak sonuç bence fena değildi. Resimleri büyük ekranda görünce anlayacağız ama umutlarım fazlasıyla yüksek.

Su altı dünyası büyüleyici bir dünya. Balıklar, bitkiler, kayalar inanılmaz güzellikte görüntüler vermekte. Bu da aynı güzellikte fotoğraflar demek.

Bu su altı fotoğraf işi beni bayağı sarmaya başladı. Şu anda beş metreye derinliğe dayanıklı ufak bir Point & Shoot kamerayla görüyorum işimi ama yakında bir plastik casing satın alıp bir DSLR ile dalmayı planlıyorum. Eğer bu işi becerebilirsem ilk hedef doğal olarak Kızıldeniz. Gelecek sene size beğeneceğiniz bir iki su altı fotoğrafı post edebilirim.

Yarınki program ise yunuslar. Tabi ki hava, yol ve yunusların keyif durumlarına göre değişebilir sonuçlar. Bir iki gün önce yunus kovalamaya çıkan bir gurup hayal kırıklığı ile geri döndü. Yunus munus görememişler. Ne yapalım, yunus göremezsek martı fotoğrafı çekeriz. Buranın martıları sarılı, siyahlı, çok ilginç martılar.

Bu günlük bu kadar. Görüşmek üzere...

Tunus 5

Barmenle ilişkilerimi ilerletmemin sonrasında artık otelle aynı adlı Zephir kokteyllerini büyük kadehlerle almaya başladım. Bu masa ile bar arasındaki round-triplerin sayısını yarıya düşürdü. Bu önemli çünkü Temmuzun ortasında Afrika'ya gelmenin travmasının üzerine ek olarak Tunus bir de normalin üstü yüksek sıcaklıklara maruz kalmakta. Bu günün maksimumu örneğin gölgede kırk beş derece, yarın kırk sekiz bekleniyor. Dün dünyanın en sıcak çölü Sahara'yı ziyaret etme basiretini gösterdik ve sıcaklık orada gölgede elli iki derece idi.

Sizin anlayacağınız kıçımız yanmakta.

Buna rağmen tatil hala güzel ilerlemekte. Dünkü Matmata-Douz turu mükemmeldi.

Matmata'dan başlarsak yine hayatımda ilk defa bir Berberi ailesini kendi evlerinde ziyaret etme şansını buldum. Berberiler yada buradaki adlarıyla Berberler - ki bu Berberler ne saç kesmekte, ne de beri gelmekte - Kuzey Afrika'nın yerlileri. Başka bir deyişle Fas, Cezayir, Tunus ve Libya'da tarihsel filmi geri sararsak Arap yayılması öncesinde bu topraklarda sadece Berberileri görmekteyiz.

Berberi Ailesi

Berberiler genelde göçebe olan Bedevilerle karıştırılsa da aslında oldukça yerleşik bir toplum. Köyleri ve kendilerine has evleri var.

Dümdüz, kil toprağı yoğun, yirmi metreye yirmi metre boyunda bir alanı düşünün. Berberiler, evlerini bu alana inşa etmek için önce bu alanı bir daire biçiminde on-on beş metre derine kadar kazıyorlar. Bayağı daire biçiminde bir çukur. Sonra bu çukurun çeperine odaları oyuyorlar. Bazı evler iki katlı bile olabiliyor.

Star Wars'ın çekildiği Sidi Driss oteli de bu tarzda yapılmış bir Berberi evi. Hala filmden kalma dekorlar var. Ancak mesela Amerika'da olsa bir Star Wars mabedine çevirilebilecek bu yer ne yazık ki ikinci sınıf bir otel olmuş. Luke Skywalker'ı filimde gözünüzde canlandırmaya çalışırken iki garson ellerinde salata tabaklarıyla önünüzden geçiyor, bir üçüncüsü onlara elleri dolu iken tekme atarak şaka yapmaya çalışıyor.

Berberilerin ikinci ev şekli ise düzlük yerine tepelik bir alana yerleşmeleri gerektiğinde seçtikleri mağara benzeri kayalara oydukları odalar.

Her iki tarz evler de mutlaka görülmeye değer.

Matmata civarında başka bir durağımız ise Tunusluların eski köyler diye adlandırdıkları toprak yapılı köyler. Görünüşü fazlasıyla güzel olan bu köylerde ne yazık ki yaşanması çok zor, ne elektrik ne su var. Bu köylerin birçoğu Tunus'un ünlü başkanı Habib Burgiba'nın teşvikiyle yetmişli yıllarda boşaltılmış ve fazla uzakta olmayan imar planlı, elektrikli ve sulu yeni köylere taşınmış. Ne olursa olsun eski köylerin cazibesi yeni köylerde yok. Görülmesi gerekli yerler listesine direkt birer aday bu eski köyler.

Toprak yapılı köyler

Matmata'yı geride bırakıp Douz'a yöneldik. Douz, Sahara çölünün başlangıcında Red Kit maceralarında fazlasıyla yaygın "son şans köyleri" benzeri bir şehir. Tam bir Kuzey Afrika minyatürü Douz. Çok ilginç bir cazibesi, çok da güzel bir pazarı var. Jelena bir dolu hatıra malzemesi ve giyecek aldı.

Douz Pazarı

Yeri gelmişken söyleyeyim, Jelena rahmetli annemden sonra tanıdığım en çetin pazarlık erbabı. Bir Arap satıcı Jelenanın pazarlık fiyatını kabul ettikten sonra, nasıl içine dokunduysa dükkanın kapısından çıkarken bizi durdurdu ve "Eğer Ekimle Aralık arasında gelseydin bu dükkandan ya eli boş ya da benim fiyatımla aldığın tunikle çıkardın" dedi, cevabımızı bile beklemeden döndü gitti.

Matmata ile Douz arasında Tunusluların Taş Çölü dedikleri kum ile kaya karışımı bir alan var. Douz'dan sonrası ise Sahara, bildiğiniz kum çölü.

Sahara Douz'dan hemen sonra başlıyor. Yürüme mesafesi. Biz arabalarla bir on dakika daha ilerledik. Sahara'nın bu kesiminin kumları daha beyaz. İlk Sahara bölgesinin kumları daha altınsıydı. Geri kalan herşey aynı. Cehennem sıcağı ve kilometrelerce kum.

Su şişesine Sahara kumu

Arabadan inince ilk iş boş bir pet su şişesine hatıra Sahara kumu doldurmak oldu. Jelena bir iki fotoğrafdan sonra, bir önceki Sahara ziyaretinde başına gelenlerin de etkisiyle arabaya geri döndü. Ben cengaverliğe devam ettim ve bandanama su dökerek kum tepelerinin üzerinden bu kez yürüyerek daha içerilere doğru yöneldim.

Deve Ölüsü

Üç yada dördüncü tepeden sonra bir koku geldi ama kimyasal silah gibi, iğrenç bir koku. Lan ne oluyor diye bir döndüm ki bir deve ölüsü, daha doğrusu deve ölüsünün dış tarafları. Bayılma pahasına bir fotoğrafını çektim ve hemen uzaklaştım.

Sahara o gün en sıcak günlerinden birini yaşıyordu. Gökyüzü morumsu bir mavi renk almıştı. Teoride gözle görünmeyen yüksek frekanslı ultra violet yani mor ötesi ışıma arttığında bu ışımanın sarkmaları gözle görünür mor renkli ışımayı da artıtır. O gün gökyüzünün morluğu bundan mıydı benim hayal gücümden miydi bilmiyorum ancak o sıcaklık gerçekti ve belleğime kazındı.

Otele döner dönmez havuza atladık ancak o gün havuz suyunda makarna haşlanırdı bence. Oradan denize koştuk. Deniz havuz kadar olmasa da yine sıcaktı. Önceki günlerde Jelena ile beraber akıntının soğuttuğu bir bölge bulmuştuk. Oraya yüzdük ve bir yarım saat birbirimizle konuşmadan "soğuduk".

Bugünün olayı ise bir deve - pardon dromader turuydu. Hayırlısı, bu günlerde şansımız develerden açıldı, sonu iyi gelsin diyelim.

Buyrun gülün...

Hayatımda ilk defa bir deveye bindim. Çok eğlenceli ve vücudunuzun herhangi bir bölgesine akla ilk gelenler dahil herhangi bir zararı yok.

Bu deve macerasının bir hedefi de klasik bir deve fotoğrafı çekmekti - ki bu aşamada işler biraz karıştı.

Nedir bu klasik deve fotoğrafı derseniz anlatayım hemen. Bir gün batımı canlandırın gözünüzde. Kırmızımsı bir renk altında beyaz kum tepeleri, kumun üzerinde bir yada birkaç deve, develerin üzerinde bir yada birkaç insan silueti, heybeler, kilimler. Ancak en önemlisi fotoğrafın can damarı olan develerin kum üzerinde uzamış gölgeleri.

Senaryo güzel de set ve dekorda problemimiz var.

Herşeyden önce saat üç buçuk, öyle güneş batımı kızıllığı falan yok ortada. Güneş koç gibi kırkbeş derece tepemizde parlıyor.

İkincisi çölde değil deniz kıyısındayız. Ayak bileklerine kadar su içine girmiş bir deve ve etrafında mayolu insanlar, o çöl yalnızlığı ve kuruluğu kurgusu ile pek de gitmiyor.

Kum deseniz deniz kumu, çöl kumu değil. Aradaki fark da kum içerisindeki öbek öbek yosunlar ve ayak izleri.

Fotoğrafımız zor ancak imkansız değil.

Gün batımı kızıllığını halletmek kolay, biraz Photoshop'a bakar. Burada problem güneşi kareye almamak. Zaten güneş kareye girerse başka sorunlara da yol açacak.

Benzer nedenlerle denizin de kareye girmemesi gerek.

Problem ise güneşin denizin aksi tarafında olması. Yani güneşi arkanıza alırsanız deniz önünüzde kalıyor.

Denizi "görmemek" için de devenin kıyıdan daha içerilere girmesi gerekiyor, ancak sahil her yerde bu kadar geniş değil.

Devenin üzerinde sadece ben varım ve oniki-onüç yaşında bir çocuk yerde, deveyi dizginlerinden çekerek ilerliyor. Cocuğumuz az derece Fransızca konuşmakta.

Bu arada kameraman Jelena çünkü deveye binmek istemedi ve bizi kıyıdan koşarak takip ediyor. Onun problemi ise yalın ayak olması. Kızgın kumların üzerinde ancak birkaç saniye durabiliyor.

Toparlarsak sahılde kumlu, yosunsuz, üzerınde ayak izi olmayan, etrafında insan bulunmayan, denizi saklayabilecek kadar kıyıdan içerde bir yer arıyoruz.

Bir ara deve çiş yapmaya başladı ve bu andan sonra Jelena korkudan bizle arasını öyle bir açtı ki bağırmadan konuşmak imkansız hale geldi.

Böylece deveci cocukla anlaşma işi bana ve kırık Fransızcama kaldı. Biz "Agoş silvuple" (Sol lütfen) ve "Adruat silvuple" (Sağ lütfen) diye diye iyi kötü gitmeye başladık.

Bir on beş dakika gezindikten sonra anladık ki yosunsuz ve ayak izi-siz bir nokta bulmak mümkün değil. Ancak bunların az olduğu bir yer bulabiliriz.

Yeri gelmişken Photoshop'ı yada daha yoğun kullandığım Lightroom'u sadece crop yada renklerle, exposure'la vs. oynamak için kullanırım. Spot repair dışında pixel editlemesi yapmam. Türkçesi fotomontaj yapmam da sevmem de (bu arada komiklik olsun diye mesela Zagorun üzerine kendi yüzümü koyduğum üç-beş fotoğrafı hariç tutuyorum). Bu sebeple yosun yada ayak izlerini "silmek" bir seçenek değil.

N'apalım dedik olduğu kadar.

Gözüme işe yarayabilecek bir alan kestirdim. Bir-iki "agoş/adruat" la o bölgeye ulaştık. Bir "Arret silvuple" (Dur lütfen) ile durduk.

Çocuk hala dizginleri tutuyor. Olmaz. Dizginleri bırakıp kareden çıkması lazım. "Alezi mösyö" dedim yani buyur git gibisinden. O hadi gidelim anladı, dizginleri çekip deveyi hareket ettirdi.

Nasıl kıçımı yırtıyorum "Arret" diye. Cocuk korkup durdu. Durdu da biz de bu arada az yosunlu, az ayak izli bölgeden ayrılmış olduk. Devenin geri vitesi yok ki takıp hemen geri dönelim. Baktım ki öyle "Agoş" la, "Adruat" la "U" çekip geri dönmek en az on beş dakika alacak, vazgeçtim.

Ne yapalım yosunlu olsun anasını satıyım diyip durduğumuz yerde denemeye karar verdim. Çocuk da yine deveyi alıp gitmesin diye bu sefer Fransızca limitlerimi zorlamak pahasına "Lö dromader rest isi me vuzalezi" yani deve kalsın ama sen git dedim.

Anladı mı anladı. Dizginleri bıraktı ve uzaklaştı. Tam bağırıp Jelena'yı çağıracakken bu sefer deve kalkıp çocuğun peşinden gitmeye başladı.

Ben bağrınmaya başlayınca çocuk hemen dönüp dizginleri yakaladı, "Eywa, eywa" diye deveyi sevip peşinden gelmesine engel olmaya çalıştı. Deve de bu ilgiyi herhelde çök anlamında algıladı ve iki ön ayağını kırıp çökmeye başladı.

Devenin üzerindeyken aşağı yukarı iki metre yüksekte olduğunuzu unutmayın. Deve iki ön ayağının üzerine alçalırken arka ayakları hala dimdik duruyor, siz de öne doğru ciddi bir kuvvetin etkisinde kalıyorsunuz. Bu arada deve her iki ön ayağını da aynı hızla kırmadığı için bir de sağa ve sola da yalpalıyorsunuz. Üstüne benim bir de hazırlıksız olduğumu hesaba katın ve nasıl paniklediğimi artık siz düşünün.

"Hooooo!"

Ben bağırınca deve de korkup bağırmaya başladı. Develer inekler gibi "Moo" 'lamıyorlar, böyle "Meüeümeeü" gibi komik bir ses çıkarıyorlar. Neyse deveci çocuk dizginleri çekip günü kurtardı.

Devenin gölgesinin yarısı suyun içinde

Bu arada yine hareket ettiğimiz için artık devenin gölgesinin yarısı suyun içinde kalmaya başladı.

Bu aşamada ben artık fotoğrafı falan bıraktım. Jelena'ya rica ettim, bak öyle susuz, yosunsuz denk gelirse çek bir iki kare diye. O da sağolsun önümüzden arkamızdan önce ayaklarını suya sokup sonra kara tarafına koşup ayakları yanmadan fotoğrafı çekip daha sonra tekrar suya zig zag yaparak aslında bayağı güzel üç beş kare yakaladı.

Bu deve hikayelerinin sonlanması dileği ile, görüşürüz.

Tunus 4

Sahara gezisinin ikinci ayağı yarın. Hedefler çölde iki şehir, Matmata ve Douz.

Matmata, Star Wars A New Hope yani çekim tarihi itibarıyla birinci, Star Wars tarihi ile dördüncü filmin başlangıç bölümünün ve Attack of the Clones yani çekim tarihi ile beşinci, Star Wars tarihi ile ikinci filmde Anikin'in annesinin öldüğü sahnenin çekildiği böige. Star Wars'daki ismi ile Tatooine gezegeni.

İşin komiği Tunus'un güney doğusunda Tatooine isimli bir bölge gerçekten bulunmakta. Zaten George Lucas'ın Tunus'a ve Arap dünyasına bir yakınlığı var. Tam hikayesini bilmesem de mesela Revenge of Sith'de Obi Wan Kenobi ile Anikin Skywalker'ın dövüştükleri gezegenin adı da "Mustaphar".

Matmata'ya dönersek, buradaki en önemli Star Wars bölgesi bu günkü ismi ile Hotel Sidi Driss. Filimde Lars'ların evi yani Lars Homestead. Lars'lar kim derseniz, Beru ve Owen Lars, Luke Skywalker'ın baba tarafından akrabaları. Luke, annesi Padme'nin doğum esnasında ölümünden sonra Lars'larla yaşadı, taa ki Ben (Obi Wan) Kenobi ile tanışıp Tatooine'den ayrılana kadar. Kısacası Hotel Sidi Driss Luke'un evi sayılır.

Hotel Sidi Driss - Lars'ların Evi

Bilgisayar oyunlarını seviyorsanız, Call of Duty'yi bilirsiniz. Bu oyunun ikinci bölümündeki Kuzey Afrika kampanyasının bir bölümü de Matmata'da geçmekte. Bu oyunu bitireli çok oldu, görünce hatırlarmıyım bilmiyorum.

Matmata'nın bir başka ziyaret noktası da Roman zamanından kalma bayağı iyi koşullarda bir amfi-tiyatro.

Matmata'dan sonra hedef Douz, yani yine Sahara. Douz'a Sahara'nın başkenti de diyorlar, niye imiş, göreceğiz. Tabii ki yine develer, kum tepeleri, vahalar ve en önemlisi çöl sıcakları gündeme gelecek.

Develere gelmişken bu sevimli hayvanlarla ilgili yeni birşey öğrendim, sizle paylaşayım.

Sahilde geziniyorum, devecilere denk geldim, bayağı bir kervan dolusu deve ile birlikte. Birbirimizi bonjour'ladıktan sonra bana binmek ister misin diye sordular. Ben de kırık Fransızcamla:

"Binmeyeceğim ama bir deve fotoğrafı çekmek istiyorum" dedim.

Deve için de İngilizce karşılığı "Camel" olan "Chamau" (Şamo) yu kullandım.

Deveci döndü ve biraz da ukalaca:

"Bunlar deve değil" dedi.

Nasıl kanım beynime sıçradı. Ne demek lan deve değil, bayağı deve işte, hörgücüyle, kıvrık boynuyla tastamam deve. Hadi insan ceylanla geyiği karıştırabilir ama bu deve yani, pek öyle başka bir hayvanla karıştırılabilecek gibi değil.

"Ne peki deve değilse, kaplumbağa mı?" dedim.

Yine aşağılayıcı bir bakıştan sonra:

"Bu dromader" dedi, bir de hecelerin üzerine basa basa dı-ro-ma-der diye, uygar beyaz adamın Güney Amerikalı yerlilerle konuştuğu gibi.

Piçkurusu, on beş yaşında ya var ya yok. Okuma yazması varsa iyi.

Sonra yere eğilip kumun üzerine çift hörgüçlü bir deve çizdi ve sonra "Se şamo" dedi. Sonra yanına bu sefer tek hörgüçlü bir deve çizdi, ona da "Se dromader" dedi.

İşte böyle, tek hörgüçlü devenin adı dromader'miş, öğrenmiş olduk.

Ama hala biraz aşağılanma sancım sürüyor, yanıma yandaş arıyorum. Çünkü vardır o tarafın. Tüm dünyanın bildiği bazı en basit abc'leri bilmem, insanlar duyunca şaşırır ve gülerler. Bu yüzden hala tereddütteyim, bu dromader herkesin bildiği birşey de ben mi atlamışım yoksa devecinin beni aşağılamak amacıyla kullandığı fazlasıyla sofistike, zoolojik bir ansiklopedi terimi mi anlamaya çalışıyorum.

Develer

Aynı akşam bu kez Jelena'yla yürüyoruz, uzaktan başka bir deveci gurubunu gördük. Jelena önceki aşağılanma olayını bilmiyor, anlatmamıştım daha. Neyse, olayı Jelena'nın üzerinde denemeye karar verdim.

Jelenaya sordum. "Jelenacım sorarmısın deveyle resim çekebilirmiyiz?"

Bu arada İngilizce konuşuyoruz ve ben devenin karşılığı camel'ı, uzata uzata, üstüne basa basa "keeeee-mıllll" diye söylüyorum ki Jelena Fransızca sorduğunda şamo'yu kullansın diye. Eğer deveyi şamo diye çevirirse rahatlayacağız, demek ki cahillik bende değilmiş deyip sayfayı çevireceğiz. Yok eğer dromader derse, ne siz sorun, ne ben söyleyeyim.

Neyse devecilerle yanyana geldik. Jelena eksküzemua mösyö deyip fotoğraf sorusunu sordu. Sadece bir tek kelimeyi duydum.

"DROMADER"

Yarın görüşürüz...

Tunus 3

Bu günün sonuna kadar canlı kalabileceğimize inancımı ciddi biçimde kaybetmiştim, ancak hernasılsa başardık.

Bugün itibarıyla "Cehennem Sıcağı", "Çöl Sıcağı" gibi terimleri düşüncesizce kullanmayı bırakmaya karar verdim, ancak deyimi yerindeyse durumun vahameti gerçekten gerektirirse kullanacağım.

Çünkü bugün "Çöl Sıcağı" ne demek anladım.

Dilimin döndüğü kadarıyla size anlatmaya çalışacağım.

Şimdi gözünüzde bir ilkbahar gününü canlandırın. Güneş bir gidip bir geliyor olsun. Böyle bir havada kendinizi tamamen normal hissedersiniz çünkü hava ne soğuk, ne de sıcaktır.

Şimdi termostatı biraz sıcağa doğru çevirelim. Bir yaz günü, üzerinizde bir tee-shirt var. Güneşin altında biraz gezinirseniz sıcak içinize işlemeye başlıyor. Bir gölgelik bulma ihtiyacı hissediyorsunuz. Böyle bir havada birisi size hava nasıl diye sorarsa "Çok sıcak" cevabını verirsiniz.

Termostatı biraz daha sıcağa çevirelim. Artık TV anonslarını duymaktayız. "kalp hastaları ve nefes darlığı çekenler güneş altına çıkmasın". Bu seviyede sıcaklık biraz biraz sağlığımızı tehdit eder hale geldi.

Termostatı bir diş daha artıralım. Artık sıcaklıktan kaynaklanan ölümleri duymaktayız.

Bir diş daha. Sıcaklık bir saunanınkine ulaştı (saunanın nemini dikkate almayın bu örnekte). Ancak kısıtlı bir süre dayanabilirsiniz bu sıcaklığa.

Şimdi termostatı biraz daha yükseltin. Derin bir nefes aldığınızda sıcaklığı ciğerlerinizde hissetmektesiniz. Sıcaklık güneş gibi bir kaynaktan değil her yerden buram buram gelmekte üstünüze. Etrafınıza bakamıyorsınuz bile çünkü her yer parlıyor. Üzeriizdeki saat, bilezik yada fotoğraf makinesi gibi metal cisimlere dokunamıyorsunuz çünkü eliniz yanıyor.

Çöl sıcağı bu işte. Daha doğrusu Sahara çölü sıcağı.

Eğer abartoyorsam taş olayım. Üs olarak kullandığımız vahadan Quad yada Buggy denilen dört çekerli mini arabalarla "The Grand Dune" yani büyük kum tepesine doğru giderken bayılmamızı önleyen hızımızdan kaynaklanan hafif rüzgar ve kafamdaki bandanaya sıklıkla döktüğüm suydu.

Öndeki buggy'deki rehberimizin vücudunda açık hiçbir nokta kalmamıştı, bir atkı ile yüzünü kapatmıştı ve gözünde dalgıç gözlükleri vardı. Çünkü o sıcaklıkta üzerinize ne giydiğinizin hissettiğiniz sıcaklık bakımından hiçbir etkisi yok. Vücudunuz açık da olsa kapalı da olsa zaten normalde sizi "soğutan" ter buharlaşmasının bu sıcaklıkla baş edebilmesi mümkün değil.

Grand Dune'a geldiğimizde rehberimiz beş dakika fotoğraf çekmek için durdu ve hemen sonrasında hadi dönüyoruzladı.

Buggy

Ben heyecanımdan biraz bozuldum ama Jelena hemen buggy'e atladı ve hadi gidelim dedi. Ben koltuğun önünde, o da motosiklet gibi arkamda benim göbeğime sarılmış gidiyoruz, bir kum tepesi gördüm. Jelena'ya dönüp "İki saniye duruyorum, bir resim çekeyim" dedim. Tam yavaşlıyordum ki bana "Boogie, lütfen durmayalım çok zor nefes alıyorum" dedi ama öyle bir sesle konuştu ki yanlış birşeyler olduğunu anladım ve bastım gaza sonuna kadar.

Schumacher'le Mad Max karışımı bir şekilde vahaya döndük. Normal zamanda çok zevk alabileceğim bir "drive" olabilirdi çünkü eğer kullandıysanız bilirsiniz, bu buggyler acaip "nimble", dağ tepe demeden kumların üzerinde öyle bir gidişleri var ki tadından yenmez, ancak bu sefer biraz telaşlandırdı beni.

İner inmez Jelena başından aşağı bir litre su boşalttı. Yüzü kıpkırmızı olmuştu. Güneş çarpması yada heat stroke derler ya hızlı çekimde gözümüm önünde garip Jelenanın başına hızlı çekimde geldi ve geçti.

Vietnam savaşında paramedic'lik yaptığını söyleyen ancak her söylediği her zaman doğru olmayan eski bir arkadaşın bir zamanlar gösterdiği bir yöntem geldi aklıma. Hemen Jelena'nın bileğindeki artery'nin üzerine soğuk su şişesini bir süre bastırdım. Daha sonra bir soğuk duş aldı ve neyse kendisini iyi hissetmeye başladı.

Ha bu arada şokla söylediği ilk şey "Hep senin yüzünden, başkası olsa otelden bile çıkmazdım" oldu. Şimdi sevinsem mi kızsam mı bilemedim :)

Biraz melodramatik anlattım, o yüzden söylemeden duramayacağım. Öyle bir kere ayılıp bayıldık diye süt çocuğu muamelesi yapmayın. Jelenayla birlikte aktif volkanların kraterlerinden Mont-Blanc'ın zirvesine birçok tansiyon yükseltici yerlerde bulunduk. Hiç de ayılıp bayılmadık.

Sahara da ilk çölümüz değil. Koca Tommiks'in evi, Nevada'daki Mojave çölünü tek başımıza araba ile geçmişliğimiz var yani... Her ne kadar Taco Bell yiyip Mojave FM dinleyerek hafif konforlu bir biçimde geçtiysek de çöl çöldür dimi? Hem de balayımızdı. Hey gidi günler...

Neyse, Sahara'nın Mojave falan gibi oyuncak çöllerle kıyas götürecek hali yok. Dünyanın en çöl çölü. Şimdi hangisinin pipisi daha uzun bilemeyeceğim o yüzden Gobi daha büyük, Taklamakan daha dehşet falan demeyin lütfen.

Sözün kısası, bu Sahara bir "fenomen". İnsanın kendisini küçük ve önemsiz hissettiği sayılı yerlerden biri.

Mutlaka görün.

Gezinin geri kalanı Sahara'ya kıyasla biraz daha az heyecanlıydı.

Mesela bu vaha "fenomeni". Çok komik arkadaşlar. Kilometrelerce toz, toprak, kum. Yeşillik olarak maki bile değil, yerlerde ısırgan otu kılıklı üç beş santim boyu da bitkiler. Sonra bir anda neredeyse tropik birkaç yüz metreye birkaç yüz metre, hurma ağaçlı, sarmaşıklı bir alan. İnsanlar yüzüp güneşleniyor, o kadar ilginç yani...

Vaha

Gezinin başka bir durağı ise eski bir bedevi köyüydü. Beni yine aldı ve Indiana Jones'un yanında bıraktı. Yolunuz düşerse mutlaka görün derim.

Bedevi Köyü

Bu günlük bu kadar. Resimler geldiğinde biraz daha hayat kazanacak hikayeler.

Stay tuned...