Viva Las Vegas!

Las Vegas, İspanyolca bir isim. İngilizcesi The Meadows, yani Çayırlar. Gidenleriniz bilir, Las Vegas, Mojave çölünde kurulu bir kenttir. Mojave çölü, de dünya çöllerinin en çetinlerinden biridir. İnsan sormadan edemiyor, ne arar böyle bir yerde çayır?

Cevabı bölgenin çok ilginç bir özelliğinde gizli. Mojave Çölü yaşayan bir çöl sevgili arkadaşlar. Örneğin Sahara çölü yaşamsız bir çöldür. İçine girdiğinizde sadece kum görürsünüz. Mojave'de ise hayat vardır. Kaktüsler, benzeri bir kaç bitki ve yılan, çakal, tilki gibi çöl hayvanları bulunur.

Bu farkın nedeni ise Mojave'de suyun bulunması.

Başta Colorado nehri, ve az da olsa düzenli olarak bulunan yerel su kaynakları, ve yağmur, dünyanın koşulları en zor bölgelerinden biri olan Mojave çölünde yaşam için gerekli suyu sağlıyor.

Çölün ortasında biraz su bulunduğundan Las Vegas civarı binlerce yıl boyunca Kızılderililerin yaşadığı bir bölge olmuş. Beyaz adam ilk kez 1829 yılında bu bölgeye gelmiş ve Las Vegas ismi de bu sıralarda verilmiş.

1844 yılında ise görevi vahşi batıyı gezip, Meksika ile potansiyel bir savaş halinde kullanmak üzere, bu bölge hakkında rapor yazmak olan John C. Frémont'un (bu ismi unutmayın) sağladığı bilgilerin ardından ilk göçmenler Amerika'nın doğusundan bu bölgeye gelmeye başlamışlar.

Kısa bir süre sonra da Mormonlar burada bir kale kurmuşlar. Asıl amacı Mormon"ların mekanı Utah eyaletindeki Salt Lake City'e giden kervanlar için bir durak ve kumanya sağlama noktası olsa da, zamanın her Hristiyan komünitesi gibi kızılderilileri Mormon inancına döndürme gibi bir misyon da üstlenmiş, bu kalenin rahipleri. Ama bir kaç yıl sonra kaleyi bırakıp, gitmişler.

Bu yerleşim yerinin bir kente dönüşmesi 1900'lü yılların başına rastlar.

Kentte yerel bazda, o zaman yasal olmayan bir iki kumar mekanı, minik bir iki kerhane ve yine ufak çapta illegal içki satan bir iki mağaza/salon bulunuyormuş.

1930'lu yıllarda, Amerika büyük depresyon döneminin içindeyken Colorado nehrinin üzerine büyük bir baraj yapma projesi devreye girmiş. O zamandaki adı Boulder Dam olan bu barajı yapmaya gelen işçilerin yaşaması için de Boulder City isimli bir kent kurmuşlar. İşin aslı Boulder City, o ana kadar Las Vegas'ta barınan işçilerin bazılarının, önemli bir yetkilinin ziyareti esnasında sarhoş yakalanmalarından dolayı, daha sıkı federal kontrol altında tasarlanmış ve kurulmuş. Boulder Dam sonrasında Hoover Dam ismini alsa da, Boulder City, Boulder City olarak kalmış.

Nevada eyaleti bu sıralar kumarı yasal hale getirmiş ve ilk yasal casinolar Downtown Las Vegasta, Fremont Caddesinde (ismi hatırladınız mı?) açılmış. Bu casinoların kendileri yasal da olsa sahipleri lokal gangsterlermiş tabi.

Dört-beş yıl sonra Hoover Dam bitmiş ve işçiler ayrılmış. Ancak zamanın devasa bir projesi olan bu baraj, bir de Lake Mead isimli baraj gölünü oluşturunca, bu kez baraj ve göl bir turistik cazibe merkezi haline dönmüş ve Las Vegas da bunları görmeye gelen turistlere hizmet vermeye başlamış.

Baraja bağlı santrallerin çalışmasıyla da Las Vegas elektriğe kavuşmuş, Fremont Caddesi geceleri daha bir aydınlık olmuş.

1941 yılında Strip üzerinde ilk otel açılmış. Sonrasında da bütün gangsterler buraya üşüşmüş. Downtown Vegas gelişmeye devam etse de, Mafia ya da LCN dedikleri La Cosa Nostra ilgisini hep Strip üzerinde yoğunlaştırmış.

Strip'te casino-otel açan bu namlı gangsterlerin ilki Bugsy Siegel olmuş. Mekanın ismi Flamingo imiş ve Siegel bir kaç ortağı ile birlikte bu işe girmiş.

Çok enteresan bir gangstermiş Bugsy Siegel. Genel kabul görmüş gangster standardlarına pek uyan bir CV'si yokmuş. Örneğin Cosa Nostra'nın değil, Kosher Nostra dedikleri cemaatin üyesiymiş, yani Yahudiymiş. Yine resmine bakınca da göreceğiniz üzere, Al Capone, Scarface falan gibi suratsız biri değil, hayli yakışıklı, düzgün, karizmatik bir adammış.

Genelde bu eski. gangsterlere bir sempati elbisesi giydirilmeye çalışılır. İzlediğim film ve dizilerden sonra çocukken Lucky Luciano'ya hayran olmuştum mesela. Ancak bu adamlar acımasız gangsterlermiş. Cart curt insanları öldürür, onlara eziyet ederler, hatta rakiplerinin karılarının, çocuklarının canlarına kast ederlermiş.

Siegel de kökeni, görünüşü ne olursa olsun, sonuçta acımasız bir gangstermiş. 41 yaşında, Beverly Hills'de dokuz M-1 kurşunuyla kariyerini tamamlamış.

Ancak Flamingo Hotel'i "devralan" ortak ve finansörleri buradan kar etmeye başlamışlar, gerisi de gelmiş. Bu gangsterlerin orijinleri genelde New York ve Chicago’dur, hepsi buralardan Las Vegas's üşüşmüş.

İş sadece kumarla da kalmamış. Bir çok ünlü yıldız kumar oynanan bu mekanlarda çalışmaya başlamış, ve bu iki kumar arası bir şov uygulaması daha da fazla ziyaretçiyi Las Vegas'a çekmiş.

Bu arada Amerikan ordusu da Las Vegas'ın hemen dibinde dan, dun nükleer bombaları deneme amaçlı patlatıyormuş. Internet'e bir bakın, arada arkada mantar bulutlu Las Vegas manzaraları bulabilirsiniz. Neyse ki bu denemeler yer altına alınmış da ahali radyasyon altında kalmaktan kurtulmuş. Şimdilerde pek konuşulmuyor ama bu denemeler sonucunda çok fazla sayıda insanın hayatı sönmüş.

Benim de doğduğum 1966 yılında Las Vegas'ın hayatını değiştirecek başka önemli bir olay gerçekleşmiş.

Ünlü girişimci Howard Hughes Las Vegas'a gelip, Desert Inn oteline yerleşmiş.

Eğer bilmeyeniniz varsa Howard Hughes'un hayatını okumalarını tavsiye ederim. Benim görüşüm, eğer Howard Hughes diye biri yaşamasaydı, ne bugünkü Hollywood, yani Amerikan Film endüstrisi, ne Amerikan havacılığı ve ne de konumuz Las Vegas bu günkü haliyle hayata geçebilirdi. Bildiğimiz Amerikan uygarlığı bir çok şeyini Howard Hughes'a borçludur.

Bunu derken, Howard Hughes öyle engin, ulvi biriydi anlamında söylemiyorum. Adam en hafifiyle manyağın biriymiş. Bir kaç kaynaktan, fiction ve non fiction olarak okuduklarımı birleştirip rahatlıkla söyleyebilirim ki adam zaten doğuştan hafif sıyırmış kafayı. Üstüne birden fazla kendi kullandığı otomobil ve uçaklarla geçirdiği kazalar sonunda, vücudunun da dağılmasını eklediğinizde, çektiği acılardan dolayı sonlara doğru tamamen tırlatmış.

Kendisini bir film stüdyosuna kapayıp, dört ay boyunca kimseyle konuşmadan, çırılçıplak soyunup, sadece film izlemiş. Bu süre boyunca da sadece çikolata ve tavuk yemiş. Çok nadir banyo yapmış, saçları, tırnakları falan hep uzamış.

Bu film izleme işi Beverly Hills'da bir otel odasında devam etmiş. Yine çıplakmış ama pipisinin üstüne pembe bir peçete örtüyormuş.

Bir temizlik obsesyonuna kapılıp, her şeyi kağıt mendillerle tutmaya başlamış. Sonra da ağrı kesicilerin müptelası olmuş. En son çişini şişelere doldurup, biriktiriyormuş.

İşte böyle bir adammış Howie!

1966 yılında Desert Inn oteline yerleşmiş ve 1967 yılına kadar da odasından çıkmamış. Otel sahipleri caz yapınca Howard da oteli satın almış. Aylar sonra yardımcıları odasına girdiklerinde kapalı perdelerinin çürüdüğünü farketmişler çünkü Howard odada kaldığı süre boyunca bu perdeleri hiç açmamış.

Sonrasında bir, bir Strip üzerindeki otelleri satın almış.

Hughes bir manyak olabilirdi ama bir gangster değildi. Satın aldığı bu casino ve oteller, Las Vegas'ın gangsterlerin elinden çıkıp şirketlerin eline geçişini başlatmış.

İlk defa The Mirage 1989 yılında, doğrudan finansal yatırımcıların parasıyla yapılmış. Sevgili karımla balayımızın bir bölümünü bu otelde geçirmiştik. Çok güzel bir yerdir, burada çok güzel anılarımız vardır.

The Mirage gerçek anlamda megaresort dedikleri ilk temalı casino hotelmiş. Sonrasında adlarını çok iyi bildiğimiz diğerleri gelmiş.

Et voila, sonunda Las Vegas bu günkü haline dönüşmüş.

Las Vegas'ta çekilmiş, ya da plotlarının Las Vegas'ta geçtiği yüzlerce film, binlerce kitap vardır arkadaşlar. Ancak bu ilginç yerin gerçeğe yakın bir öyküsünü eğer henüz yapmadıysanız, okumanızı kuvvetle öneririm. Amerika'yı anlamak için gerçekten önemli bir deneyim.

Las Vegas'taki ikinci günümüz arkadaşlarımızın evinde bir kahvaltı ile başladı.

Şimdi bakalım Amerikada kahvaltı nasıl olur...

Önce bol bol sucuk olur. Hem de öyle endüstriyel, vakumlu sucuk değil. Hakiki el yapımı Kayseri sucuğu! Ermeni kökenli, Türk asıllı bir sucuk ustası Los Angeles'da, eliyle yapıyormuş.

Sonra yine hakiki Kayseri pastırması! O da sucukla aynı kaynaktan. Ancak sevgili arkadaşım meraklıdır bu işlere, deposundan koca bir kalıp pastırmayı çıkarıp, kasap gibi eliyle kesmeye başlayınca çok güldüm tabi 😛

İnce belli bardaklarda çay, Jelena için Türk kahvesi, zeytin, peynir, yağ, bal...

Kemerleri bir diş daha gevşettik tabi...

Mahşeri sıcak

Dışardaki mahşeri sıcak bizi eve bağlamıştı. Elli dereceye yakın bir sıcak. Üstüne bir de Las Vegas için normal olmayan, yüksek bir nem de eklenince nefes almak bile zorlaşmıştı.

🐝Mezzy🐝 evdeki kuşla oynuyor, biz de şarap içip geyiğimize devam ediyorduk.

Bir ara evden kısa bir süreliğine çıktık. Tam Nellis hava üssünün yanından geçerken sevgili kardeşim işaret etti, ben de baktım.

Başka bir efsane sekiz motoruyla havayı simsiyaha boyayarak önümüzden uçtu. Sonra da bir ikincisi...

Boeing B-52'lerin en yenisi 1962'de yapılmış sevgili arkadaşlar. Yani bu gördüğümüz iki uçak en iyi ihtimalle elli altı yıldır uçuyordu. Hem de öyle oyuncak görevler için değil, çatır çatır muharebe görevleri için. Bu uçaklar hala dünyanın yarısını geçip, bombalarını bırakıp, geri evlerine dönebiliyorlar.

Şimdilerde tabi ki "Bome' dedikleri B-1 ler ve 'Hayalet' B-2'ler kulağa çok daha funky geliyor ancak B-52'ler de, halen B-52 işte.

B-52'lerin de bir nickname'i var, 'BUFF'. "Big Ugly Fat...". ...bu son "F" biraz şaibeli. Sağda solda "Fella" diye geçse de herkes onun "F.cker" olduğunu biliyor 😛

Çocukluğumun hayaliydi, dünya gözüyle de görmüş oldum.

Akşam yemeği için bir Meksika restoranındaydık

Öğleden sonra ise Las Vegas'taki ikinci duygu bombam patladı. Toplam elli küsür yıllık bir gecikme ile iki sevgili kardeşimle daha karşılaştık. İkisini de son gördüğüm gibi bir arada buldum. İçim daha da ısındı.

Akşama doğru sıcaklık kırklı derecelere düştü, biz de burnumuzu dışarı çıkarabildik.

Akşam yemeği için bir Meksika restoranındaydık. Yine patlayıncaya kadar yedik. Ancak gecenin sürprizi 🐝Mezzy🐝'nin doğum gününü bir daha kutlamak oldu.

Garsonlar hem 🐝Mezzy🐝'ye, hem de "velisi" olarak Jelena'ya birer sombrero giydirdiler.

Ve iki shot tekilayı Jeleena'nın boğazından içeri döktüler

Ve iki shot tekilayı zorla Jeleena'nın boğazından içeri döktüler!

Sevgili karım Normalde bir gece boyunca bir kadeh şarap alır, yemek bitene kadar o bir bardağın yarısını zar zor içer, kalan yarısını da benim bardağıma boşaltıp yatmaya gider. O yüzden iki shot tekiladan sonra gecemiz biraz daha "yumuşak" ilerledi 😛

Bu kardeşlerimden biri yıllar önce Ankara'da Stüdyo 49 muydu, Kebap 54 müydü, öyle bir diskoda, beni tekila ile öyle bir sarhoş etmişti ki, detayları ne siz sorun, ne ben söyleyeyim 🍸Bu kez biraz da ondan Jelena'yı tekilaya kurban edip, ben şarapta kaldım 🍷

Yemekten sonra her halde bu böyle gitmeyecek, düdüklü tencerenin emniyet supapı gibi bir yerden patlayacağım dedim, kendi kendime. Amerikan porsiyonları gerçekten adil değil!

Yeniden yola koyulduk...

Hedefimiz Fremont Street, yani Downtown Vegas'dı. Hummer'in kliması tam kuvvet çalışıyordu ama Jelena kazayla kolunu cama dokundurduğunda, cam dışardan ısındığı için "ciyak" oluyordu.

Arabayı park edip, yürümeye başladık.

🎶 Viva Downtown Vegas 🎶

Binaların birinin tepesinde bir tarafı saat, bir tarafı termometre olan bir ışıklı tabela vardı. Saat 21:30'ken, sıcaklık 41 dereceydi! Yani hava "serinlemiş", sıcaklık, dışarda yürünecek insani seviyelere düşmüştü.

Downtown Las Vegas, Strip kadar havalı otel ve casinoları olmasa da, Strip'e göre kat kat renkli, kat kat eğlenceli bir yer. Unutmayın, Las Vegas burada başlamış. Elvis'in Las Vegası burası.

🎶 Viva Downtown Vegas 🎶!

Downtown Las Vegas'ın da en renkli bölgesi Fremont Caddesi. Buraya Fremont Street Experience diyorlar.

Fremont Street Experience

Adamlar caddenin yarım kilometrelik bölümünü bir kanopi ile kapamışlar. Bu kanopinin oluşturduğu tavan dev bir ekran, her daim o ekranda bir şeyler olmakta.

Bu tavanı bir baştan, bir başa geçen zip line dedikleri teller üzerinde insanlar Superman misali uçarak, tepenizden geçiyor.

Her köşede Elvis'ten tavşan kızlara, palyaçolardan, üstsüz hatunlara değişik karekterler yolunuzu kesiyor. Jelena ve 🐝Mezzy🐝 Elvisle, ben de üstsüzlerle birer resim çektirdik.

Bir Motley Crue clone'u...

Yine her köşede bir gurup müzik çalıyor. Çoğunlukla yummy Hard Rock. Bir Motley Crue clone'u Same ol' Situation'u, en az Motley Crue kadar güzel çalıyordu.

Downtown Vegas'ın ünlü casinoları da hep burada. Çocukken kafama kazınmış Las Vegas, bir Golden Nugget Casino tabelasıydı, o casino hala burada ama Fremont'un tavanı yüzünden o eski yüksek tabelasını değiştirmişler.. Four Queens, Fremont, Binion's (Horsshoe) gibi olağan şüpheliler de hep burada.

Yine sevgili arkadaşım anlattığında öğrendim, eski Horsshoe casinosunun sahibi Benny Binion isimli Las Vegas'ın eski topraklarından, ve tabi ki bir mobster, öldüğünde evinden bir tondan fazla gümüş çıkmış!

 Binion's (Horsshoe)

İsmi değişip, Binion's olan casinoya girdiğinizde, bir camekanın arkasında gerçek kağıt paralarla bir milyon doların yanında bir resim çektirebiliyorsunuz.

Heart Attack Grill İsimli bir başka restoranda size Amerika'nın en zararlı, yağ ve kolestrol bombası burgerlerini servis ediyorlar. Zaten adı ondan Kalp Krizi Izgara. Ancak kalp krizi geçiririm diye endişelenmeyin, garsonların tümü hemşire kıyafetinde. Aslında kalp krizi geçirirseniz, burgerlerden değil, bu garsonlardan geçirirsiniz 😛 Unutmadan, eğer 350 pound, yani 175 kilonun üstündeyseniz burada bedava yiyebiliyorsunuz.

Downtown Vegas başka bir dünya işte.

Hem 🐝Mezzy🐝, hem de tekilalardan sonra Jelena günü dönüş yolunda arabada kapattılar. Ben de itiraz etmedim.

Ancak ne olursa olsun, hala "🎶 Viva Las Vegas 🎶"

Welcome to Fabulous Las Vegas

Jelena valizimizi bulmuş, 🐝Mezzy🐝 ile bana doğru geliyordu ki, şöyle bir durdu. Sonra kulağıma yaklaşıp:

"Bugi, bu sen olabilir misin?" diye sordu.

Anlamadım önce, ne ben olabilirmişim? Sonra Jelena, elinde iPad, sicim gibi giyinmiş bir zenciyi işaret etti.

Adam "Airport Pickup" dedikleri, uçaktan inenleri karşılamaya gelen şoförlerden. Adamla aynı yöne bakıyoruz, iPad'in üzerinde ne yazıyor, göremiyorum. Bir yarım daire yapıp iPad'ın karşısına geçtim.

Üzerinde "Bulent Nalbı" yazıyor!

Yirmi sene bir Fortune 100 şirketinde finans yaptım, genlerime işlemiş. "Nalcı" değil de "Nalbı" yazıyor ya, ben olmayabilirim diye geçti içimden. Bir de öyle pick-up falan da çağırmamıştık.

Gittim, sordum adama.

"Benim adım 'Bülent Nalcı', beni bekliyor olabilir misiniz."

Adam:

"Evet sizi bekliyorum." Dedi.

Şaşırdım, "Nasıl bu kadar emin olabiliyorsunuz?" diye sordum.

Adam güldü, "Hard Rock Hotel'e gideceğiz, değil mi?" dedi.

"Evet" dedim.

"Hadi gidelim o zaman." dedi, Jelena'ya "M'am..." diye yol gösterdi. Sonra da bana dönüp:

"Believe me sir, there are not many couples with their daughters on the Dulles flight, who have a reservation at the Hard Rock Hotel!" dedi.

Yani "İnan bana, Dulles uçağında kızlarıyla Hard Rock Hotel'e giden o kadar fazla çift yoktur." diyor.

Güldüm, "It kind of narrows it down, doesn't it?", yani haklısın, olasılıklar o kadar fazla değil anlamında bir şeyler söyledim.

Adamın bekledikleri bizdik, işin o tarafını anlamıştık. Sonraki soru ise niye bizi beklediğiydi. Acaba Jelena farkımda olmadan bileti alırken pick-up mı istemişti, ya da McCarran hava alanının piyangosunu mu kazanmıştık?

"Arkadaşlarım bizi karşılayacaktı, onlara bir bakayım." dedim ama bu beni duymamazlıktan gelip yürüdü. Jelena ile 🐝Mezzy🐝 de önümüzde, ben de ister istemez yürümeye devam ettim. Bir taraftan da sağa, sola bakıyorum, bizi karşılayacak arkadaşları görür müyüm diye.

Dışarı çıktık, caddeyi geçtik, adam kelimenin tam sözlük anlamı ile dev gibi bir limuzinin önünde durdu. Kapıyı açtı, Jelena ve 🐝Mezzy🐝 'ye binmeleri için yardım etti.

Dev gibi bir limuzinin

Arabanın içi yuvarlak koltukları, loş elegant ışıklandırması ile arabadan çok bir otel odasını andırıyordu. Şoför gizli buzdolabını açıp bize şampanya ikram etti. Ben arsızlık yapıp, kırmızı şarap var mı diye sordum. O da gülüp, "Sizde varsa açın, beraber içelim sir!" dedi.

Arabanın içine biraz dikkatli bakınca bir çocuk koltuğu ve 🐝Mezzy🐝 için koca bir Prenses Elsa bebeği gördüm.

Şoför, kardeşimin ismini söyleyip, "Mr. Xxx, sizi otelden alacak" dedi.

Gözümden bir damla yaş geldi. Canım kardeşim bizi otele götürmek için bir presidential limuzin göndermiş, 🐝Mezzy🐝'nin doğum günü için hediyesini ve bizle arabada gezebilmesi için koltuğunu bile düşünmüştü.

Bize odamıza yerleşmemiz, bir duş alabilmemiz için zaman bırakmıştı.

Eh, öyle iddalı konuşmamak için yumuşatarak söyleyeyim, çok az kişinin böyle arkadaşları vardır...

Terminal binasından çıkar çıkmaz öyle bir sıcak vurdu ki yüzümüze, bir an nefes alamadım. Sahara, Arabistan çölleri, Mısır çölleri gibi sıcaklıkta iddalı yerlerde bulunmuşluğum vardır ama böylesini görmedim desem yeri. Neyse ki arabada biraz soğuyabilmiştik.

McCarren hava alanı zaten Las Vegas'ın atar damarı Strip'e çok yakındır. Bizim otelimiz de, Strip'in hava alanına en yakın noktasında. O yüzden limuzin yolculuğumuz çok uzun sürmedi. Şoförle vedalaşıp, içeri girdik.

Strip üzerindeki otellerin genelde kendilerine özgü birer temaları vardır.

Statosphere otelinin sizi neredeyse adı gibi stratosfere çıkaran 350 metre yüksekliğinde bir kulesi vardır! Bu kulenin tepesinde de akla ziyan atraksiyonlar. 350 metre yükseklikte sizi boşluğa atıp, çeken kayaklar, Las Vegas ayağınızın altında, sizi fırıl fırıl döndüren salıncaklar, roller coaster'lar, hatta belinize bir kablo bağlayıp sizi aşağı bile atıyorlar.

Treasure Island, yani Define Adası otelinde korsanları, The Mirage’da yarım saatte bir patlayan volkanı, beyaz kaplanları ve yunusları, Mandalay Bay'da köpek balıkları ile dolu dev akvaryumu, Hotel Paris'de Eyfel kulesi dahil Paris sokaklarını, Venetian'da saat kaç olursa olsun, zamanjn hiç değişmediği Venedik, Grand Canal ve San Marco meydanını, Caesar's Palace'da eski Roma'yı, Belagio'da tonlarca suyun metrelerce yükseğe fışkırtılıp, sizin için dansetmesini, Luxor'da bir Mısır piramitinin içini, Excalibur'da King Arthur'un kalesi Camelot'ı, New York, New York'da Manhattan sokaklarını, MGM'de de canlı aslanları ve film stüdyolarını görebilirsiniz.

Dahası da var da, başınızı ağrıtmayayım.

Bizim bu kez kalacağımız otelin teması zaten isminden anlaşılıyor. Hard Rock Otel!

Daha check in yaparken gülümsemekten alamadım kendimi. Las Vegas standardı, birinci sınıf lüks, devasa bir casino-otele giriyorsunuz ve bangır bangır AC/DC çalıyor.

"🎶 I'm on a hıghway to Hell! 🎶"

Yalnız kumar oynarken hard rock dinlemek gibi bir fanteziniz varsa biraz çabuk davranın, çünkü gelecek sene bunu yapabilecek bir yer bulamayabilirsiniz. Her şey gibi hard rock da eskiyor. Otel seneye hem isim, hem de tema değiştirecek.

Zaten biraz da onun için bu oteli seçmiştik. 🐝Mezzy🐝'cik ilerde Hard Rock Cafe anılarına ek olarak, Hard Rock Hotel'de de kaldım diyebilsin diye 😍

İki sevgili kardeşimle burada buluştuk. Otelden ayrıldık ve Strip'e çıktık. 🐝Mezzy🐝'cik bir kaç saat önceki limuzin sefasından sonra kapkara, devasa bir Hummer'ın içerisinde Las Vegas'ı turlamaya başladı 😛😍

İlk durağımız Strip'in başındaki ünlü "Welcome to Fabulous Las Vegas” tabelası oldu. 1959 yılında yapılmış, Las Vegas'ın alameti farikası. Mutlak filmlerde falan görmüşsünüzdür.

Welcome to Fabulous Las Vegas

Sonrasında ise Hard Rock Cafe'ye geçip, 🐝Mezzy🐝'nin resmi doğum günü kutlamalarını gerçekleştirdik.

İki sevgili kardeşimle uzun, uzun catch-up yaptık. Sanki hiç ayrılmamış gibiydik. Dostluğumuz, odadaki elektrik lambası misali, anahtara basıp yakınca, kaldığı yerden devam etmeye başlamıştı.

Birbirimizi ta ortaokul, lise zamanlarından beri tanırız. İlk tanıştığımızda daha karı koca değillerdi tabi. Bunca sene sonra onları hala, hem de aynı eskisi gibi bir arada görmek içimi ısıtmıştı.

Elmanın hemcinsim yarısıyla yemediğimiz halt, başımıza gelmemiş iş kalmamıştı. Bir çoğu burada yazamayacağım şeyler, ama unutulmaz günler geçirmiştik. Hayat bizi de böyle pişirmişti işte.

Ama en güzeli, Ankara, Gaziosmanpaşa'da başlayıp, Las Vegas'ta hiç bir şey değişmemiş gibi devam etmekti tabi, daha doğrusu edebilmek. Yer, zaman, mekan, ortam, bunlar hep dekor. Baki olan dostluk işte.

Hard Rock Cafe Las Vegas

Akşam yemeği için bizleri bir Brezilya restoranına götürdüler. Brezilya lezzetini, Amerikan porsiyonlarında hayal edin.

Gece boyunca net bir kilo aldığıma eminim.

Yemekte iki dünya güzeli kızları da bize katıldı. Biri yönünü tıbba, diğeri de hukuğa çevirmiş. Güzellikleri, kusursuz Ingilizceleri, sosyal hayatları ve altlarında son model arabaları ile kararlı, ne istediklerini bilen, pırıl pırıl iki dünya insanı. Ne mutlu anne ve babalarına. Gurur duydum, koltuklarım kabardı onları görüp, tanıdığım için.

Elim istemeye istemeye masada, yanımda duran işareti "No Meat", yani yeter, artık et getirme konumuna getirdi. Yoksa patlayacaktım.

Evden çıktığımızdan beri üç zaman dilimi değiştirmiştik. Lizbon, bir saat, New York ve Washington altı saat, Las Vegas da dokuz saat.

Vücudum lokal saat ne olursa olsun, artık saatin kaç olduğunu idrak edemez hale gelmişti.

Otele döndük ve birbirimize iyi geceler diyemeden uyuya kaldık.

Duygular

Bizi takip ediyorsanız biliyorsunuzdur. Sevgili kızımız Melissa'nın doğum günlerini gücümüz yettiğince, onun ileride hatırlayıp, gülümseyeceği, biraz funky, biraz ışıltılı bir yerde kutlamaya çalışırız. Melissa da Hard Rock Cafe'leri sevdiği için doğum gününde buralara gitmek adet oldu artık.

Melissa diye yazınca sanki başka birinin kızından bahsediyor muşum gibi geldi. O bizim 🐝Mezzy🐝'miz ❤️ sevgili arkadaşlar.
İlk doğum gününde Venedik'teydi canım balarım. Venedik Hard Rock Cafe'de sahneye çıkmış, dans etmişti o haliyle.

İkinci doğum gününde ise Hard Rock Ibiza'daydı 🐝Mezzy🐝'cik. Orada da garsonlarla şarkı söylemiş, minik pastasının mumunu söndürmüştü.

🐝Mezzy🐝'nin üçüncü doğum gününde Amerikadaydık, ve bu kutlama için de Las Vegas'tan daha uygun bir yer olamazdı.

Sabahın erken bir saatinde Dulles havaalanına gelmiş, güvenlikten geçtikten sonra da uçağınamızı beklerken kötü haberi almıştık.

Amcamı kaybetmiştik.

Bir baba olarak en mutlu günümü yaşarken, bir yeğen olarak içimi parça parçaydı. Ancak doğa çok fazla şans tanımıyor insana. Yeğen kalbimi içime gömüp, baba kalbimle yola devam ettim.

Annemin ve babamın doğum günleri aynıydı sevgili arkadaşlar. Aynı gün de Anneannemi kaybetmişler. Ömürleri boyunca yılın bu gününü bir buruk geçirdiler. Onların buruk olma lüksleri vardı, çünkü sonunda kendi doğum günleriydi. Ben onu bile yapamayacağım çünkü söz konusu gün sevgili kızımın doğum günü.

Hayat bazen böyle oyunlar oynayıp, bizleri test ediyor işte.

Üç yıl önce bu gün sevgili kızımı ilk kez dünya gözüyle görmüştüm.

Daha o günden belliydi ne kadar nevi şahsına münhasır bir karekteri olduğu. Üç gün boyunca hastanede, Jelenanın yatağının yanındaki bir koltukta uyumuştum.

Sevgili kızımın doğumunu iki hafta öne almaları gerekmişti.

Apar topar Hastaneye gittik.

Ayın 21'i idi. Jelena'nın hamileliği boyunca kendimi Melissa'nın Aslan burcundan olacağına inanarak geçirmiştim. Tanıyanlarınız bikir, astrolojiyle uzaktan, yakından en ufak bir ilgim yoktur. Ama kendimin de Aslan burcundan olduğum için, kızımın Aslan olması fikri hoşuma gitmişti.

Ancak bu doğumu öne alma işi, sevgili kızımın hangi burçtan olacağını da etkilemişti.

Çünkü Aslan burcu Temmuz'un 22'sinde başlıyordu.

Hastaneye geldiğimizde saat akşam dokuz falandı. Doktorların bana bebeği induce edeceğiz dedikleri anda hayalimdeki senaryo, Jelena'ya bir hap verecekleri, pat, aşağıdan da Melissa'nın geleceği şeklindeydi

Bu yüzden nöbetçi doktorla pazarlık yapmaya başladım.

"Saat on ikiyi bekleyebilir miyiz, prosedürü uygulamak için?"

Adam niye diye sorup da ben nedenini söyleyince gülmüştü bana. "Belli olmaz onun ne zaman geleceği" demişti.

Jelena'nın admisyonunun tamamlanması, odasına çıkması, orasına, burasına kabloların, hortumların, sensörlerin bağlanması falan, saat on biri bulmuştu. Ben devamlı saate bakıyor, "Hadi canım kızım, bir saat daha dayan, sonra gelirsin" diye içimden 🐝Mezzy🐝 ile konuşuyordum.

Ne bileyim benim sözümü bu kadar ciddiye alıp dinleyeceğini...

Bizi endüksiyon odasına götürdüler. Vaud kantonunun en büyük hastanesinin endüksiyon odasında sadece iki yatak vardı. "Niye?" diye sorduğumda, "Bizim müşterilerimiz çok kalmazlar burada" demişlerdi.

Gerçekten de ikinci yatağa bir kadın geliyor, iki saat sonra da "aaah", "oooh" diye sızlanıp, hemen doğum odasına götürülüyordu. Gece boyunca üç dört bebeği induce etmişlerdi.

Jelena'da ise hiç hareket yoktu. Gazete, kitap okuyor, arkadaşlarıyla sohbet ediyor, iPad'i ile oynuyordu.

Hastanedeki yatağım

Gecenin üçünde bir hasta bakıcı bana yatar bir koltuk getirdi ve üzerine tünediğim ufak sandalyeyi aldı götürdü. Artık biraz uyuyabilirdim bile. Ancak arada bir uyanıyor, kontraksiyonları gösteren ekrana bakıyordum. Ne var ki gösterge konya ovası gibi dümdüzdü.

Sabah bizi başka bir odaya aldılar. Koltuğumu da tabi. Jelena'da yine bir hareket yoktu, ama en azından 🐝Mezzy🐝'nin Aslan olacağı kesinleşmişti.

Bir gün daha geçti, hala 🐝Mezzy🐝 yoktu ortalıkta. Bana artık hastanede yemek vermeye başlamışlardı. Jelena ise normal hayatını sürdürüyor, yataktan işlerini takip ediyordu.

23'ünün sabahı doktorlar da artık bu böyle olmayacak, bir şeyler yapalım demeye başladılar.

İkinci gün

Neyse ki akşamın ilk saatlerinde kontraksiyonlar, saat on'da da 🐝Mezzy🐝 geldi. Doğum esnasında odadaydım. Şef hemşire Yunanlıydı, kocası da Türkmüş. Aksansız Türkçe konuşuyordu ve beni bir hemşireden daha fazla çalıştırdı. Git havluyu ıslat, başının altına koy, bunu götür, onu getir diye. 🐝Mezzy🐝'nin o anda bile inadı tutmuştu ve hala gelmek istemiyordu. Sonradan düşünüyorum da zamanında doktorları çağırarak kızımın hayatını o kadın kurtarmıştı.

Canım kızımı annesinden önce ben görmüştüm. Ekşi bir suratla gelmişti, bir süre sonra da ağlamaya başladı. O günden bu yana canım kızım çok değişti ama hala ağlarken o ilk doğduğu günkü yüz ifadesini takınır. Sadece bu ağlayışı sayesinde onu yıllar boyu görmesem de şüpheye yer bırakmadan tanıyabilirim.

Mezzy!

İşte böyle, o gün, bu gün hayatımızın tümü oldu sevgili kızım.onla geçen bir saniyemi, hayatımın onsuz geçen tüm kısmına değişmem. İyi ki doğmuş benim bal arım, maymunum.

Hem de babası gibi Aslan olmuş 😍

Las Vegas'ta yine uzun yıllardır görmediğim dört kardeşimi görecektim. En son gördüğümde her halde avucuma sığacak kadar küçük kızları ve daha önce hiç görmediğim ikinci kızları ile de tanışacaktım.

Hayatımızın uzun sayılabilecek bir bölümünü beraber geçirmiştik. Başımızdan birlikte çok şeyler geçmişti.

Neşesiyle, üzüntüsüyle çok şeyler paylaştık, bunların bir çoğu da normal, sakin bir hayat yaşamayı tercih edenlerin hayatlarında başına gelemeyecek şeylerdi.

Sonrasında hayat aldı, bizi dünyanın farklı yerlerine serpiştirdi.

Bu güzel insanlarla seneler sonra bir arada olacak olmanın heyecanı içerisindeydim.

Frontier Airlines’ın A-321 uçağı Las Vegas’ın McCarran Havaalanına indiğinde işte bu karmakarışık duygular içindeydim.

Uçaktan indik, valizlerin geldiği karoselin etrafında çantamızı aramaya başladık.

Bundan sonra olacakları o anda hayal bile edemiyorduk.

Washington

Greyhound otobüsü hesaplarıma göre New Jersey, Pensilvanya ve Maryland eyaletlerinden geçip, District of Columbia'ya, yani DC'ye ulaşmıştı. Yol boyunca kayda değer bir olay olmadı. İşin aslı, ben otobüs şoföründen bir iki hamle daha bekliyordum ama yolcular uslu olduğundandır herhalde, o da sesini çıkarmadı.

Saat sabahın biri gibi otobüsten Washington'un Union Station'ında inmiş, bir taksi ile otelimize ulaşmıştık. Bu otelde sadece bir gece kalacak, uçağımız bir sonraki gün sabah çok erken bir saatte kalkacağı için, ertesi akşamı Dulles hava alanı yakınında başka bir otelde geçirecektik.

Hemen uyuduk ve sabah kahvaltı için aşağıya indik. Geleneksel bir American kahvaltısı vardı. Bagel dedikleri yuvarlak poğaçalar, krem peynir, peanut butter, yani fıstık kreması, pancake ve maple şurubu, waffles ve olmazsa olmaz omlet, ve tabi ki içinde yarım kilo peynir!

Lezzetine çok lafım yok ancak bir insan her gün bunları yerse patlar bence.

Melissa kahvaltıda

Valizlerimizi aldık ve Union Station'a gitmek üzere otelin servisine bindik. Jelena'nın elinde kahvaltıdan kalma bir kağıt peçete vardı, onu da şoförün koltuğunun dibinde duran, ağzı açık bir kağıt torbanın içine attı.

Şoför, "Ama o benim yemeğim!" diye parladı. Jelena gerçekten çok üzüldü, özür diledi, ama yüzelli kiloluk zenci şoför adam yerine kondu ya, başladı yol boyunca mızmızlanmaya. "Ama o benim yemeğimdi...."

Kızcağız çöp zannetti işte. Niye yemeğini ağızı açık bir kağıt torbada, yerde, koltuğunun dibinde tutuyorsun? Kız özür de diledi. Bozuk plak gibi "Ama o benim yemeğim..." diye sızlanmanın kime faydası var?

Bir ara eline yirmi doları verip, git dışarda ye diyecektim, bu sefer olay daha da dramatize olacak diye sustum.

Union Station

Union Station'a ulaştık neyse ki, adamın sızlanmasını dinlemekten de kurtulduk.

Union Station 1908'de açılmış, çok eski ve çok güzel bir bina. Tarz olarak hiç de Amerika'nın gerisine benzemiyor. Aslında bunu Washington'da sık sık tekrarlayacağım gibi sevgili arkadaşlar. Çünkü Washington, Amerika'nın diğer şehirleri gibi downtown'ında gökdelenleri, banliyölerinde tek katlı evleri olan bir grid city değil.

Merkezinde gezerken sanki antik Yunan şehirlerinde geziyor gibi oluyor insan. Her yer klasik Yunan tapınağı mimarisi. Beyaz Saray dahil her idari binadan birer Apollo, Zeus, Afrodit falan fırlayacak gibi. Kongre binası, kütüphane, Supreme Court gibi yönetim binalarının dışında kalan her bina da bir müze.

Bu haliyle sanki Amerika'da değil, Rusya'da gezer gibi oluyorsunuz.

Union Station da bu Yunan mimarisinden nasibini fazlasıyla almış. Zaten içinde hep Seres'in, Arşimet'in, Apollo'nun falan heykelleri var.

1912 yılında Uniun Station'ın önüne Kolomb'un ismi ile bir anıt havuz yapmışlar. Yanında da aslı Philadelphia'da bulunan Liberty Bell'in, yani Özgürlük Çanı'nın bir modelini koymuşlar. Bu çanı, eğer izlediyseniz Nicholas Cage'in National Treasıre'ından hatırlarsınız.

Columbus Çeşmesi

Bu noktadan Beyaz Saray dışında neredeyse tüm yönetim binaların bulunduğu Capitol Hill yürüme mesafesi kadar yakın. Zaten Union Station'dan Kongre binasının kubbesini görebiliyorsunuz.

Capitol Hill'e doğru yürümeye başladık ve bir kaç sincapla arkadaşlık kurduğumuz bir parkı geçtik. Kongre binasını - Kongre binası deyip duruyorum ama asıl adı Capitol Building, yani Başkent binası - çevreleyen bu park yine bir çok filmde yer alır. Aklıma ilk gelenler The Sum Of All Fears ve yine National Treasure.

Sonunda kongre binasına ulaştık. Tabi ki Yunan tarzı bir bina ve çok güzel bir görüntüsü var. Sabah saatlerinde de gittiğimiz için etraf çok kalabalık değildi, çok güzel resimler çektik.

Bu binanın ortadaki kubbeli bölümüyle birleşen iki kanadı var. Kuzey kanadında Senato, güney kanadında da House of Representatives isimli Temsilciler Meclisi bulunuyor.

ABD hükümet sistemini anladığım gibi bir iddada bulunmak istemiyorum, gerçekten çok karışık.

Ancak bir iki kelimeyle, yasama yukarda bahsettiğim iki farklı meclisle yapılıyor. Senatörler ve Temsilcilerin seçim yöntem ve dönemleri farklı. Bir çok kanun önce Senato'da, sonra da Temsilciler Meclisinde ayrı ayrı onanıyor. Bu ikisinin kendi başına yaptığı işler de var. Örneğin Senato uluslararası anlaşmaları onarken, Temsilciler Meclisi görevlileri azletme yetkisine sahip.

Kongre Binası

Yürütme, bildiğiniz gibi Başkan'ın görevi, ancak çok belirgin bir kuvvetler ayrılığı var.

Bana sorarsanız, bildiğim kadarıyla tabi, bu hükümet sisteminin acilen bugünün koşullarına adapte edilmesi gerekli. Hala iki yüz küsür sene öncesinin hantallığını taşıyor.

Örneğin Başkan'ı halk değil, halkın seçtiği Electoral College adlı bir gurup seçiyor. Bu seçici gurubun kime oy vereceği hakkında kanuni bir zorunluluk yok. Ben Obama'ya oy vereceğim diyerek seçmenlerin oylarını toplayabilir, sonra da gidip Trump'a oy verebilirler mesela.

Yine eyaletler arası kanuni ve mali farklar zaman zaman insana aynı ülkede yaşadığını unutturabiliyor.

Boşverin, Amerikanın derdini Amerikalılara bırakalım. Gücüm yetse kendi ülkemin derdine çare olacağım da, yetmiyor işte. Neyse ki kendi ülkemde yaşayan herkes her şeyi bildiği için gerek de kalmıyor zaten 😛

Kongre Binası

Kongre binasından sonra bizdeki Anayasa Mahkemesi'ne benzeyen Supreme Court binasını gördük. Bura da Zeus tapınağı gibi, bembeyaz, çok güzel bir yapı.

Biraz ilerisinde ise dünyanın en büyük kütüphanesi olan Kongre Kütüphanesi yer alıyor. Yine National Treasure'den hatırlayabilirsiniz, Ben Gates buradan Declaration of Independence yani Bağımsızlık Bildirisi'ni çalmıştı. Bu belge hala orada. Gutenberg'in basıp dağıttığı İncilin de en sağlam orijinallerinden biri de bu binada korunuyor. Ha içeride bir de otuz iki milyon basılı, altmış milyon da el yazması kitap var.

Supreme Court

Yolda yine Kızılderili Ayakkabıları Müzesi, Amerikan Pipoları Müzesi, Country Gitar Telleri Müzesi, Donald Trump'ın Tweetleri Müzesi, Obama'nın Golf Topları Müzesi gibi bir kaç yüz müzeyi geçip asıl benim için bu seyahatin en heyecan veren müzesine geldik.

National Air and Space Museum (Bu gerçek bir müze, yukardakiler gibi uydurma değil).

Smithsonian Institution isimli bir enstitünün müzesi bu. İki ayrı lokasyonu var. Biri Washington'ın merkezinde, diğeri de Dulles havaalanının yanında. Uçak saatlerinin bir azizliği sonucu sadece bir lokasyonu görme imkanım olacaktı. İçim kan ağlayarak merkezdeki lokasyonu seçtim.

National Air and Space Museum

Bir Katolik için Vatikan ne ise, bir havacılık hayranı için bu müze de o işte, sevgili arkadaşlar. İçinde Wright kardeşlerin uçtuğu dünyanın ilk uçağından, aya giden Apollo 11'in dünyaya dönen komuta modülüne kadar herşey var. UAV'ler, dünyanın en hızlı uçağı roket motorlu X-15, Chuck Yeager'ın ilk kez ses hızını aştığı X-1, Howard Hughes'un kendi imalatı yarış uçağı, ikinci dünya savaşının uçakları, V-2 dahil balistik füzeler, vs, vs.

Son olarak da aydan getirilmiş, parmağınızla dokunabileceğiniz bir Ay taşı!

Hepsini ağızımdan sular aka aka izledim, Ay taşına da hep beraber dokunduk.

Ama ikinci lokasyona da gidebilseydi, etiyle, kemiğiyle Enola Gay'i, yanl dünyanın ilk atom bombasını Hiroşima'ya atan uçağı, ve eskisinden yenisine bir dolu diğer tipte uçağı da görebilecektim.

Melissa Ay'a dokunuyor...

Belki başka bir zamana...

Bu arada "Enola Gay" ismi bazı farklı cinsel tercihleri canlandırabilir gözünüzde, "Gay" sözcüğü aslen neşeli, umursamaz falan demektir, nasıl "Ass" sözcüğü aslen eşek demekse. "Ass" aynı haliyle İncil'de bile geçer:

“And the Lord opened the mouth of the ass, and she said unto Balaam, What have I done unto thee, that thou hast smitten me these three times?”

İngilizce sevenler "unto" 'ları "to", "thee" ve "thou" 'ları "you", "hast" 'i "have" (aslen "has", çünkü gerçekte çoğul "you" 'nun aksine aynı kökten gelen Fransızca'daki "tu/toi" gibi "thou/thee" de tekildir), "smitten" 'i de "hit" ya da "whacked" yapıp manasını da anlayabilirler...

Gerçek Oxford Ingilizcesinde ise "kıç" aslen "ars" ya da "arse" dır. Almanca bilen arkadaşlar biraz da hayal güçlerini çalıştırmak suretiyle onaylayacaklardır her halde 😛 Amarikalılar her nedense "r" 'yi atmışlar.

Bu arada bu konuya nereden girdik, niye bu kadar kaldık, ben de bilmiyorum...

Kalbimin yarısı gördüğüm, aklımın yarısı da göremediğim lokasyonda kalmış bir şekilde ayrıldık müzeden.

Sırada Washington'un görülmezse görülmezi Beyaz Saray vardı. Rotamızı çevirdik ve sağda, solda yine bir kaç yüz müze geçerek Beyaz Saray mahallesine girdik.

İlk belirti Washington Monement'i oldu.

Washingtom Monument

Devasa bir dikilitaş. Dünyadakilerin en büyüğü. Hem de mesela Paris'teki Concorde meydanındaki dikilitaşın aksine çalıntı değil. Made in USA!

Paris'teki dikilitaş tam üç bin yıllık bir tarihi eser. Aslen Luxor tapınağının kapısındaymış, n"apalım biz çanak çömleği demişler, vermişler Fransızlara, alın götürün diye.

Veren de bizim Mehmet Ali Paşa!

Mütekabiliyet hesabı, Fransa Kralı da karşılığında buna bir şey vermiş olmak için bir duvar saati vermiş. Üç bin yıllık koca dikilitaşa karşı kıytırık bir duvar saati. Osmanlı bundan yıkıldı zaten 😛

Dahası da var. Luxor Tapınağında aynı dikilitaştan iki tane varmış. Mehmet Ali, aslında ikisini de Fransızlara vermiş ama Fransızlar ancak birini kaçırabilmişler. Yakın zamana kadar Fransızlar Mısırlılardan ikincisini de istiyorlarmış da Mitterand tamam, kalsın sizde ikincisi deyince hak idda etmeyi bırakmışlar.

İşte böyle. Amerikalılar Mehmet Ali Paşa'ya yetişemedikleri için, kendi dikilitaşlarını kendileri yapmışlar 😍

Yönümüzü teyit etmek için karşıdan gelen bir çifte "Beyaz Saray bu tarafta değil mi?" diye sorduk. Adam "Bu tarafta ama 'cop cars' Beyaz Saray'a giden bütün yolları kapamış, göremezsiniz." dedi.

Adam bir Sırp'a, bir Türk'e ve en önemlisi üçüncümüz Serbo-Türk'e "Göremezsin" diyor... Sorry Jose! Buraya kadar gelmişken görürüz anam biz... Hem Don Amca'nın da geleceğimizden haberi var, bekliyordur bizi.

Biraz daha yürüdük ve karşımızda Pensilvanya Avenue!

Murder At 1600'ı hatırlar mısınız? Wes Snipes'dı hafızam yanıltmıyorsa. Beyaz Sarayda bir cinayet işlenmiş, ihbarı da "Pensilvanya Avenue 1600'da Cinayet" şeklinde yapmışlardı. İnsanlar da "Emin misiniz? Orası Beyaz Saray!" olmuşlardı.

Yalnız helal olsun adamlara, nasıl kültürlerini damardan bizlere aşılamışlar! Elli iki yaşımda, Washington'u ilk kez gören ben, Beyaz Saray'ın posta adresini kafadan biliyorum...

Bilmesine biliyorum da Pensilvanya Avenue olmuş size Majino Hattı! Önce barikatlar, sonra arabalar, en sonunda da Polisler.

İçimden "Abi, uzaktan geldik, bir resim çekip gidicez" diye ağlamak geldi ama sonra vazgeçtim. Barikatları geçip, bırakın Polislerle konuşabilmeyi, daha arabaları gelmeden tabanca, tüfek, top, lazer, fazer, delik deşik olurdum her halde.

Yürümeye devam ettik ama Pensilvanya Avenue'ya parelel her caddede bir barikat!

Bir durum değerlendirmesi yapmak için durduk. Tam Jelena ile konuşmaya başlayacaktım ki, yanımda zenci bir çocuk su satıyor, onu gördüm.

"Ooooaaaaaddırrrr, tu dolla!"

Anasını sattığımın Amerikasında iki kelime vardır ki, ne yaparsam yapayım söylediğimde kimse beni anlamaz. Birincisi çeyrek anlamına gelen "Quarter", ikincisi de "Water", yani su. Bundandır, su isteyeceğim zaman bir Cockney Brit olur, Amerikalıların "wuaddırrr" şeklinde telaffuzu yerine "wooltta" derim.

Ancak desperate times, desperate measures, hemen bir aksan ayarlaması yaptım ve çocuğa dönüp bütün sempatikliğimle:

"One wuaddırr bro!' dedim.

Suyu alınca da açıp içtim. Oğlan para bekliyor, bir tane daha ver dedim, yine doğruya yakın bir aksanla tabi 😛

O şişeyi de Jelena'ya verdim.

Oğlan hala para bekliyor, bu sefer eğilip sessizce sordum.

"Is there absolutely no way that we can take a picture of the White House?" Yani "Gerçekten Beyaz Sarayın resmini çekmemizin hiç bir yolu yok mu?"

Bu bana baktı ve:

"Go all the way, at the end of the street, make a left, two blocks, another left bro!"

Güldüm, "Bir su daha ver dedim"

Bu kez şişeyi Jelena'ya vermedim. Garip kızcağız önceki su stoklarıyla birlikte Washington İtfaiyesi gibi olmuştu zaten. Yine de uzattı elini ver gibisinden.

Hava öyle bir sıcak ki zaten kilometrelerce güneşin altında yürümüşüz, kavruluyoruz anlayacağınız. Açtım şişeyi, boşalttım kafamdan aşağı.

Sevgili karım da fırsatı kaçırmadı tabi

"O su iki dolar, biliyorsun değil mi 😍"

"Yok" dedim, "İki dolar olan Beyaz Saray biletimiz 😍"

Beyaz Saray

Sucu cocuğun tarifi bizi Beyaz sarayın şöyle bir üç yüz metre kadar yakınına getirdi. Net, her şeyiyle eksiksiz Beyaz Saray!. Kapıdan Don Amca çıksa tanırsınız, o kadar yakın.

Yanımızdaki bizim gibi kader kurbanı elli küsür turist ile birlikte resimlerimizi çektik, görevimizi başarıyla tamamladık.

Union Station'a dönüp, valizleri aldık. Bir metro - Washington’da her nedense Subway "out", Metro "in" olmuş - bizi Dulles havaalanına giden otobüslerin durağında bıraktı. Biz de yukarı çıkıp, otobüsümüzü beklemeye başladık.

Bir beş dakika geçti, adamın biri sallana sallana geldi.

"Otobüs mü bekliyorsunuz?"

Geçmişten bir anıya ithafen, "Yok bayrak töreni yapıyoruz" diyecektim de bıraktım, "Yes" dedim. Bir pazar akşamı, otobüs durağında, ellerinde valizleriyle üç insan başka ne yapıyor olabilirse...

"Havaalanına mı gideceksiniz?"

"Yok" dedik, "Hemen yanındaki Crown Plaza Hotel'e..."

"Ben götüreyim sizi."

"Sen kimsin?"

"Taksi" dedi.

Şöyle bir on metre ilerde arabasını işaret etti. Sonra da niye yayan müşteri topladığını anlamadığımızı anladı ve açıklama getirdi.

"Burası taksi durağı değil, 'cop' lar ceza keser, ondan arabayı karşıya bıraktım" dedi.

"Kaç paraya götürürsün bizi?" diye sorduk, 40 dolar mı, öyle bir şey istedi.

Sevgili karımda rahmetli annemin inatı vardır. İş pazarlığa bir dökülsün, bir dolar için yarım saat kavga eder.

"Yirmi dolar" dedi Jelena.

Adam da "Sorry" deyip gitti.

Biz oturmaya devam ettik, bizimki yine geldi.

"Bugün günlerden Pazar, biliyorsun değil mi? Bir sonraki otobüs kırk beş dakika sonra gelecek. Halbuki yirmi dakika sonra 🛌odanızda🛌 olursunuz."

Nasıl tahrik ediyor eşşolueşşek!

"Çok istiyorsun ama" dedim, biraz da good cop, bad cop olsun diye. Aslında bad cop, yorgun cop'ız da, neyse...

"Çok değil, zaten cocuğa da bilet alacaksınız, bana beş dolar fazla ödüyorsunuz."

Jelena iPad'ini adamın gözüne soktu. Otobüste çocuklar bedava!

"Öylemiymiş? dedi, geri arabasına gitti.

Bu kez Jelena beni dürttü.

"Bugi, hadi git, otuz dolar öner, bakalım me diyecek..."

Ben gittim, "Karım otuz dolar diyor, ne diyorsun?" diye sordum.

Adam da "Bak 'bro', ben seni otele götüreceğim, otobüs ise havaalanına. Oradan otele yine taksiye gideceksin. Otuz beş dolara götüreyim." dedi.

Ben tekrar Jelena'ya gittim, "Otuz beş dolar diyor ama otobüse binersek otele kadar taksiye bineceğimizi unutma" dedim.

Sevgili karımın aklına yattı, "tamam" dedi, biz bindik arabaya.

Yüz metre gittik, taksici "Otoyol ücretini siz ödeyeceksiniz, biliyorsunuz değil mi?" dedi.

Jelena "Çek kenara iniyoruz" diye bağırdı.

Taksici "Yahu sadece iki buçuk dolar" falan diyor ama iş paranın miktarını çoktan geçmiş, inata dökülmüş durumda, Jelena'nın gözünü kan bürümüş, "Çek kenara" diye bağırıyor.

Adam tamam, ödemeyeceksiniz demeye başladı ama Jelena hala çek kenara diye bağırıyor.

Az sonra Jelena biraz sakinleşti. Şoför de benle ben Hintliyim, sen nerelisin muhabbeti yapıyor.

Jelena'nın sakinleştiğini görünce dönüp:

"Ne kadar tip vereceksiniz" diye sordu.

Jelena öyle bir "Miyavvvvv! Tıssssss!" oldu ki, taksici, "şaka, şaka" diyerek canını zor kurtardı.

Bize döndü,

"You guys are tough cookies!" dedi.

Ben de dönüp,

"I am a Teddy bear, she is the tough cookie" dedim.

Bu anda, yukarda bir yerden sevgili annemin bize bakarak gülümsediğini ve geliniyle gurur duyduğunu hissediyordum 😍❤️

Ahmet

İkinci sabah "Joe" kahvelerimizi içmiş, lobide oturuyorduk. Kasvetli lobideki müşteri ve personelin yapmacık sessizliği, kapıdan içeri girip, kimsenin anlamadığı bir dilde bağıran biri tarafından bozuldu.

"Oğlum, bundan daha ucuz otel bulamadın mı kalacak? Yarım saattir arıyoruz lan!"

Canım kardeşim Ahmet gelmişti.

Lobide de üç beş müşteri her halde anam gangsterler bastı oteli diye zıplamıştı.

"Bundan güzel otel mi bulacaksın oğlum? Churchill bile burada kalmış!" diye cevap verdim.

Sarıldık kardeşimle birbirimize. Kim bilir kaç yıl geçmişti. Ama günün ilerleyen saatlerinde de birbirimize tekrarlayacağımız üzere sanki dün gece king oynamış, ertesi gün de uyuya kalıp akşam yeniden görüşmüş gibi olmuştuk. Bazı dostluklar böyle oluyor işte. Hadi mekanımız New York, onların diliyle söyleyelim, bizim dostluğumuz işte böyle "timeless".

Normalde benim bu öykülerinin kahramanları isimsiz olur ama sevgili Ahmet önceki bir-iki yazıda deşifre olduğu için ismini kullanabiliyorum 😛

Manhattan'dayız

Yukarıda da söyledim, bazı insanlar ve duygular değişmiyor sevgili arkadaşlar. Sevgili Ahmet'le dekorumuz bazen Orman Bakanlığının kim bilir Ankaranın neresindeki binasının boş bir ofisi ve boya fırçaları, bazen özgürlük heykelinin kafasının içi, bazen Boztepe isimli, nerede olduğunu bile bilmediğim bir kasaba, bazen de Upper Midtown Manhattan'da Amerika Başkanı Trump'ın oteline bir kaç yüz metre uzaklıkta bir otel lobisi olsa da, tiyatromuzun teması da, sevgimiz de hep aynı kalıyor. Yalnızken çok sorun değil de, bazen bir double-date üstüne kızlar dahil hepimiz araba itmeye başlayınca tema komediden trajediye evrilebiliyor tabi 😛

Otobüse bindik, sağımızdan solumuzdan Madison Square Garden, Empire State, Grand Central falan geçiyor, biz hala kocakarılar gibi gevezelik ediyoruz. Türkiyede bir arkadaşımızı aradık, iPad ile otobüsün tepesinden canlı bir New York reality show yaptık, üçümüz de eski günleri yad ettik.

Before/After

New York'a gelmeden bir plan yapmıştık. Ahmet'le birlikte, 1990 yılında çekilmiş, Özgürlük heykeline gemi ile giderken, arkamızda o zaman hala var olan Twin Towers ile falan bir resmimiz vardı. Hadi aynı resmi yirmi sekiz sene sonra çekelim, before/after yaparız dedik.

Liberty Cruise isimli bir tur için biletlerimizi daha biz yola çıkmadan almıştık. Tur zamanı gelince de aynı şirketin otobüsüyle limana gittik. Rezervasyonumuz 1:15 içindi ama vardığımızda zaten saat bir buçuk olmuştu. Nasılsa geciktik deyip, biraz da biz oyalandık yolda.

Sıraya girerken bilet adamına söyledik, "Bak bizim rezervasyon daha önceydi ama otobüs gecikti" diye. O da girin sıraya önemli değil dedi.

Bir buçuk saat bekledik, sonra bir Mehikano fırlayıp, maymun gibi elini kolunu sallaya sallaya bağırmaya başladı.

"Back off! Back off!"

Anlamadık. Back off da, nereye back off? Denize mi atlayalım?

"No reservation. No boat!"

Rezervasyon yoksa, gemi de yok! Böyle diyerek yüz kişilik sırayı dağıttı herif.

Madem no reservation, no boat, niye bizi burada saatlerdir tuttun öyleyse be adam?

O sinirle yakındaki bir Meksika restoranına gittik. Yemeği beklerken Ahmet önce bankasını arayıp, bilet için charge'ı iptal ettirdi, sonra da tur şirketini aradı. Telefondakine olanı biteni anlattı ama muhtemelen tamamen işe yaramaz, klasik bir müşteri temsilcisi cevabı aldı.

Müdürünü ver bana diye bağırdı. Kadın da herhalde biz sizi arayalım falan dedi ki, Ahmet "Tamam bekliyorum" deyip, kapadı telefonu.

Beş dakika sonra telefon çaldı. Ahmet:

"Yeeelooo this is Ahmet KAVAS" diye açtı telefonu. Ben o anda yıkıldım tabi 😛

Kadın bir şeyler anlatıyor, Ahmet dinledikçe kızarıyordu. Sonunda patladı,

"But this is not good. You f•cked my whole day eeeeee!"

Ben artık gülmekten masanın altına girdim.

Tatsızlığı atmak beş dakikamızı aldı. Sonrasında halis Meksika Taco'su ile mükemmel iki bardak şarabımız geldi.

Jelena, Ahmet'le benim bir resmimizi çekti. Otuz sene önceki resmin yanına bu resmi koyduk. Daha da güzel oldu. Araya onca sene, biraz açılmış saç renkleri, bir kaç da fazla kilo girmiş olsa da, hala gençtik anasını satayım. Bende ilk resimdeki bıyıklar yoktu ama Ahmet hala Tarkan gibiydi 😛

Tarihe gömdük bu resmimizi...

Rockefeller Plaza'da üç devasa dondurma

Sonrasında Times Square'e gidip bir şeyler içtik. Ardından da Rockefeller Plaza'ya gidip Ahmetin nereden bulduysa (böyle diyorum çünkü en az beş kişi nereden buldunuz diye sordu) bize aldığı üç American size, devasa dondurmayı yedik. Dondurmalar öyle büyüktü ki, akşam yemeğini iptal etmek zorunda kaldık.

Kardeşimi ağır bir kalple New Jersey'e uğurladım. Çok kısaydı ama en azından olmuştu. Sonrası gelecekti tabi.

Ertesi sabah tur şirketine gittik. Liberty Cruise için bir extension/uzatma aldık, çünkü bir hafta sonra New York'a geri dönecektik ve 🐝Mezzy🐝'ye Özgürlük Heykelini görme sözü vermiştik. Tabi ki Ahmet'i tanıdığımızı söylemedik 😛

Frozen'a doğru...

34 Cadde civarında bir Taco Bell bulduk. 🐝Mezzy🐝 de dahil bol bol Taco, Quesadilla, vesaire yedik.

Günümüzün sonraki bölümü 🐝Mezzy🐝'ye aitti.

Yemeğin ardından Times'da, St. James tiyatrosuna doğru yürümeye başladık. Bu tiyatroda Disney'in Frozen müzikali sahneleniyordu. Sevgili kızımın ilk Broadway müzikali, kısa hayatında en çok sevdiği ve izlediği Frozen olsun istemiştik. Jelena biletleri aylar önce almıştı.

Prenses Elsa

St. James Tiyatrosu ilk 1927'de açılmış. 2017 yılında ise Frozen müzikali için sahnesi sokağa doğru üç metre daha genişletilmiş. Frozen müzikali St. james Tiyatrosu için bir rekora da imza atmış. Bir haftada iki milyon üç yüz bin dolarlık ciro yapmış.

Bir Broadway müzikali izlemedinizse mutlaka izleyin derim sevgili arkadaşlar. Bu müzikalleri de sadece gösterildikleri tiyatrolarda tam anlamıyla tadına vararak izleyebilirsiniz. Televizyon, Youtube falan o zevk ve tatminin yüzde doksanını alıyor, götürüyor. Öyle Cats falan diye de kasmayın. Hepsi çok güzel.

1920'lerin kısıtlı teknoloji ve olanakları altında şovları izlenebilir kılabilmek için yönetmenler bütün yaratıcılıklarını kullanıp koreografi, sahne, müzik ama en önemlisi ışıklandırma ile birer harika yaratmışlar. Sahne aslında bütün tiyatro olmuş.

Tarzan müzikalinin başında sahnenin duvarı, olayı yukardan izlediğiniz bir düzlem haline gelmişti. Peter Pan ve Tinker Bell tavana asılı ipler sayesinde uçuyorlardı, Frozen Sing Along'da patlama efektleri ve şov dumanları içinde üzerinize efektlerle kar yağmıştı.

Tiyatroda

Ama her şeyden önemlisi o ışıklandırmanın muhteşemliği. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, anlatmam olanaklı değil. Müzik için zaten çok reklama gerek yok, oyunların kendileri birer müzikal.

Birgün sinema ölecek, yerini VR cihazlar alacak. Konserler de ölecek, yerini on sekiz kanal kulaklıklar alacak. Ama müzikaller, ya da geniş anlamıyla tiyatro hiç bir zaman ölmeyecek, çünkü o salona girip, müzikle, dekorla, ışıklandırmayla ve aktörlerle bütünleşmeden tiyatro, tiyatro olmuyor. Boşuna değil, yüz senedir bu müzikaller aynı salonlarda oynanıyor.

Broadway tiyatrolarının oturma alanları alışılmadık derecede dik, o yüzden önünüzde oturana rağmen sahnenin tümünü rahatlıkla görüyorsunuz. Yine de çocuklar için booster seat dedikleri yükseltici minderler var. 🐝Mezzy🐝'cik Kraliçe Elsa elbisesi içinde bunlardan birine oturup şovun ilk yarısını, özellikle favori şarkısı Let It Go'yu soluksuz izledi.

Şovun sonu

İkinci yarıda ise jetlag ve üç günlük koşuşturma bedelini aldı. Sevgili kızım dayanamayıp minderi üzerinde uyuya kaldı. Yanımızdaki bir kadın, "Herhalde prensesin en pahalı uykusu bu oldu." dedi, haklı olarak.

Şov bittiğinde yeni bir koşuşturma başladı. Washington'a otobüsümüz iki saat sonra kalkıyordu. Bir subway ile otele, ikincisi ile de Uptown'a geçtik. Bir shuttle otobüsü bizi Manhattan'ı New Jersey'e bağlayan George Washington köprüsünün ayağındaki Greyhound otobüs terminaline getirdi.

Manhattan'ın bu bölümü Times Square ya da Upper Midtown kadar ışıltılı değildi. Resmi dil İspanyolca'ya dönmüş, hijyen hissedilebilir derecede azalmıştı. Yiyecek bir şeyler almak için terminalden çıkmıştım. Tanıyanlarınız bilir, midem temizlik derecesi düşük bir çok şeyi kaldırabilir. Ancak bu kez yiyecek bir şey almadan döndüm geri. Jelena ve 🐝Mezzy🐝'yi de uzun süre yalnız bırakmak istemedim.

Sonrasında otobüsümüz geldi. Zenci kadın şoför el frenini çekti, merdivenlerden indi, ellerini beline koydu ve başladı bağırmaya...

New York, New York!

New York, New York'tur sevgili arkadaşlar. Caddelerdeki binlerce insanla, kameralarıyla turistlerle, beş dakikada bir duyduğunuz ambulans, itfaiye ve polis sirenleriyle, metrosuyla, showlarıyla, mağazalarıyla dünyada bir işte.

New York'da kaybolmak...

Nasıl severim bu şehirle birleşip, içinde erimeyi...

Evinizin ya da otelinizin özelinden çıkıp, biraz yürüdüğünüzde o kalabalığın, o enerjinin içinde kaybolursunuz. Kısacası New York hayatının bir parçası haline gelirsiniz.

Kırmızı ışıkta ya da yaya geçidi olmayan yerlerde caddeyi yürüyerek geçmenin bir ismi vardır İngilizce'de, ya da daha doğru bir deyişle Amerikanca'da.

"Jaywalking"

Bu terim New York'da ortaya çıkmış. Kırklı, ellili yıllarda New York'daki turistlere "Jay" derlermiş. Kafaları devamlı havada, gökdelenleri seyrederek yürüdükleri için de trafiğe dikkat etmezler, yolların üzerinde, olmamamaları gereken yerlerde olup, New York'lu sürücüleri çıldırtırlarmış. Ondandır, yolun üzerinde kuralsız gezen yayalara "Jaywalker" demek adetten olmuş.

Sabah otelden çıkıp, hemen karşıdaki Starbucks'a giderken baktım yol boş, yaya geçidine gitmeden zart diye karşıya geçtim.

Tam yanda bir NYPD polis arabası. Polis, yani "Cop" da arabanın dışında, arabasına dayanmış, etrafa bakınıyor.

Beni Jaywalking esnasında gördü. Bana dik dik baktı ve sakızı ile bir balon yapmaya başladı. O balon büyüdü, büyüdü, neredeyse kafası kadar oldu ve bana doğru bakarak puf diye patlattı. Kendi usulüyle "Bak ben burdayım, ne yaptığını gördüm" gibisinden.

Ben de güldüm, sağ elimi kaldırıp kusura bakma gibisinden avucumu kapayıp, açtım. O da bana gülümseyip baş parmağıyla "okey" yaptı.

Starbucks'a girdim, kahvelerimizi söyledim. Jelena ve 🐝Mezzy🐝 odada, beni bekliyorlar.

Starbucks'da adettir, isminizi sorup, kahveniz hazır olduğunda sizi isminizde çağırırlar.

Özellikle Amerika'da gerçek ismimi vermem. Çünkü beş dakika, harf harf yazdırmam gerekir. Doğru yazsalarda, doğru söyleyemezler. Ancak bu kez sabah mahmurluğu, boş bulundum, ağızımdan "Nalcı" çıktı. "En", "ey", "el", "si", "ay" diye heceleyip, yazdırdım.

İki dakika sonra garson kız ısrarla bağırmaya başladı. "Nancy!", "Nancy!". Son anda ayıldım beni aradığına. Kırk yıllık Nalci, bir zenci kızın ağızında olmuş Neensiii!

Gerçek adımı son kez burada kullandım. O andan itibaren her Starbucks'da "Joe" ismi ile yürüdü namım.

Melissa New York'da

Bu arada yukarda bahsi geçti, argoda polis anlamına gelen "cop" kelimesi nereden gelmiş onu da anlatayım, siz de bu hayati bilgiyi nesiller boyu çocuklarınıza aktarırsınız artık...

"Cop", bakır anlamına gelen "Copper" 'in kısaltması. İlk kez Londra'da kullanılmış. Bir rivayete göre Polis kimliklerinin bakır olmasından, başka bir rivayete göre de 1 Cent'lik bozuk paralara copper dendiği için ortaya çıkmış. Her iki kullanımda da bakır madeninin değersizliği öne çıkarılarak polislere yapılan bir küçümseme var. Ama yıllar boyu kullanımdan sonra o kadar yaygınlaşmış ki, bu küçümseme ve hakaret anlamı unutulmuş. Bugün Amerika'da polisler bile kendilerine "Cop" diyorlar.

New York demek Times Square demektir

Kahveleri aldıktan sonra 🐝Mezzy🐝'nin sabah sütünü almak için yakındaki bir deli'ye (şarküteri) geçtim. Dükkanın ismi "Parisien", bir Çinli işletiyor, ve New York'dayız. Dünya nasıl küçülüyor, anlayın işte...

Kahvelerimizi odamızda içtik ve otelden çıktık. Sevgili kızımın New York macerası başlamıştı.

Manhattan demek benim için büyük oranda Times Square demektir sevgili arkadaşlar. Günün her saati gidip, görülebilesi bir yer burası. Gökdelenleri, neonları ve sokaktaki aktiviteleriyle yirmi dört saat hayat dolu bir bölge. Dünyada da en çok fotoğrafı çekilen meydan. Geceleri de muhteşem olur Times Square, ancak o kadar kalabalıklaşır ki, yürümek neredeyse imkansız hale gelir.

Rockefeller Center'da subway'den çıktık

Rockefeller Center'da subway'den çıkmış, Times'a kadar yürümüştük.on iki yıl önce sevgili karımla bir Nisan gününde buradaydık, şimdi sevgili kızımız da bize katılmıştı. 🐝Mezzy🐝'ye biraz o günleri anlattık, bol bol fotoğraf çektik ve bizi Downtown'da gezdirecek Hop-on, hop-off otobüsümüze bindik.

Manhattan, ilk kez bir Hollanda ticaret kolonisi olarak var olmuş. Arazinin o günlerdeki sahibi kızılderililerden, 60 Guilder (±25 dolar) değerinde ıvır zıvır malzeme karşılığımda alınmış. İsmi de Yeni Amsterdam olmuş. Sonrasında İngilizler Hollandalıları atıp burayı York Düküne bağlamışlar, o da Yeni Amsterdam ismini kaldırıp, Yeni York, yanı New York yapmış.

Bugün, New York'da bir çok semt hala Felemenkçe ismini taşır. Örneğin The Bronx (Bronck), Brooklyn (Breukelen), Broadway (Breede Wegh), Harlem (Haarlem), vs. Daha çok var da, başınızı ağrıtmamak için sadece çok bilinenleri yazdım.

Wall Street, yani Duvar Caddesi ise ismini Hollandalıların koloniyi korumak için etrafına ördükleri duvardan almış. Yanı bu günkü Wall Street'de eskiden gerçekten de bir duvar varmış.

Manhattan ismi ise kızılderililerin bu adayı "Manna Hata" diye çağırmasından gelmiş.

Times Square

Otobüsümüz biraz Times Square'in etrafında dolaşıp, yönünü Manhattan'ın SoHo bölgesine yöneldi. Burası alış veriş için çok güzel bir yer. Biraz sonrasında Little Italy ve Chinatown. Chinatown'da bir Çin yemeği yedik ve yolumuza devam ettik. Sonrasında Wall Street'in gökdelenleri, New York Stock Exchange, World Trade Center, Battery Park ve yine Times Square.

Yazıyı Trip Advisor'a çevirmemek için her birinin ayrı ayrı detaylarına girmiyorum. Zaten çoğunuzun bildiği yerler bunlar.

Öğleden sonra ise bir Uptown turu aldık. Bu tur bizi önce otelimizin de bulunduğu Central Park'ın başından alıp, bir kaç yüz metre ilerisindeki Trump Oteline, oradan da Uptown'ın batısındaki milyonluk suitlere götürdü. Bu bölgede Spielberg'den, Lucky Luciano'ya, John Lennon'dan Denzel Washington'a, daha da isterseniz on sekiz delik Obama, Al Pacino, Cyndi Lauper gibi bir çok ünlü yaşamış ya da yaşamakta. Yine burada bir bina var ki, Madonna'nın bir kat alıp, oturmak için yaptığı teklifi reddetmiş.

Times Square

Biraz ilerideki Columbia Üniversitesini de görüp, rotamızı yine çok ilginç bir bölgeye çevirdik.

Harlem!

Harlem'den otuz sene önce şöyle bir geçmişliğim vardır. Arabanın camını açamamıştım. Şimdi üstü açık bir otobüste, ferah ferah gezebiliyoruz.

Harlem elbette ki eski zamanlara göre çok daha sakin ve ÇOK daha temiz ama bence hala John McClane gibi üzerinde "I Hate Niggers" yazılı bir işaretle gezemezsiniz. Şakası bir kenara, bırakın Harlem'i, hiç bir yerde siyahi insanları "nigger" diye çağırmamak gerekir. Hem fazlasıyla ırkçı, hem de bu güzel insanlara reva değil.

Herşey bir kenara, Harlem gerçekten ilginç bir yer. Bu ilginç yerin daha da ilginç bir noktası ise Apollo Theater. Bu eski, gösterişsiz müzikholün tezgahından geçen bir kaç ismi saysam herhalde önemini biraz da olsa anlatmayı becerebilirim.

Louis Armstrong, Ray Charles, Aretha Franklin, Art Blackey, Duke Ellington, Dizzy Gillespie, vesaire, vesaire.

Harlem

Örneğin bir Madison Square Garden ile karşılaştırıldığında David-Goliath gibi duran Apollo, yukardaki efsanelerle, işin betonda değil, insanda olduğunu kanıtlamış böylece.

Dönüşte ise Manhattan'ın doğu tarafından aşağıya geldik. Burada da yine çok farklı bir ambians var. Şöyle bir-iki kilometre karelik bir alanda dünyanın en güçlü kültür bombalarından biri patlamış. Metropolitan Museum of Art Ya da New York'luların deyişi ile Met, dünyanın en büyük sanat müzelerinden biri. Daha bir dolu müze var. Eğer sanata meraklıysanız sadece bu müzeleri gezebilmek için New york'a bir hafta ayırın derim.

Artık dinlenmenin zamanı gelmişti. Yolumuzu, otuz senedir görmediğim bir kardeşimle buluşmak için 42nd Street ve 5th Avenue üzerindeki Bryant Parka çevirdik.

Güzel karısı ve oğlu ile birlikte mükemmel bir akşam geçirdik. Sıfırdan başlayıp, İtalya'ya, oradan Paris'e, oradan Los Angeles'a, oradan da New York'un sanat ve show dünyasına uzanan, dişle, tırnakla kazılmış bir başarı öyküsü dinledim.

Times Square

Böyle durumlarda duyguları sözcüklere dökmekte çok zorlanırım. Duygular o kadar yoğunlaşır ki, insana ne yazsa yetmeyecek gibi gelir. Fazlasını yazmaya kalkınca da iş Dumlupınar destanına döner.

O yüzden yoğunluk düzeyleri bende saklı, hem gururlandım, hem de duygulandım demekle yetiniyorum. Bravo benim canım kardeşim 😍

Bu güzel aileyi uğurlayıp, New York'un, herkese almasını önerdiğim akşam turuna başladık.

Artık tesadüf mü, bilmiyorum, turun zamanlaması, hele fotoğraf çekmeyi sevenler için bir harika. Golden Hours dedikleri, tam güneşin batma vaktinde bizi aldı, Manhattan Bridge'den Brooklyn'e götürdü. Tam köprüden geçerken, hemen yanındaki tarihi Brooklyn Bridge'in batan güneş altındaki inanılmaz görüntüsüne de tanık olduk. 🐝Mezzy🐝'cik de bir kaç dakikalığına bile olsa Brooklyn'e ayak basmış oldu.

Brooklyn'e doğru

Yine otuz sene öncesine döndüm. Brooklyn. Bridge'den karşıya geçip, BQE'yi, yani Brooklyn Queens Expressway'i almıştım. Benzin almak için gidişle gelişin tam ortasındaki bir istasyona girdim. Kurşun geçirmez camın arkasındaki benzin adamına kredi kartını verirken, gözüm camın altındaki beton duvara takıldı.

Üzerinde kurşun delikleri vardı!

Hem de yan yana, bir kaç tane. Kesin otomatik bir silahla ateş etmişlerdi.

Dönüşte yine gün batımında Birleşmiş Milletler'i, Empire State Building'i ve Chrysler Building'i gördük. Times'a geri döndüğümüzde güneş batmış, o neonlar bütün meydanı aklınıza gelebilecek bütün renklerle aydınlatıyordu.

Brooklyn Köprüsü

Hard Rock Cafe'de bir şeyler içtik, biraz daha gezindik ve subway'i alıp, otele döndük. Aşağıda "A" treni de geldi tabi, ama babayı binerim artık ona. Bir gün öncekindeki punk ablamın sayesinde biliyorum o akşam saat on bire kadar "express", ve 82'de durmaz!

Geceniz güzel olsun ❤️