Sevgili arkadaşlar, Ortadoğu mutfağı gerçekten lezzetlidir. Biz Türkiye’ye getirirken salça ve soğanla çok Türkleştirmişiz. Gerçek Ortadoğu yemekleri çok daha kuru.
Bu akşamki ev sahibimizin seceresi biraz kompleks, ancak baba tarafından Suriyeli. Hristiyan oldukları için de paletleri oldukça geniş. Bir de kırk yıllık kaynana gibi mutfaktan çıkmayan biri. Hal böyle olunca karım ve ben iki gün öncesinden diyete başlar, geldiğimiz gün de kontrolden çıkmış bir şekilde yeriz.
Bu akşam menüde kifta- bizim köfte, et, tavuk, humus ve patlıcan ezmesi var. Bir de Tabuli isimli bir salata - Fas tabulisi değil, karışmasın.
Şarap olarak Lübnan ile başladık, ama Fransız diye düşünelim. Primitivo ile devam ediyoruz.
Birçok cahil, kişilerin servetinin vergilendirildiğini zannediyor. Zengin ya, daha çok vergi versin diyor.
O kadar çocukça bir düşünce ki bu… Dünyada başka örneği yok.
Servet değil, gelir vergilendirilir. Bir yıl boyunca çalışıp, kazandığınız para için vergisini ödediğinizde, o para artık sizindir, ne isterseniz yaparsınız.
İster alır Kayman Adalarına, isterseniz de Ukrayna'daki kız arkadaşınıza verirsiniz. Kanun buna karışmaz.
O yüzden bırakın, servetini bilmemne adalarına taşıdı vatan haini martavalını. O geliri elde ettiğinde vergisini ödediyse kimseyi ırgalamaz.
Dangalak muhalefet lideriniz anlamadı, hala mahkeme kararıyla tazminat ödüyor.
Vergi cennetleri Manukyan'ın kerhanesi değil, oraya her para götüren de vatan haini değil.
Bu zırvaları bırakıp, devletin doğru düzgün gelir vergisini toplamaya çalışması lazım.
Vergilendirilmiş kazanç kutsaldır derler. Vergimi ödediysem, kimseyi ırgalamaz o parayla ne yaptığım.
Kafasızların anlamadığı, bu vergi cennetlerinde para aklama işi. Yani gayri kanuni yoldan elde edilmiş kazancın transferi.
Bunu önleyin…
Hadi size beyin egzersizi.
Gelir vergisi oranı diyelim yüzde kırk.
Yüzde kırk vergi veren bir adama, memlekette bunca aç insan varken bu yaptığın etik mi, niye yüzde elli vergi ödemiyorsunuz diyebilir misiniz?
Bu kadar kazanıyorsun, sadece yüzde kırk vergi ödemek etik mi diyebilir misiniz?
Hanginiz gönüllü olarak maaşınızın/gelirinizin kesilen vergisinin üstüne, devlete vergi ödersiniz?
Yapmayın…
Bir tek hukuk vardır. Bir fiil de sadece bu hukuka göre suç olabilir.
Hukukta suç olmayan bir şeyi din, ahlak, etik, vesaire gibi afaki bir tanımla suç sayarsanız, neyin hukuki, neyin gayri hukuki olduğunu belirleyemezseniz.
Siz dünyanın en akıllı insanları değilsiniz. Kafanıza yatmayan her şeyi gayri kanuni ilan edemezsiniz.
Toparlayın kendinizi.
Bunun, islamcıların şu dinimize aykırı, şu muhafazakar toplum değerlerimizle uyumlu değil, yapılmamalı demelerinden hiç bir farkı yok.
Bir kere kendinizi beğenmişliği bırakıp, aklın yolunu izleyin lütfen…
Vergi cennetlerinde şirket kurmak suç değildir, nokta!
Sevgili arkadaşlar, resimdeki bir kadeh Gran Reserva. İspanyol şaraplarının "en" kalitelisi. Şişesini bir görseniz, otellerin kapısındaki amiral giyisili teşrifatçılara benziyor. Yanardönerli kurdelaları, yaldızlarıyla gerçekten göreni etkiliyor.
İçindeki şarap da gerçekten güzel bir şarap. İçerken mükemmel zevk alıyorum, şu anda bile, sizlere bu satırları yazarken.
İspanyolların bu kalite sınıflaması aslında şarabın meşe fıçılarda ve şişelerde geçirmesi gerektiği minimum zamana göre belirleniyor. Mesela bir Gran Reserva Rioja, meşe fıçılarda en az iki yıl, toplamda da en az beş yıl yıllanmış şarap anlamına geliyor. Bunun bir alt sınıfı Reserva, mesela, fıçıda bir, toplamda da en az üç yıl yıllanıyor.
Reserva'nın altında Crianza şaraplar var. Crianza'lar en az iki, bunun da, yöreye göre değişse de altı-sekiz ay kadarını fıçıda geçiriyor.
Crianza'ların altında ise Vino Joven şarapları var. Bunlar tamamen sebastian şaraplar ve çoğunlukla şelendiği gibi içiliyor.
Bu kalite klasmanı gerçekten şarabın kalitesini hassasiyetle belirler mi?
Accık….
Elbette Eylül'de üzümü hasat edip, o şarabı Şubat'ta içerseniz Hacıbey Kebapçı'sındaki şıradan az biraz hallice bir şarap içmiş olursunuz ve bu bakımdan elbette ki bir Gran Reserva, bir Vino Joven'e göre çok daha kaliteli kalır.
Ancak şarabın ne kadar yıllandığı kalitesini belirleyen tek parametre değil.
Bir şarap, şarap sayılabilecek kadar yıllandığında, yani üç dört sene kadar sonra işler değişiyor.
Bu noktada üzümlerin kalitesi, harmanın içeriği, şarapçının sanatı falan devreye giriyor. Kısaca bir şarap sadece fıçıda bilmem kaç yıl geçirdi diye gizel şarap olmuyor.
Bir kaç hafta önce Madrid'de bir akşam yemeği yerken, bir şişe Criaanza söylemiştik. Restoran için özel şişelenmiş cuvée dedikleri bir şarap. Dört yaşında falan. İçme de, bas nikahı, ömrünün kalanını onla geçir. O kadar güzel.
Bir hafta sonra doğum günümü Maspalomas'da bir barda kutlarken yine bir şişe Crianza söyledik. Bunu da Madrid'dekinin üzerine kuma al, o kadar leziz…
Her ikisi de şu anda içtiğim Gran Reserva'ya beş basar!
Kısaca bu kalite sınıflamaları çok hassas değiller. Bir parça endikasyon veriyorlar, hepsi o.
Sevgili arkadaşlar, dün sizlere ucuzluktan aldığımız bir şarabı deneyip, sonuçlarını yazacağım demiştim, here we are.
Şarabımız bir 2016'dan bir Bordeaux, Médoc, yanı Gironde nehrinin batısında, genellikle Cabernet Sauvignon yetiştiren bir bölgeden. Normalde, Bordeaux dendiğinde tarihi sebeplerden bu bölge akla gelir. İşin ilginç tarafı ise, günümüzde bir şişe Bordeaux satın alırsanız, büyük olasılıkla Gironde ve onu oluşturan iki nehirden biri, Dordogne nehrinin doğusunda bir şatodan gelme, Merlot ağırlıklı bir şarap içiyor olursunuz.
Beni izleyenleriniz bilecektir, Bordeaux, benim için Médoc, yani Sol Kıyı, yani Rive Gauche demektir. Deli olurum buraların şaraplarına.
Bordeaux şarapları harman şaraplardır. Cabernet Sauvignon, Merlot ve Cabernet Franc üzümlerinden yapılır. Médoc başta, sol kıyı şarapları Cabernet, sağ kıyı ise Merlot ağırlıklı üzüm harmanları kullanırlar. Kalanı da Cabernet Franc ile tamamlarlar. Arada da Malbec, Petit Verdot gibi üzimleri sadece renk, tad olsun diye çok küçük oranlarda karıştırırlar .
Bugünkü şarabımız ise çok fazla, yüzde onun üzerinde Petit Verdot içeren bir harman.
Petit Verdot, şarap yapımcıların çalışmayı çok fazla sevmediği bir üzümdür. Örneğin Cabernet yada Merlot hasat edilecek kadar olgunlaştığında, Petit Verdot hala yemyeşil, çiğ durumdadır - Verdot/Yeşil ismi zaten buradan gelir.
Hal böyle olunca bu üzümü diğerlerinden sonra bir fasıl daha işleyip, harmana katmak gerekir ki, bir çok üretici bunun yerine asıl Cabernet ve Merlot hasatlarından sonra ayaklarını uzatıp, şarap içmeyi tercih eder.
Bu günkü şarabımızı yapanlar ise biraz fazla çalışmış anlayacağınız.
Petit Verdot, şaraba renk, yoğunluk, kısaca şarap tadı verir ve normalde bu işe yarayan tanin ve asitli Cabernet kadar asit tadı içermez. Bu yüzden ortaya fazlasıyla Médoc, ancak asidik olmayan bir şarap çıkar.
Bu da çok önemlidir sevgili arkadaşlar. Tad ve aroma iyi bir şarabı şarap yapan en önemli özelliklerdir.
İşin biraz tekniğine girerseniz, şarabın tad ve aroması, karmaşık organik moleküllerin oluşmasına bağlıdır. Yoksa üzüm suyuna tad için basın şekeri, asit için biraz sirke, aroma için de iki şişe Tamek meyve suyu, size istemediğiniz kadar tad, aroma falan verir. Ancak bunların hiç biri şarap içinde oluşan karmaşık organik moleküllerin verdiği tad ve aromaya benzemez.
İşte durum böyle. Bu şarap, ismi ile anarsak, Chateau Le Vieux Serestin, böyle ilginç bir şarap. Bence mükemmel bir tadı, aroması ve aftertaste yani içtikten sonra ağızınızda bıraktığı bir tadı var. Güzel olmasa zaten Cru Bourgeois sınıflandırmasını alamazdı.
İtalyan mutfağı dünyanın en lezzetli mutfaklarından biridir sevgili arkadaşlar. Bu mutfağın en çok bilinen yemeği de makarna, yani pasta. Bana sorarsanız, en güzel pasta sosu da Pesto, ama Liguria’nın spesialitesi, fesleğenli, sarımsaklı Pesto.
Davetli olduğumuz aile İtalyan olunca Pesto da bahçeden toplanmış taze fesleğenle, birinci sınıf İtalyan zeytinyağı ve İtalya’dan ithal çam fıstığıyla yapılıyor.
Biz de yaşımızı, kilomuzu unutup yiyiyoruz böyle 😋🥴
Canımız sağolsun😍
Konumuz şarabımıza gelirsek bir Aglianico. Napoli’nin güneyinden, Vezüv’ün volkanik toprağı ve Güney İtalya’nın güneşinin bir ürünü. Şarap seven herkesin ölmeden önce denemesi gerekli bir şarap…
Günlerdir süren sarsıntılar yüzünden uyku uyuyamıyordu. Kendini bildi bileli bu cennet yurdu devamlı sallanırdı, bazen çok hafifçe, öylesine hafif ki, tavanda asılı gaz lambasını sallanırken görmese hissedemezdi insan.
Ancak bu son sarsıntılar alıştıklarından farklıydı. Sarsıntıların kendisinden ziyade yerin altından gelen uğultular korkutuyordu onu.
Düşünceleri yıllar öncesine götürdü Octavia'yı...
Ailenin sekizinci çocuğu olduğu için bu ismi almıştı. Annesi on üç yaşından beri deniyordu. Ne var ki kendinden önce dünyaya gelen yedi kardeşi, daha doğumlarından bir kaç ay bile geçmeden ölmüştü. Çaresiz anne de kentin patroniçesi tanrı Venüs'e adaklar adamış, kurbanlar kesmişti. Sonra Octavia gelmişti. Venüs bu annenin yakarışını duymuş olacak ki, Octavia sağlıklı bir bebek olarak doğmuş, neredeyse hiç hastalık geçirmeden yirmi sekiz yaşına ulaşmıştı.
On yedi yıl önceki bu gün kent için çok önemli bir gündü.
İmparator Augustus Sezar'ın "Roma'nın Babası" olarak tanınmasının yıldönümüydü. Aynı zamanda da kenti koruyan ruhlar için bir ziyafet veriliyordu. Kent sakinleri bu iki kutlama için ayrı ayrı ikişer kurban kesiyorlardı. Tanrılar da günün önemini kavramış olacaklar ki, son bir kaç gündür şehri sallamaktan vaz geçmişlerdi.
Gün battıktan sonra kentliler hem yorgunluktan, hem de şaraptan olacak masaların etrafında uyuklamaya başlamışlardı ki önce yer altından o tatsız uğultu, sonrasında da hiç bitmeyecekmiş gibi gelen sarsıntılar başladı.
Yer sanki Octavia'nın ayaklarının altından çekiliyordu. Kendini evden dışarı attığımda ufak evleri tamamen göçüp, yerle bir olmuştu. Ana caddeden aşağıya koşmaya başlamıştı. Cadde boyunca güzelim binalar çatırdıyor, ya tamamen çöküyor, ya da bir kenara doğru yamulup kalıyorlardı. Neredeyse bütün sütunlar çatlamış, mermer heykellerin birçoğu kırılıp, dağılmıştı. Her yer toz içimdeydi.
Ardından yere düşen gaz lambaları evlerdeki tahta ve kumaşı tutuşturmuş, bütün kentte bir yangın başlamıştı. Herkes panik içinde şuursuzca sağa sola koşuşturuyordu.
Bütün kent halkına sonsuz gibi gelen otuz saniye sonunda sarsıntılar durmuş, etrafta sadece toz ve çığlıklar kalmıştı. Eve koşan Octavia annesinin cansız vücudunu çöken bir kirişin altında bulmuştu.
Sonraki on yedi yıl kenti onarmakla geçmişti. Çöken binalar yeniden yapılmış, hasar görenler onarılmıştı. Şehir yepyeni ve modern bir görünüme bürünmüştü, öyle ki İmparator Nero İmparatoriçe ile ziyarete gelmiş, Venüs'e adaklar adamış, tiyatroda da fiddle çalmıştı.
Bebeğinin ağlamaya başlaması, Octavia'yı bu düşüncelerden sıyırıp, kendine getirdi. Küçük Tiberius'u kucağına aldı, hafifçe sallayıp, ona tatlı tatlı bir şarkı söylemeye başladı. Tam bu anda kocası Hadrian içeri girdi. Kapıyı kapatmadan önce Forum'dan birlikte döndüğü arkadaşlarıyla vedalaştı. Karısının omuzuna şöyle bir dokunup, hemen masaya oturdu. Octavia bunun ne demek olduğunu çok iyi biliyordu. Canavar acıkmıştı!
Dolaptan bir tahta tabak aldı, sonra da kuyudan kurutulmuş et çıkarmak için kapıyı açtı. Tam bu sırada yer altından saniyeler geçtikçe şiddetlenen bir uğultu gelmeye başladı. Uğultu derinden, tok bir patlamayla son buldu.
Octavia bahçeye çıkıp, boynuzundan tutarak bir kuzuyu eve getirdi ve köşedeki küçük mabedinin önüne doğru sürükledi. Keskin bir bıçakla hemen boğazını kesip, kanını akıtmaya başladı. "Ey evrenin hakimi, yıldırımların ve şimşeklerin kralı Jüpiter, ey evrenin en güzeli, kentimin koruyucusu Venüs, duy sesimi, bu kurbanımı kabul et, gazabını düşmanlarımıza çevir"
Hemen Tiberius'u sarmalayıp, evden dışarı çıkmak için dışarıya doğru adımını attı. Tam bu anda bir ıslık sesinin ardından Ayaklarının ucunda parmak ucu kadar küçük bir taş parçası olanca hızıyla yere çarptı, ancak normal bir taşın aksine, düştüğü yerden duman çıkmaya başladı.
Bu ilk taşı önce onlarca, sonra da yüzlerce taş izledi. Akkor halindeki bu taşlar düştükleri yerleri yakıyor, kötü bir koku yayıyorlardı.
Octavia kapıyı kapayıp, içeri girdi. Evin damına çarpan taşları duyabiliyorlardı. Taşlar henüz içeri ulaşamamışlardı ancak damın fazla dayanamayacağı belliydi.
"Kudretli Jüpiter!" diye haykırdı Octavia. Kocası Hadrian'a dönüp, "Buradan çıkmalıyız" dedi. Hadrian "Telaşlanma, birazdan geçer, Jüpiter'e bir kurban daha adarız, sakinleşecek, bizleri bağışlayacaktır" diye cevapladı.
"On yedi yıl önce eğer evde kalsaydım ben de annem gibi yer altında, ruhların diyarında olacaktım Hadrian, dinle beni lütfen, çıkmalıyız buradan" diye üsteledi Octavia.
Tiberius'u boynunun etrafına sarmaladığı bir çuvalın içine koydu, sonra da odanın ortasındaki masanın bir ucundan tuttu. "Kımılda Hadrian, tut öbür ucundan" diye kocasına bağırdı. Masayı kaldırıp, üçü birden altına girdiler. Octavia bir eli ile masayı tutarken, diğer eli ile kapıyı açtı.
Evden çıkıp, ana caddede koşmaya başladılar. Taşlar başlarının üzerindeki masaya vurup, sağa sola savruluyorlardı. Kent halkından kimse hayatlarında böyle bir şey görmemişlerdi. Sokakta koşuşan insanlar Jüpiter'e Apollo'ya yalvarıyorlardı.
Octavia masanın altından zar zor gökyüzüne baktı. Taşlar, kentin ilerisindeki dağın yönünden geliyordu. Hadriana dönüp aksi yönü işaret etti "Bu tarafa!"
Bir kaç dakika daha koşmaya devam ettiler. Kentin kapısına yaklaşmışlardı ki, Hadrian yerde cansız yatan birini gördü. Ölü adamın kemerinden sarkan para kesesini almak için uzanırken bir anda yere yığıldı. Yere düşen masanın altına sığınan Octavia kocasının alnının üzerindeki kara lekeyi farketti ve yanmış et kokusunu duydu. Duman dağılınca Octavia bu lekenin ardındaki deliği gördü. Bir anda kara leke kızıla dönüştü, oluk oluk kan Hadrıan'ın cansız kafasından fışkırmaya başladı.
Octavia, Tiberius'a sarılıp, bir an için öylece donup kaldı. Sonrasında cebinden gümüş bir para çıkarıp, kocasının avucunun içine sıkıştırdı "Styx'i geçerken kayıkçıya vermen için sevgilim!"
Octavia'nn masa tek başına taşımasına olanak yoktu. Eğer masanın altından çıkarsa daha bir kaç saniye bile geçmeden bu kızgın taş yağmurunun altında Hadrian'ın başına gelen, kendisinin ve küçük Tiberius'un da başına gelecekti.
Bir el arabasını iterek geçen Centurion'u gördüğünde Octavia'nın gözlerinde bir ümit ışığı belirdi. Masanın altından askerin ayaklarına sarılıp, "Bizi de yanına alır mısın?" diye yalvardı. Centurion cevap bile vermedi. Octavia'nın yüzüne bir tekme atıp, yoluna devam etti.
Üzerinde zırhı ve geniş kalkanı ile taşlardan korunmaya çalışılarak kapıya doğru koşan bir Phalanx, olan biteni görmüştü. Yolunu değiştirip, Tiberius ve Octavia'nın yanına koştu. Tiberius’u, kalkanını bağladığı koluna aldı. Octavia da eğilip, askerin diğer yanına yapıştı, hep beraber koşarak kapıdan çıktılar, Campania'nın yemyeşil çayırlarında koşarak bu felaketten uzaklaşmaya başladılar.
Yarım saatlik bir koşu onları lapilli adı verilen bu volkanik taş yağmurundan uzaklaştırmıştı. Hala bir iki taş oraya buraya düşüyordu ancak biraz şansla kendilerini bu felaketten kurtulmuş sayabilirlerdi.
Octavia Tiberius'u bir ağacın arkasına yerleştirdi, sonra da dönüp bu yağmurun geldiği yöne baktı.
Vezüv dağı bir baca gibi tütüyordu. Dumanların arasından Roma'nın muhteşem çeşmeleri gibi taşlar dört bir yana bir bulut misali püskürüyordu.
Bir insan seli Pompeii kentinden güvenli ovalara akıyordu. Neredeyse şehrin tümü kaçmıştı. Yirmi bin kişiye yaklaşan bu gruba yakındaki Herculaneum ve Nuceria 'dan canlarını kurtaranlar da eklenince küçük bir göçebe ordusu ovada bir araya gelmişti.
Taş yağmuru neredeyse yarım gün sürmüştü. Ardından ise asıl facia geldi. Yıllarca suskun kalmış Vezüv, cehennemi patlamalarla tonlarca volkanik külü atmosfere püskürttü. Jüpiter'in insafına sığınıp, Pompeii'de kalan bin beş yüz kişi artık güneşi göremiyordu.
Küllerin ardından gelen erimiş taş nehri kıvrıla kıvrıla Vezüv'den aşağı akmaya başladı. Kentte kalanları tanrılarının yanına göndermek için pyroclastic akıntı denen bu kırmızı nehrin Pompeii'ye ulaşmasını beklemeye gerek yoktu. İki yüz elli derece ısıdaki bu cehennemi nehrin on kilometre yakınında bulunmak bile sıcaktan kavrularak anında ölmek için yeterliydi.
Kentte kalanların çoğunluğu aşırı sıcaktan hayatlarını kaybettiler. Hasbelkader canlı kalan grup ise küllerin çökmesiyle oksijensizlikten boğularak öldüler.
Vezüv iki gün boyunca gazaba geldi. İki gün sonra her şey bittiğinde Pompeii kenti altı metre derinliğinde bir kül içine gömülmüştü. Sadece Apollo tapınağı ve nöbetçi kuleleri gibi yüksek birkaç yapının çatıları kül içinde seçilebiliyordu.
Octavia ile Tiberius'a ne oldu bilmiyorum. Olayı size dramatize ederek aktarabilmek için uygunsuz bir organımdan uydurduğum hayali iki karekter ve bir öykü idi bu arkadaşlar. İsterseniz Octavia ile onu kurtaran Phalanx'ın evlenip, mutlu olduklarını, Tiberius’un da büyüyüp, başarılı bir gladyatör olduğunu düşünebiliriz elbette, ama konumuz bu değil.
Şimdiye kadar birkaç antik Roma ve Yunan kenti gezdim sevgili arkadaşlar. Bunlardan özellikle Efes aklımı başımdan almıştı. Ancak Pompeii felaketin doğası bakımından en ilginç olanıydı desem yalan olmaz herhalde. Bu kent sanki iki bin yıl öncesindeki yaşamın bir fotoğrafı gibi donmuş kalmış. Kaçabileler de, kalanlar da bu ani patlama yüzünden her şeyi öylece bırakmışlar.
Bugün bu kenti yanmış kentlilerin taşlaşmış cesetleri dahil görmeniz mümkün.
Nüfusu yirmi bin olsa da M.S. 79 için oldukça büyük bir kent sayılır Pompeii. Vezüv'ün yakınlarında bir konumu var. Ama yakın dediysem gerçekten öyle dibinde değil. Kentten dağa yürümek bir yarım gün alır, belki de daha fazla.
Vezüv'e de dağ dediysem aklınıza öyle Ilgaz Anadolu'nun sen yüce bir dağısın gelmesin. Yürüyerek iki saatten az bir sürede zirveye tırmanmıştık.
İşte bu minicik dağ, dünyanın en tehlikeli volkanlarından biridir sevgili arkadaşlar. Ne zaman, nasıl patlayacağı belli olmayan dengesiz, asabi bir volkan.
Ve Avrupa kıtasındaki tek aktif volkan. Zirvede, kraterinin içinde hala duman tüten minik bacaları var. Yani yarın bile faaliyete geçebilir.
Politik haritalarda Avrupa sayılan Sicilya'daki Etna volkanı jeolojik olarak Afrika kıtasının bir parcasıdır, öyle olmasa bile Sicilya bir ada olduğu için kıta Avrupa'sı sayılmaz. Keza Kanarya Adaları'ndaki El Teide.
Sabah Pompeii'yi gezip, öğleden sonra da Vezüv'e tırmanmıştık. O felaketi içimde hissetmiştim sizin anlayacağınız. Öyküsü burada...
Pompeii kentini yüz yıllar boyunca ucundan, kenarından kazarak açığa çıkarmışlar.
Kentin görmeye değer bir tarafı da eski amfi tiyatrosu. Bir Aspendos'a kıyasla çok daha küçük, çok daha gösterişsiz bir yer elbette, ancak bu yapının da yaşamımda çok özel bir yeri vardır.
Daha parmak kadar çocukken dinlediğim bir Pink Floyd konseri bu amfi tiyatroda gerçekleşmiş. Konser dediysem aslında bir konser klibi, çünkü seyircileri sadece Pompeii'de oturan bir kaç çocuktan ibaret. Çok da maceralı bir kayıt olmuş. Filmi çekip yöneten avanak, film bobinlerinin dörtte üçünü falan kaybetmiş, sonradan stüdyo, yama falan bir şeyler çıkarmışlar o günün teknolojisiyle. Acayip zevkli bir öyküsü vardır, anlatırım sizlere bir gün.
Ancak ortaya dünyanın abartısız en güzel müziklerinden biri çıkmış. Sizlere bu güzelim kolleksiyonun en güzel şarkılarından birini çalacağım bu akşam. We don't need no education'u, duvar'ı falan bırakın bir kenara. Bu adamların en güzel, en başarılı şarkılarından biridir bu.
Pompeii kaydı ile 'A Saucerful Of Secrets', çevrisini sormayın...
Bu kaydı o kadar çok izledim ki, Pompeii'de o amfi tiyatroya girdiğimde kameraman nerede, Masın davulunu nereye kurmuş, Gilmour hangi tarafta gitarını, Wright hangi tarafta klavyesini çalıyor, bir fotoğraf gibi gözümde canlandı - atlamadım Waters da orada biryerlerde, ama olmasa da olurmuş bana sorarsanız.
Şarkımızda söz yok, ama dünyanın en güzel müziği var.
Henüz ısınma turları atan, yani açılmamış ama işlevsel bir web store'umuz var sevgili arkadaşlar. Full-blast açmadan önce kıyıda köşede kalmış sorunları çözüyor, orasının, burasının formatını yamıyorum.
Reklam yapmadığımız için tek müşterim Jelena. Kredi kart ödemeleri çalışıyor mu diye kendine bir çift küpe aldı.
Tek müşterim sevgili karım olsa da en azından on kere taarruza uğradı garip sitem. Nereden öğrendiler, ne zaman fark ettiler bilmiyorum. Sinek gibi üşüştü hackerler. Ürün istatistiklerine bakarken ürün detayları sayfama ürün kodu olarak "/etc/passwords" girildiğini görünce güleyim mi, kızayım mı karar veremedim.
Bunlardan çok var tabi ama Endonezya'dan bir tanesi var ki, sanki kızkardeşiyle aşk yaşamışım, öyle hırsla saldırıyor. Ama nasıl tombalaklar atıyor anlatamam size. Sağolsun onun sayesinde üç beş güvenlik açığımı da kapadım, vesile oldu.
Ama nereden buldun beni, ta dünyanın öbür ucundan be adam? Yirmi dolarlık küpeyi bedavaya getirmek için değer mi harcadığın bunca mesaiye? Başka hiç mi işin yok amk?
Server admin'ine bir not yazdım, bak bu IP'den beni hack'lemeye çalışıyorlar, her kimse at gitsin şeklinde. Üç beş gün bekledim, tık yok. Bu arada 'Attack with sharp & steel' durumları son hızla devam ediyor.
Sonra iş başa düştü tabi...
Suffice it to say, fazlasıyla pişman olmuştur bu din kardeşimiz bana yaptıkları için diye tahmin ediyorum.
Ancak söylemeden edemeyeceğim. Meraklılarınız için, intikam adına bugün bana ürün sayfamı ziyaret ederken, ürün kodu olarak bir Javascript parçası göndermiş. Ürün bazında bir ziyaretçi raporu alırken tarayıcım rapor ürün kodu olarak bu Javascript kodunu yazıyor ve yazarken de farkında olmadan bunu çalıştırıyor. Ciddi bir halt etmiyor elbette, ama raporun orasına geldiğinde ekrana "XXX" yazan bir pop-up çıkıyor. Düzeltmek on beş dakikamı aldı, ancak şeytanlığını takdir etmedim de değil 😛
Teknoloji böyle bir şey işte sevgili arkadaşlar. İşe yarayan her fenomen gibi onun da kakasını çıkarıyor insanoğlu.
Ama yine de onsuz olmuyor.
Bugün Anneler Günü.
Sevgili annemi kaybedeli o kadar uzun zaman oldu ki, onu düşünüp hatırladığımda sanki çocukluğumda okuduğum bir öykü gibi geliyor bana.
Otuz sene oldu onu görmeyeli...
Nasıl isterdim 🐝Mezzy🐝'yi görmesini... Deli olurdu herhalde.
Ama hayat böyle işte.
Bugün abim aradı Çınarcık'tan. Anneler günü mezara çıkacağım, ararım seni oradan dedi. Bekçiyle, polisle al takke ver külah, bu karantina günlerinde mezara kadar çıkabilmiş. Telefonla gösterdi bana mezarı, iki damla gözyaşı döktük anamız için.
O teknoloji sayesinde uzaktan da olsa gördüm annemin uyuduğu yeri. Babam da yanındaydı. Işıkla doluydu o bir kaç metrekarelik yer.
Hayat işte...
İnsan çok çabuk gerçeklere dönüyor. Etraf yamyamlarla dolu, belki pinhanalar desek daha doğru olacak, hepsi bir tökezlemenizi bekliyor. Sonra saldırıp, hiç acımadan lime lime doğrayıp yiyecekler sizi. Biraz zayıf olun, bir an gözlerinizi kapayıp, insan olduğunuzu hissetmeye başlayın, battınız.
Biliyorum, çok duygusallaştım, toparlayalım.
Bir Pazar akşamını böyle geçirdik. Dün daha yeni bebekleri olmuş bir çift arkadaşın evindeydik. Erkek olanını tanıdığımda yıl 1997 idi, kızla biraz daha geç tanıştık. Erkek olanı benim 🐝Mezzy🐝 geldiğinde olduğum yaşta. Çok mu geç dedi, hayır dedim, takılma... Bir önceki karısından iki çocuğu var, benden genç olsa da daha tecrübeli. Ama evleri ışıl ışıl, güzelim bir bebekleri olmuş, hayata daha mutlu bakıyorlar.
Söz ettiğim arkadaşımın soyağacının bir ayağı bizim taraflarda, isimlendirmek gerekirse Suriye'de Orta Doğu'nun petrolden sonra insanlığa en büyük armağanı olan yemeklerinin ustası olmuş. Öyle şeyler yapmıştı ki, mandalar gibi yedik, bütün Pazar gününü de evde geviş getirerek geçirdik.
Durum böyle sevgili arkadaşlar.
Bu akşamın girişi, gelişmesi, sonucu yok.
Amaçsız, hedefsiz, bir dertleşme yazısı yazayım istedim.
