Moldova'ya Doğru: Bükreş

Sevgili arkadaşlar. Şu anda bulunduğum ülke Moldova. Birden gözünüzde canladıramamış olabilirsiniz. Şöyle izah edeyim.

Yıl 1997, yazın başı. Polonya’da, Cracow’dayım. O aralar Papa John Paul II, yada doğru şekliyle Jan Pawel II. Polonyalı, hem de Cracow’dan. Ve ben gelmeden bir gün önce Cracow’da insanlara seslenmiş. Milyonlarca kişi gelmiş dinlemeye. Malumunuz Polonya, Avrupanın neredeyse en koyu Katolik ülkesidir. Hristiyanlığın Suudi Arabistanı gibi.

Papa daha bir önceki gün konuştuğu için ortalıkta ilahi bir hava esiyor. İnsanlar mutlu, etrafta bir din rüzgarı, her yer yeşil.

Neyse. Malumunuz ben şahsiyetimin bu ulvi taraklarda bezi yoktur, haliyle Papa’yı boşverdim, bir cafeye oturup, şarabımı söyledim. Yine malumunuz, onların inancına göre şarap, Hz. İsa’nın kanıdır. Yani bir nevi kendi çapımda ortama katkıda da bulunmuyor değilim.

Herneyse, şarabım geldi, yavaş yavaş içiyorum.

Bir anda arkadaki masadan biri haykırmaya başladı.

“Huaaaaaa Boooookkkkkk!”

Tövbestafurullah, ne oluyor lan, neredeyiz biz falan derken masadaki başka biri koroya katıldı.

“Booookkkkkk!”

Cafe’de herkes “Huaaa”, “Boookkkkk” falan diye mırıldanmaya başladı.

Tamam dedim, bunlar Türk olduğumu anladı, önce horozu kesecekler, sonra da beni götürecekler…

Bir şey olmadı.

Ertesi gün ofistekilere anlattım, ne oldu dün diye sordum.

Malumunuz o sıralar Slavik dillerde şu anda olduğum gibi bir maestro değilim. Şimdi olsa, İlber Hoca bile elime zor su döker, ama gençtik işte…

Arkadaşlar duruma açıklık getirdi. “Huaaaaa” şeklinde bağırdıkları, Lehçe’de “hwała”, “şükür” demekmiş.

Bugün Sırplar, Hırvatlar, Bosnalılar, teşekkür ederken hala “hvala” derler. Araplar da bildiğiniz üzere “müteşekkir” yerine aynı şekilde, teşekkür anlamında “şükran” derler.

“Hvala” ‘daki ‘l’, Lehçe’de ‘ł’ olmuş. “l” üzerindeki o çizgi “l” ‘yi, İngilizce’deki “w” gibi sesli bir harf haline getirdiğinden kulağıma “Huaaaaaa” şeklinde ulaşmış.

İlginç olanı ise ikinci kısım.

“Booookkkkkkk”, Slav dillerinde “Bóg”, yani “Tanrı”, “Allah” demekmiş…

Kısacası. Cafedeki adamlar Tanrı’ya Şükür diyormuş…

Balkanlarda “bog” dan türetilmiş, çok popüler bir isim vardır “Bogdan”. Yani bir tür “Allahlık” anlamında😍

Niş’te bir arkadaşım vardı Bogdan Bogdanoviç!

Herneyse, zamanın birinde Bogdan isimli bir prens varmış. Ülkesinin ismi ise Bogdan Prensliği. Osmanlı önce ismi o aralar Eflak olan Romanya’nın doğusunu, sonra da Bogdan prensliğini fethedince, bu eyalete Eflak-Boğadan demiş. Boğadan, yani Bogdan Prensliği ise bugün bulunduğum Moldova.

Madem dilbilgisiyle girdik, devam edelim. Ülkenin adı Moldova, Moldovya değil.

Moldova’nın başkenti ise Chișinău, “Kişinau” diye okunuyor, siz Türkler “Kişnev” diyor.

Romanya’nın doğusunda, Ukrayna’nın güney batısında, iki buçuk milyon insanın yaşadığı, küçücük, Avrupa’nın en fakir ülkesi. Hoş bu verdiğim rakamlar fazlasıyla afaki. Yazıyı bitirecek sabrınız varsa siz de sebebini takdir edeceksiniz, ancak şimdilik Wikipedia diyelim, ve devam edelim.

Burada dil Rumence. Romanya’da gençkene çok dolanmışlığım vardır. Üç-beş kelime anlarım. İtalyanca gibi bir dildir, kesinlikle Slavik değildir, ancak Slavlar’dan bir-iki kelime geçmiş. Evet anlamına gelen “da” mesela. Türkçeden geçmiş üç-beş kelime de vardır. En çok “sarmala” ‘ya gülerim. Sarma, yani yaprak dolma!

Moldova’da ne işin var diye sorarsanız…

Size şöyle söyleyeyim. Çok az seyahat beni bu kadar heyecanlandırmıştır. Bunun bir çok nedeni var, detaylarına elbette gireceğiz, ancak sadece beni ırgalayan birine burada değinelim. Moldova, benim şu fani dünyada ziyaret ettiğim 53’üncü ülke. Bu anlamda Avrupa da neredeyse bitmek üzere. Geriye sadece Arnavutluk, Slovenya, Estonya, Letonya, Belarus ve Ukrayna kaldı. İki de minicik şehir devleti.

Moldova’ya kadar gelmişken Ukrayna’ya, Odesa’ya da geçecektim. Bir buçuk saatlik bir otobüs yolculuğu. Ancak önce Jelena hayır, sonra da Odesa başkonsolosluğu şu sıralar gelmeseniz iyi olur dedi. Bu arada Odesa Konsolosluğu’nun yardımı için sonsuz teşekkürlerimi bildireyim. Hemen bana tüm gerekli bilgiler ile geri döndüler.

Umarım, ben ziyaret edebilene kadar bir Ukrayna kalır. Belarus da aynı şekilde. Tovarishch Putin bunları hep yiyecek gibi. Moldova da tabağın bir kenarında, ancak bu konuya daha sonra geleceğiz.

Haydi yolculuğumuzun başına dönelim.

Basel’da sevgili karım ve kızım beni yolcu ettiler. Bir kaç saat sonra onlar da aynı havaalanından Niş’e uçacaklardı.

Ben ise Bükreş’e uçuyordum.

Bükreş’e en son 1999’da falan gelmiştim. 

Otopeni havaalanına indim, Bükreş’e doğru bir trenle yola koyuldum. Karayolu ile gitseydim, manzara biraz daha farklı olabilirdi. 25 sene önce, bu yolda, her elli metrede bir orospu bulunurdu. Yoldan geçen kamyon şoförlerine servis verirlerdi. Şimdilerde durum nasıldır, bilmiyorum. EU oldular ya, belki de online rezervasyon yöntemine geçmişlerdir.

Bükreş’te etrafıma bakındığımda 1990’ların sonuna göre çok az fark gördüm. Şehir pis, güvensiz, insanları kaba, ukala. Ancak en kötüsü herkes sizi dolandırmaya, paranızı almaya çalışıyor.

Taksiye biniyorsunuz, adam size fiyatın iki katını söylüyor. Bir ücrete anlaşıyorsunuz, gideceğiniz yere ulaştığında yok ben sana o anlaştığınız ücreti söylemedim diyor, zaten iki katı fiyatın da iki katını istiyor.

Birilerine yol soruyorsunuz, adam kafasını çevirip, gidiyor.

İngilizce konuştuğunuzu duyan biri hemen yolunuzu kesiyor. Belli ki kafasında sizin paranızı nasıl alacağına henüz karar verememiş, ama, aman kaz kaçmasın diye sizi lafa tutuyor, o arada da bir dolandırıcılık yöntemi düşünüyor.

İlk bindiğim taksiden, havaalanında dönerken uçağa binmeden önce son bir şeyler içtiğim kafeye kadar istisnasız her defasında, birileri bana kadın satmaya kalktı. Fazlası da var, ama anladınız herhalde.

Açık konuşmak gerekirse böyle insanlar dünyanın her kentinde bulunur, ancak Bükreş’te, söylerken üzülüyorum ama sokakta size selam veren her adam de facto ya dolandırıcı, ya pezevenk.

Yirmi sene, özellikle Orta Avrupa’da eski Sovyet devletlerinin EU’ya katılış sürecine tanık oldum. O eski kirli, soğuk kentlerin, insanı kıskandıracak birer Avrupa kentlerine dönüşümlerini izledim. EU’dan aldıkları fonlar sayesinde yollarını, caddelerini, sokaklarını, altyapılarını yenilediler, pırıl pırıl yaptılar.

Bir bardak şarap neredeyse 20 euro!

Fosur fosur!

Romanya’nın gerisini bilmem ama Bükreş, yirmi beş sene öncesi gibiydi. Belki merkezi biraz yamamışlar ama şehrin gerisi bir virane. Her yerde çöp, yollar kırık dökük, binalar eski, boyasız. Parlemento binasına iki yüz metre uzaklıkta duvarları bırakın boyasız, sıvasız binalar var. Bayağı sadece tuğladan.

Bütün EU fonlarını cukkalamışlar anlaşılan.

Restoranlar, barlar İsviçre’den pahalı. Merkezde bir bardak Rumen şarabı, Lozan antlaşmasının müzakere edildiği, Lozan’ın en lüks otellerinden biri olan Beau-Rivage Palace’da, on senelik bir Bordeaux’dan daha pahalı. 

Bir de insanlar kapalı yerde fosur fosur bırakın sigarayı, puro içiyorlar.

Eski "Halkın", yeni "Parlemento" binası 

Görülecek pek bir şey de yok. Çavuşesku’nun, insanlar açlıktan ölürken, itibardan tasarruf olmaz diye yaptırdığı bir parlamento binası, bir iki de tarihi yapıdan başka bir halt bulamadım.

Hayatımda çok kötü yer gördüm ama bu kadarını görmedim. Böyle şeyleri çok sık söylemem ama Bükreş’e gelmeyin sevgili arkadaşlar. Yolunuz düşse bile yolunuzu değiştirin.

İlla Romanya’yı görecekseniz Braşov’a, Köstence’ye falan gidin. Ben görmedim, ancak görenler memnun.

Tekin bir yer değil Bükreş. Başıma bir iş gelmesin diye kıçınızı kapata kapata gezersiniz.

Bir de pozitif yorum yapalım. Şaraplar çok güzel.

Bir iki tarihi bina

Neyse, akşamı ettikten sonra sonunda, beş dakikalık bir yol için benden 120 euro isteyen şoföre çek lan polis merkezine diye bağırmak zorunda kaldığım bir taksi yolculuğundan sonra beni Kişinev’e götürecek otobüse binmek üzere bir otobüs garına ulaştım.

Otobüs garında sadece iki otobüs ve iki adam var. Issız, bir şişe su alacak bir büfe bile yok. İzbe, harabe bir yer.

Otobüslerden birine “Kişinev mi?” Diye sordum, adam yüzüme bile bakmadan, sadece hırladı. Bir daha sorunca burnuyla tabelayı işaret etti. Değilmiş.

Bekledik, otobüs geldi.

Oturdum. Beş dakika sonra önümdeki adam bana hırladı. Koltuğuna vurmuşum. Kusura bakma dedim, cevap bile vermedi. Otobüste kimse birbiriyle konuşmuyor. Ailesiyle, kapısıyla, çocuklarıyla seyahat edenler var, birbirine bakıp gülümsemiyorlar bile. Tam bir Walking dead seti. Herhalde güneş doğduğunda tabutlarına dönerler diye umdum.

Bir de klasik bir Doğu Avrupa fenomeni. Her ayar sonuna kadar açılır. Ses, sıcaklık, parlaklık, vs.

Otobüste de kaloriferi sonuna kadar açmışlar. Mahşeri bir sıcaklık var. Üstümdeki her şeyi çıkardım, hala cayır cayır yanıyorum. Yere basamıyorum, o kadar sıcak.

Moldova sınırına geldik. Pasaportlarımızı önce Rumenler, sonra Moldovalılar tek tek topladı. Bir saat sınırda geçirdik. Sınırı geçmek isteyen biri yüz metre yürüyüp, ilerden kimse görmeden geçer. Kaçaklar, göçmenler salak mı da, bir şehirlerarası otobüse binip Moldova’ya göçmeye çalışsınlar? Elbette hakları. Kontrollerini yapsınlar. Ama biraz kolaylık. Değil mi?

O mahşeri yolculukta geçen her saniyeyi saydım, ama sonunda Kişinev’e ulaştık.

Bir de hatırlatma. Bu yolculukta sizlere biraz da videolar ile seslenmeyi denedim. Çekimler şimdilik çok amatör ve plansız ama yine de bu yazıya iliştirdim. Eğer ilgi görürse videolara devan edeceğim.

Sevgi ile kalın.

Toblerone

Sevgili arkadaşlar, hekesin Toblerone ile bir "love & hate" ilişkisi vardır. Seveni de çoktur, sevmeyeni de.

Ben şahsım hayatımın erken dönemlerinde Tobleroine'u sevmiş gibiyimdir, ancak sevdiğimden değil, yaşı benim kadar olanlar daha iyi anlayacaktır, Toblerone'un sevilmesi gerektiğine inandığımdan.

Sevgili zevcem Toblerone için deli olur. Bir keresinde çalıştığım şirket Toblerone üretici şirket ile kardeş olduğundan, üç mü artık beş mi, on kilo mu, geçmiş zaman, devasa boyutlarda bir Toblerone kütlesi satın almıştık.

Net iki ay boyunca evde bir kenarda süründü. Sabah akşam yiyiyorduk, ama nalet şey bir türlü bitmiyordu.

Sonunda bitsin diye arkadaşları davet edip, zorla Toblerone ikram etmiştik. Finalde ise kalan, neredeyse yarısı, Sırbistana gönderdik, öyle kurtulduk.

İsviçreye yerleştikten kısa bir süre sonra dünyanın en güzel çikolatalarının olduğu bu memlekette, Toblerone, Schwepps bitter limon kategorisine düştü. Onca seçenek varken kim takar Yalova Toblerone'unu tabii.

Belki bir on beş sene Toblerone yemedim.

Ancak geçenlerde Jelena ve 🐝Mezzy🐝her nedense bir paket almış.

Deja vu oldum bir anda.

Ve evet, yasak elmayı yedim.

Hala çok kötü ama vatan sağolsun.

Cumartesiniz güzel olsun 😋😍

Yazik ya...

Özlem Gürses, Polonya'ya "Ortodox" ülke dedi. Üzerine, "Ortodox" bir ülkenin başkonsolosunun, Katolik kilisesinde ne işi var diye Sarıyer'deki kilise saldırısı için bir komplo teorisi yarattı.

Çok üzülüyorum böylelerine.

Zekalarına o kadar güveniyorlar ki, araştırmadan, bilmeden, sınırlı dağarcıklarında, böyle boğuluyorlar, rezil rüsva oluyorlar.

Polonya'ya Ortodox demek, Türkiye'ye Budist demeye benzer.

Adamların anayasasında kilise, kutsal ruh falan var. Dünyanın değilse, Avrupa'nın en karanlık, en koyu Katolik ülkesidir.

Ben Ortodox'um deyin, taksiciler sizi arabalarına almaz.

Bir de garip konsolosu ajan provokatör yaptı.

Aslında seviyorum Özlem ablamı ama bu huyu başına çok iş açtı, çok da iş açacak.

Neyse, kendisi bilir...

Ayy bizi F-35'ten attılar...

İnsanlar o kadar kör ki, burunlarının uçlarını göremiyorlar. Üstüne bir o kadar ukalalar, her şeyi biliyorlar ve ahkam kesiyorlar.

Şimdi sözde AmArika bizi kazıklamış, Yunanlılara F-35, bize de çürük F-16'ları kakalamış.

Bir adım geriye çekilip bakalım.

Farzedelim, bizi F-35 programından atmadılar, biz de 132 tane F-35 aldık.

Sonra da Yunanistan'la bir mesele çıktı.

Zannediyor musunuz ki o F-35'lerden bir tanesi bile uçabilecekti?

Fazladan, ertesi gün AmArika bir uçak gemisini burnumuza dayayıp, bizi dümdüz ederdi.

O yüzden AmArkia bizi kazıkladı, Ege'de üstünlük Yunanlılarda falan... Bırakın bunları.

Şu anda uçacak uçağımız yok. F-16'ları modernize edersek, çok teknik detayına girmek istemiyorum ama birer AESA radarı takarsak en azından İran'a, İrak'a karşı bir direnme gücümüz olacak.

Anka 3 ve Kaan'ı yaparsak, işte o zaman işler değişir.

AmArikalıların bize yaptığı en büyük iyilik, bizi F-35'lerden atmaları oldu, inanın.

Şimdi sükunet zamanı.

Kaan ve Anka 3 gelene kadar köprüyü geçme zamanı.

Sonrası bence fena değil, eğer bir Nas, halavet, salavet durumları yaşamazsak tabii...

Acıklı Bir Yeni Yıl Öyküsü

Sizlere acıklı bir yeni yıl öyküsü anlatayım sevgili arkadaşlar.

Uzak değil, 2023’ü 2024’e bağlayan yılbaşı.

Paris’teydik.

Şimdi Paris’te geçirilen yılbaşının neresi acıklı olur diye sorabilirsiniz, tabiatıyla.

Arzedeyim.

Bildiğiniz üzere İsviçre’de yaşamaktayız.

Sabah beş buçukta kalktık, Lozan’a gitmek üzere önce otobüse, sonra da metroya bindik.

Saat yedide Lozan garındaydık.

TGV dedikleri hızlı trene atladık.

Saat onbir buçukta Paris'te, Gare de Lyon’daydık.

Saat onbir buçukta Paris'teydik

Valizleri emanete bıraktık, bir metro ile Şanzelize’ye ulaştık.

Buradan biraz sapıp, yakınlardaki Hausmann caddesine geldik.

Bir Lübnan restoranına girdik.

Humus ve bastırma ile başladık. Bastırma bizim pastırma, sadece Arapça’da “p” sesi olmadığından biraz evrilmiş.

Üzerine kızlar tavuk, ben de kefta söyledim. Kefta bizim köfte, Arapça’da “ö” sesi olmadığı için…

Yanında bir Lübnan şarabı. Lübnan’ın yarısı Hristiyandır. Hem tarihi bir şarap kültürleri, hem de Fransızlar’ın ince ayarını verdikleri şarapçıları vardır.

Yemek de, şarap da mükemmel ötesiydi.

Yeniden trene binip, otelimizin bulunduğu Val d’Europe’a geldik.

Akşam saat altı olmuştu.

Kendimize bir yılbaşı yemeği hazırladık, yanında da mükemmel bir şişe Medoc.

Mükemmel bir yemek olmuştu.

Şimdi bu öykünün neresi acıklı diyeceksiniz.

Saat yedi kırk beş olmuştu.

Üçümüz de uyuduk.

Günlerden 31 Aralık.

Acıklı tarafı burası işte sevgili arkadaşlar.

Yaşlanıyoruz be…

İnsanın Kompleksitesi

İnsanın kompleks bir varlık olması, zengin ve çeşitli duygulara, düşüncelere, deneyimlere ve içsel çatışmalara sahip olmasını ifade eder. İnsanın iç dünyası, basit etiketlerle veya sığ tanımlamalarla kavranamayacak kadar derin ve karmaşıktır. İşte bu komplekslik, insan varlığının anlaşılmasını ve açıklanmasını zor kılan bir gerçektir.

Duygusal Zenginlik: İnsanlar geniş bir duygusal yelpazeye sahiptir. Sevinç, üzüntü, korku, öfke gibi temel duyguların yanı sıra karmaşık hisler, arzular ve tutkular da içerir. Bu duygusal zenginlik, insanların yaşamlarını zenginleştiren ve derinleştiren bir özelliktir.

Düşünsel Derinlik: İnsanlar düşünsel olarak karmaşık ve derindir. Soyut düşünme, hayal gücü, öz farkındalık ve gelecek planlaması gibi yetenekler, insan zihninin karmaşıklığını oluşturan unsurlardır.

Kişisel Deneyimler: Her birey, benzersiz bir geçmiş, kültürel bağlam ve yaşam deneyimine sahiptir. Bu kişisel deneyimler, insanların düşünce yapısını, değer sistemini ve davranışlarını etkiler. İnsanları anlamak için sadece genel kategorilere dayalı basit tanımlamalar yetersiz kalır.

İçsel Çatışmalar: İnsanlar arasında içsel çatışmalar yaygındır. İstekler, değerler ve sorumluluklar arasındaki çatışmalar, insanların davranışlarını anlamak ve öngörmek için basit kuralların ötesine geçmeyi gerektirir.

Gelişim ve Değişim: İnsanlar zaman içinde gelişir, öğrenir ve değişir. Bu süreç, bireyin kimliği, tutumları ve davranışları üzerinde karmaşıklık ekler. Sabit bir "şablon" ile tanımlamak zor olabilir.

Bu kompleks yapı, insan varlığını değerli ve ilgi çekici kılar, ancak aynı zamanda anlaşılması zor kılar. Diğer insanları tam olarak anlamak için empati, açık iletişim ve derinlemesine düşünce gereklidir. Bu karmaşıklığı anlamak, insanlar arası ilişkileri zenginleştirebilir ve toplumsal anlayışı derinleştirebilir.

Şimdi burada duralım sevgili arkadaşlar.

Yukarda okuduklarınız, benim insanın kompleks bir varlık olması ve basit tanımlamalarla tam olarak anlaşılamayacağı hakkında yorum yapmasını istediğim ChatGPT, yani yapay zeka tarafından bir araya getirildi.

Amacım akşam akşam insanın komplekstesini falan tartışmak değil. Henüz o kadar kafayı yemedim. İsteyen gitsin, okusun: Die Traumdeutung, Freud, Sigmund.

Burada bakmak istediğim, yapay zekanın bugün nerede olduğu, hangi sınırları zorladığı.

Yukardaki yazıya bir kez daha dönüp, okuyun. Gramer hiç de fena değil - bu arada unutmayalım, ChatGPT temelde türkçe konuşamıyor. Ancak bu haliyle bile sosyal medyada, YouTube’da falan denk geldiğim bir çok kişiden daha düzgün bir Türkçe’si var.

Konuya fazlasıyla hakim. Anlamlı biçimde de sadeleştirip, kelimelere dökebiliyor. Bu konuda da ağzına geleni herhangi bir düzen, yapısallaştırma yada karşısındakinin anlamasını kolaylaştırma gibi dertleri olmadan söyleyen tanıdığım birçok yerli-yabancı kişiden çok ama çok ilerde.

Bu da bizi o hassas soruya getiriyor.

ChatGPT benzeri yapay zeka yazılımları sanat ve sanatçıların yerini alabilecek mi?

Bu yazıyı okuduğunuza göre, aynı blogdaki başka yazıları da okumuş olmalısınız. Bunları karşılaştırırsanız, ChatGPT makalesi ile benim diğer yazılarım arasında nasıl bir fark görüyorsunuz, bir düşünün.

Ben kendi gördüğümü söyleyeyim.

Yukardaki makalede edebiyat, açıklık, bilimsellik, doğruluk var.

Hepsi var da, sadece ben yokum.

Yazıda benle ilgili, benim kişiliğimin, yaşadığım hayatın, edindiğim deneyimlerin sonucunda oluşan, beni ben yapan ‘şeylerin’ hiç biri yok.

Yapay zekaya, anlatıma biraz espri kat, biraz kişisellik ekle falan diyebilirim elbette. Bunu da emin olun çok iyi yapar. Ancak o yazıyı, bunu ben yazdım diye size satmaya kalkarsam, hadi lan oradan dersiniz.

Başka Sorunlara Dönüşecektir

Yapay zeka bir gün benim önceki yazdıklarımı okuyup, kişisel profilimi çıkarabilir, hatta genlerime bakıp, eğer hala hayattaysam synaps’lerimi inceleyip, sanki benmiş gibi yazı, resim, müzik, bilim falan üretebilir.

Ama bugün değil!

Zaten yapay zeka o konuma geldiğinde insanların biyolojik sınırlarına da tabi olmayacağından, çok daha iyisini yapacak durumda olacaktır. O zamanki sorunlarımız telif hakları değil, Sarah Connorr’un doğmamış oğlu haline dönüşecektir.

O yüzden şimdilik benim bloguma kaldınız böyle işte.

Akşamınız güzel olsun ❤️

Asabi Gezi Danışmanı

Sevgili arkadaşlar, alın size değerli zamanınızı çöpe atmanız için bir fırsat.

İnsanların gitmeyi tercih ettiği, ancak gitmemesi gerekli yerler.

Bunu yazan hıyar her kimse, Eyfel Kulesi, Piramitler falan gibi dünya harikası sayılan yerleri sıralayıp, buralarda vaktinizi kaybetmeyin diyor.

Arkadaşın temel argümanı bu yerlerin kalabalık olması.

Görülmeye değer yerlerin kalabalık olmasında nasıl bir sürpriz varsa?

Sonra, biraz vakit geçirdiğinizde gözünüz alışıyor, çok fazla önemsemiyorsunuz diyor.

Valla inanılmaz tespit. Eyfel kulesini yüzlerce kez gördüm, hiç biri ilk günkü gibi değildi.

Piramitlerde satıcılar yapışıyor diyor, git Eyfel'e de gör annenin cinsel organını. Bak bakalım satıcılar ne yapıyor sana? Hoş Eyfel'e de gitmeyin diyor zat 😜 Adam Champs-Élysées'ye de gitmeyin diyor ya. Hoşt!

Neyse...

Ben cidden anlamadım. Statue of Liberty'e gitmeyin, cruise'ları almayın... Hiç bir yeri beğenmiyor!

Ne yapalım, Statue of Liberty'i görmek için kadının domalmasını mı bekleyelim?

Bu sosyal medya artık rayından çıktı.

Neysem. Sıkmayalım canımızı.

Ahan burada...