Acıklı Bir Yeni Yıl Öyküsü

Sizlere acıklı bir yeni yıl öyküsü anlatayım sevgili arkadaşlar.

Uzak değil, 2023’ü 2024’e bağlayan yılbaşı.

Paris’teydik.

Şimdi Paris’te geçirilen yılbaşının neresi acıklı olur diye sorabilirsiniz, tabiatıyla.

Arzedeyim.

Bildiğiniz üzere İsviçre’de yaşamaktayız.

Sabah beş buçukta kalktık, Lozan’a gitmek üzere önce otobüse, sonra da metroya bindik.

Saat yedide Lozan garındaydık.

TGV dedikleri hızlı trene atladık.

Saat onbir buçukta Paris'te, Gare de Lyon’daydık.

Saat onbir buçukta Paris'teydik

Valizleri emanete bıraktık, bir metro ile Şanzelize’ye ulaştık.

Buradan biraz sapıp, yakınlardaki Hausmann caddesine geldik.

Bir Lübnan restoranına girdik.

Humus ve bastırma ile başladık. Bastırma bizim pastırma, sadece Arapça’da “p” sesi olmadığından biraz evrilmiş.

Üzerine kızlar tavuk, ben de kefta söyledim. Kefta bizim köfte, Arapça’da “ö” sesi olmadığı için…

Yanında bir Lübnan şarabı. Lübnan’ın yarısı Hristiyandır. Hem tarihi bir şarap kültürleri, hem de Fransızlar’ın ince ayarını verdikleri şarapçıları vardır.

Yemek de, şarap da mükemmel ötesiydi.

Yeniden trene binip, otelimizin bulunduğu Val d’Europe’a geldik.

Akşam saat altı olmuştu.

Kendimize bir yılbaşı yemeği hazırladık, yanında da mükemmel bir şişe Medoc.

Mükemmel bir yemek olmuştu.

Şimdi bu öykünün neresi acıklı diyeceksiniz.

Saat yedi kırk beş olmuştu.

Üçümüz de uyuduk.

Günlerden 31 Aralık.

Acıklı tarafı burası işte sevgili arkadaşlar.

Yaşlanıyoruz be…