Butlin

Sevgili kızımız 🐝Mezzy🐝 büyüdükçe daha fazla anlamaya başlıyor. Bizim ne kadar anladığını farketmemiz ise daha geç oluyor, o yüzden her defasında bizi şaşırtıyor.

Örneğin eskiden 🐝Mezzy🐝 için Fransa=Paris=Eyfel Kulesi idi, şimdilerde ülke nedir, şehir nedir, aradaki farkı anladı.

Daha geçen yıl Londra’da bir mağazada, tezgahtar 🐝Mezzy🐝’ye “Nerelisin?” diye sordu. 🐝Mezzy🐝 cevap olarak “Corcelles-Le-Jorat” dedi. Bir kaç yüz kişinin yaşadığı köyümüzün adı. İsviçreliler bile nerededir bilmez, İngiliz tezgahtar nereden bilsin? 🐝Mezzy🐝 köyün ismini Fransız aksanıyla söyleyince tezgahtar Fransa’dan geldiğimizi düşündü, “Fransa güzel yer” falan dedi, biz araya girip, “İsviçre” diye düzelttik.

Artık farklı ülkeleri, şehirleri, dilleri ayırabiliyor.

Dublin’e geldiğimizde “Neredeyiz biliyor musun?” diye sordum. 🐝Mezzy🐝 “İrlanda” dedi. Hangi şehir diye sordum, cevabı hem Jelena’yı, hem beni yerlere yatırıp, dakikalarca güldürdü.

“Butlin!”

Ondan kelli “Dublin” şehri, Nalcı ailesinde “Butlin” şeklinde anılmaya başlandı.

Bir sonraki gün Madrid’e uçağımız sabah saat 6’da kalkacaktı. O yüzden otelimizden ayrılıp, havaalanı yakınlarında başka bir otele yerleştik.

Soğuk!

Yağmur artık tahammül seviyemizi zorluyordu. İrlanda’daki üçüncü günümüzdü ve henüz güneşi görmemiştik. Yağmur hiç dinmemişti. Hava düzeldi, hadi yürümeye başlayalım dediğimiz zamanlar, yağmurun sağanak halinde yağmayıp, ufak ufak serpiştirdiği anlardı.

Temmuz’un sonu olduğundan yanımızda sadece şortlar ve t-shirt’lerimiz vardı. Yağmur ha şimdi, ha biraz sonra durur deyip, üzerimize bir şey de almıyorduk. Ancak yağmurun üstüne bir de soğuk bastırınca Jelena ile 🐝Mezzy🐝 H&M’e girip, kendilerine birer hoodie ve şemsiye aldılar.

Dublin’de ilk durağımız İrlanda’nın en eski üniversitesi olan Trinity College’dı. 1592’de kurulmuş, yani dört yüz küsür yıllık bir okul. İsmine bakınca, Katolik bir ülkede de olduğunuzu bir kez daha hissediyorsunuz. Malumunuz Trinity, yada Holy Trinity, Tanrı, İsa Ve Kutsal Ruh’u tanımlayan üçlemdir.

Trinity College’ın efsane bir kütüphanesi var. Binlerce orijinal kitap ve inanılmaz etkileyici bir dekoru var. 🐝Mezzy🐝 görsün çok istiyordum.Burada Kells’in Kitabı isimli, Yeni Ahit’in gospel’larını kapsayan bir İncil’in orijinali de var. İrlandalılar bu İncil’e çok önem veriyorlar.

Phil Lynott

Trinity College’ın girişinde kötü haberi aldık. O gün için turlar tamamen dolmuştu. Bir on dakika biletçiye ağladım ama para etmedi. Kütüphaneyi göremedik. O kadar üzüldüm ki anlatamam.

On dakikalık bir yürüyüş bizi ikinci ziyaret noktamıza ulaştırdı. Bu gerçek boyutlarında bir müzisyenin bronz heykeli. Yaşları benim kadar olanlar Thin Lizzy grubunu hatırlayabilirler. “The Boys Are Back In Town”, “Whiskey In The Jar” falan gibi çok bilinen şarkıları vardır. Bu heykel ise Thin Lizzy grubunun frontman’i, solisti ve bas gitarcısı Phil Lynott’un. Ana İrlandalı, baba zenci İngiliz, zor bir hayatı olmuş, genç yaşında da uyuşturucudan ölmüş. Çok iyi müzik yapar. İlginç bir öyküsü var, merak ederseniz burada.

🐝Mezzy🐝’ye Phil Lynott’u biraz anlattım. Yine çok fazla ilgisini çekeceğini düşünmüyordum.

Yanılmışım.

Dublin’den sonra deniz tatilimiz için Kanaryalar’a geldiğimizde, bir Irish pub’da otururken, 🐝Mezzy🐝 koşa koşa gelip, “Baba, baba, o Butlin’deki gitarcıyı gördüm” dedi. “Kızım, o öleli çok oldu” dedim, “Biliyorum, söyledin ya” diye çıkıştı, sonra da “Kendisini değil, resmini gördüm” dedi. Beraber kalkıp, gittik. Resim dediği bir rölyef, Lynott’mu değil mi pek anlaşılmıyor. “Pek belli olmuyor, Lynott olmayabilir bu kızım” falan dedim, 🐝Mezzy🐝 ısrarla “Hayır baba, o” dedi. Biz tartışırken barda canlı müzik yapan adam yan masada gitarını akort ediyordu. Bizi duymuş, gülerek “She’s right, it’s Phil Lynott” dedi. Güldük…

Irish Whiskey in Ireland

Yağmur yine hızlanmıştı. Kendimize bir kapalı yer aktivitesi bulmamız gerekiyordu. Başka bir kısa yürüyüş bizi Temple Bar’a getirdi. Temple Bar bir barın değil, barlarıyla meşhur bir bölgenin ismi. Temple Bar’da aynı zamanda Temple Bar Pub isminde bir bar, yani pub var. İrlanda’nın en ünlü pub’ı diyorlar. Bu günlerde İrlandalılar’dan çok turistler var elbette.

Biz daha yerel bir Pub’a girdik. O barın da ismi de Temple Bar bilmemnesi şeklinde tabii.

İrlanda’da iki şey içilir sevgili arkadaşlar. İlki Guinness birası, ki buna daha sonra geleceğiz, ikincisi ise İrlanda viskisi, yani Irish whiskey.

Kendimize en çok içilen Irish whiskey’i söyledik. Markası Jameson. Ben viski içen biri değilimdir. İşin aslı son yirmi yıldır şöyle bir düşünüyorum da, içtiğim tek viski Edinburgh’da bir bardak Johnnie Walker. İkincisi de bu Jameson oldu.

St. James's Gate Brewery

Dikkatimi çeken bir ayrıntı, İrlandalılar viskiyi, Amerikalılar gibi “whiskey” şeklinde yazıyorlar, İskoçlar gibi “whisky” şeklinde değil. Bu hayati bilgiyi de size aktardım ya, artık vicdanım rahat, gözüm arkada kalmaz…

Yağmur hala devam ediyordu. Bir sonraki durağımıza toplu taşımı kullanarak ulaştık. Otobüsten iner inmez burnuma kesif bir bira kokusu geldi.

Tahmin ettiğiniz üzere Guinness biralarının imal edildiği St. James's Gate Brewery’e gelmiştik. Burası 1759 yılında yılda 45 pound’a, 9000 yıllığına Arthur Guinness’e kiralanmış. Yani evladiyelik bir mekan!

Bu kompleksin içinde de Guinness Storehouse isimli, yedi katlı bir ziyaretçi merkezi var.

Yedi katlı bir ziyaretçi merkezi var

Her katta Guinness biralarının yapımı ve pazarlamasıyla ile ilgili farklı bir tema işlenmiş. Guinness biralarının temel dört hammaddesi olan arpa, su, hop dedikleri aroma için kullanılan otlar - siz Türkler buna ne diyor ben bilmemek ve Guinness formüllü bira mayası ilgi çekici bir biçimde anlatılmış. Guinness’in piyasaya çıktığı günden beri kullandığı reklamları da gösteriyorlar.

Guinness Storehouse’ın en ilginç noktası ise binanın tepesindeki Gravity Bar. Müzeyi gezmek için aldığınız bilete burada bir “pint” Guinness de dahil. Barın mükemmel bir manzarası var. Bütün Dublin’e tepeden bakıyorsunuz.

Jelena, kendi beyanı, hayatında ilk kez birayı burada tattı. Sevdi de. Ben biradan nefret ederim sevgili arkadaşlar, ancak Hollandalı bir patronumla yirmi sene öncelerinde çok Guinness içmişliğim vardır. Hem Guinness’imi içtim, hem de onu andım.

Akşam olmuş, hepimizin beklediği an gelmişti. Sevgili kızım sekiz yaşını bitirip, dokuz yaşına basıyordu.

Guinness Storehouse

🐝Mezzy🐝’ciğin her yeni yaşını bir Hard Rock Cafe’de kutlarız. Birinci yaşını Venedik, ikincisini İbiza, üçüncüsünü Las Vegas, dördüncüsünü Paris, beşincisini Nice, altıncısını Lyon ve yedincisini Londra Hard Rock Cafe’de bitirmişti. Sekizinciye kısmet ‘Butlin’ Hard Rock Cafe’ymiş.

🐝Mezzy🐝 ile yaptığımız pazarlık üzerine Hard Rock Cafe personeline doğum günü kutlayacağımızı söylemedik. Öyle ışıkları kapatıp, yanardönerli pastalarla, bağıra çağıra ‘🎶Happy Birthday🎶’ söyleyince utanıyor 🐝Mezzy🐝’cik.

Onun yerine Broken Biscuits isimli bir İrlandalı grubu dinledik. Hepsi, en az yetmiş yaşında dört pinpon dede. Nasıl güzel çalıp, söylüyorlar, anlatamam sizlere. Hem Irish, hem de British pop-rock çaldılar. Hard Rock Cafe için özel bir de şarkı yazmışlar, İçinde Dublin, Temple Bar falan geçiyor. Mükemmel olmuş.

Gravity Bar

İrlandalılar müzikten anlıyor sevgili arkadaşlar.

Hard Rock Cafe’den yine yağmur altında, titreye titreye çıktık, havaalanındaki otelimize geldik. Saat sabah dörtte uyanacaktık. Hemen uyuduk.

Sabah köründe yine yağmur altında, otelin shuttle’ı ile havaalanına ulaştık.

Uçağa binerken 🐝Mezzy🐝’ye sorduk. “Butlin’i beğendin mi?” diye. Tek kelimeyle cevap verdi “Soğuk!”.

Madrid’e indiğimizde sıcaklık 30 derece, öğlen vakti Gran Via’ya çıktığımızda ise 34 dereceydi. İnanın Jelena ve 🐝Mezzy🐝’yi uzun kollu sweatshirt’lerini çıkartmaya zar zor ikna edebildim.

Mutlu Yıllar Sevgili Kızım

Madrid’de bir gece geçirip, Kanarya Adaları’nda bulunan Gran Canaria adasına ulaştık. 🐝Mezzy🐝 hala “Butlin çok soğuktu!” diyordu.

Sevgili arkadaşlar, İrlanda bu fani dünyada bulunduğum ellinci ülke oldu. Ülke olarak çok ilginç bir yer. Görülecek doğal, tarihi yada kültürel ziyaret noktalarından çok, İrlanda’nın İrlanda olmasından kaynaklanan ruhu ilgimi çekti. Güneşli bir günde eminim size çok daha fazlasını görüp, anlatabilirdim ama kısmet bu kadarınaymış.

İrlanda’ya geri döner miyiz, bilmiyorum. Örneğin Moher Yamaçları çok görmek istediğim bir yerdi ama bu yağmurun altında gitmek saçma olacaktı. Yine İrlanda doğasını, köylerini ve dağlarını çok gezmek isterim. 🐝Mezzy🐝 “Çok isterseniz bir daha gidelim, ama son bir kez. Butlin çok soğuktu!” dedi.

Kim bilir, belki bir gün…

Sevgi ile kalın❤️

Belfast

Dublin havaalanına iner inmez 🐝Mezzy🐝'nin deyişiyle bir "taski" 'ye atlayıp, otele geldik, sonrasında da bir şeyler atıştırıp, hemen uyuduk. Bu yüzden İrlandalılar'la ilk temasımız ertesi gün, bizi Connolly tren istasyonuna götüren banliyö treninde oldu. 

Bir "taski' bizi tersanelere götürdü.

Yanımızda benden biraz daha yaşlıca bir adam oturuyordu. "Günaydın" dedim, o da kendi dilinde cevap verdi. Biraz zaman aldı ama, bana İngilizce "Good morning" dediğini sonunda anlayabildim.

Ama nasıl bir aksanla!

Gönül rahatlığıyla söylüyorum, bu yaşıma kadar böylesini duymamıştım. İrlanda dışında karşılaştığım çok İrlandalı vardı ancak İrlanda'nın bağrında demek böyle oluyormuş. Abartmıyorum, bütün dikkatimi verdiğimde ancak söylediklerinin yüzde otuzunu anlayabiliyordum.

Ukalalık olarak almayın. İngilizce onların ana dili, bizim ikinci dilimiz. Elbette onlara kendi ülkelerinde, kendi dillerini nasıl konuşacaklarını öğretecek değilim. Ama biraz gayret göster be babacım. Elli kere "köğüv" desen bile görüyorsun ki bir şey değişmiyor, ben "Mooo" mu diyene kadar "cow" dediğini anlayamıyoruz.

İskoçların da çok ağır bir aksanları olabiliyor, ama İskoçya'dayken hepsi anlamak, anlaşabilmek için bir gayret gösteriyorlardı. Zerre kadar güçlük çekmemiştik. İrlanda ise bu konuda bir fecaat.

Amcam bir de öyle konulara giriyor ki, olay çok daha güçleşiyor. İsviçre'de yaşadığımızı öğrendikten sonra bana Franz isimli, ki o Frank diyor, aslen Alman bir "yoddler" 'ı falan soruyor.

Neyse, yolculuk ilerledikçe aksana biraz daha alışabildim, muhabbet bile edebilmeye başladık. Connolly istasyonuna geldiğimizde, bizi Belfast'a götürecek trenimize kadar götürdü.

Normal gezi rutinimiz önce bulunduğumuz şehri gezmek, sonra etrafta görülebilecek yerlere gitmektir, ancak bu kez bu alışkanlığın dışına çıktık. İrlanda'da iki tam günümüz vardı ve ikinci gün sevgili 🐝Mezzy🐝'nin doğum günüydü. Geleneklerimize göre 🐝Mezzy🐝'nin doğum günlerini bir Hard Rock Cafe'de kutlamamız gerekiyordu, ancak Belfast'ta bir Hard Rock Cafe olmadığından Dublin ikinci güne kalmıştı.

Teknik olarak İrlanda Cumhuriyeti'nden Birleşik Krallık'a geçtiğimiz için pasaportlarımızı da yanımıza almıştık, ancak kimse kontrol için durdurmadı. Eski sorunlu günlerden kalma tatsız anıları hatırlatmamak için bu kontrolleri yapmıyorlarmış.

Belfast'taki ilk durağımız şu ünlü Titanic'in yapıldığı Harland & Wolff tersaneleriydi. Burada Titanic'in yapıldığı kuru havuzu ve denize indirildiği, aynı zamanda ilk ve son yolculuğuna başladığı noktayı görmek mümkün. Bugünlerde buraya Titanic Quarter deniyor.

Titanic'in anısına koca bir bina inşa etmişler. İçinde de bir Titanic müzesi var. Ben interaktif dedikleri, çoğunlukla öykü-sınav karışımı bu tür müzelerden pek hoşlanmıyorum. Aynı hissi İnternet+Youtube ile de almanız mümkün. Bir de okuduğum kadarıyla müzede doğru düzgün relik yokmuş, Titanic reliklerinin satıldığı bir açık artırmaya girip, kaybetmişler. Bu yüzden biz müzeyi pas geçtik. Ancak doklarda gezerek bol bol Titanic havası kokladık. 

Titanic'in denize indiği nokta

Çok bahtsız bir gemiymiş Titanic. Daha ilk yolculuğunda batmış. Titanic'in iki kardeşi var, aslında bir ablası ve bir de küçük kardeşi. Abla yirmi beş sene hizmet verdikten sonra jilet olmaya gitmiş ama kardeş, daha ilk yolculuğuna bile başlayamadan Ege Denizi'nde bir mayına çarpıp, dibi boylamış. Bu Titanic ailesinde bir cenabetlik var sizin anlayacağınız.

Titanic ise malumunuz.

Elbette herkes gibi Titanic faciası benim de ilgimi çeker. O yüzden Titanic'in inşa edildiği kuru havuzun ve denize indiği noktanın etrafında dolaşırken bayağı etkilendim.

Bu konu, bir de kimsenin deneyip, onaylamadığı, sanayide yaptırdıkları plastik bir kutuya girip, batığı göreceğim diye annelerinin cinsel organını gören üç beş salak milyarderin ölmesiyle yeniden gündem oldu.

Titanic'e dönersek, hepimiz My Heart Will Go On ile Jack'in buzlu sulara gömülüşüne ağladık elbette. O yüzden sizlere uzun uzun Titanic nasıl battı anlatmayacağım, ancak bu facia her aklıma geldiğinde kafamı kurcalayan üç beş şey vardır. Sizlere biraz onlardan sözedeyim. 

Titanic Müzesi

Mesela koca buzdağını neden kimse görmemiş?

Titanic buz dağına çarptığında saat gecenin onikisi civarıydı. Ay'sız, kapkaranlık bir gece. Titanic'de ufku tarayan iki gözcü bulunmaktaydı, ama gece karanlık, bir de dalgalı olsaydı, buzula çarptığında köpüren suları görebilecekleri deniz aksine tamamen sakindi.

Ancak asıl mesele, bu gözcülerin dürbünlerinin olmamasıydı. Belfast'tan Southampton'a gelen gemideki görevlilerden biri dürbünleri bir dolaba kitleyip, anahtarı yanına almış ve kıyıya çıkmıştı. Acaba diyor insan böyle.

Aynı şey bugün olabilir mi diye sorarsanız, merak etmenize gerek yok. Her seyir gemisinde bulunan radarlar böyle bir buz kitlesini günümüzde en az seksen kilometre uzaklıktan tespit edilebiliyor.

Başka bir soru da neden gemide yeteri kadar filika bulunmadığı. Birçok kişi buna kimse Titanic'in batabileceğine inanmıyordu diye cevap veriyor. O zaman da niçin sadece geminin kapasitesinin üçte birini alacak kadar filika koydunuz diye sorası geliyor insanın. Öyle değil mi? Batmıyorsa hiç filika koyma, batabilir diyorsan da herkes için filika koy. 

Titanic'in inşa edildiği kuru havuz

Filika kapasitesi yolcu sayısından az olduğu için ne acı ki, gemi batarken personel sadece birinci sınıf yolculara yardım etmiş, ikinci ve üçüncü sınıftakilere "Bakın lan başınızın çaresine" demişler. Ancak "Önce kadınlar ve çocuklar" ilkesine uyulmuş. Kurtulanların çoğu kadın ve çocuk. Kaptan da gemiyi en son terketmiş - yani en azından gayret etmiş. İşin aslı, gemiyle birlikte dibe gitmiş.

Bundan başka geminin varış zamanını kaçırmamak için hızlı gittiği, öndeki gemilerden gelen serseri buzdağları var uyarılarını dikkate almadığı falan söylenir. Bunların hepsi doğru da olsa kaptan, o günlerde kabul edilemez sayılabilecek hiç bir ihlal yapmamış.

Eğer ilginç bir şey arıyorsanız şuna bakın.

Titanic, Southampton'dan ayrıldığından battığı ana kadar kömür depolarının birinde bir yangın ile yol alıyordu. Size saçma gelebilir ama böyle yangınlar o günler için olağan sayılmaktaydılar.

Bu yangın doğrudan gemiyi batırmasada, faciaya şöyle bir katkıda bulunmuş.

Titanic'in buzdağına çarpmasını hepimiz katastrofik bir çarpışma olarak gözümüzde canlandırırız. Yani gemi çatırrrr diye buzdağına girmiş, sonra da güm diye patlayıp, dibe oturmuş şeklinde. İşin aslı, Titanic buzdağına çarpmamış bile, sadece yandan sürttürmüş. Bu sürtünme sonucunda gövde yarılmış, içeri su dolmuş ve gemi, uzun sayılabilecek bir kaç saatlik bir süre içinde batmış. Yolcuların önemli bir miktarı bu çarpışmayı hissetmemiş bile.

Bir teoriye göre, kömürlükteki yangın sonucu gövdedeki saçlar deforme olmuş, ve bu yüzden daha çabuk yırtılıp, gemiye daha fazla su girmesine, dolayısıyla da daha çabuk batmasına neden olmuş.

Neyse. Böyle yüksek profilli olayların her zaman bolca "what-if" analizleri yapılır. Sonuçta gemi battı ve binlerce hayat kaybedildi. Bunlar için üzülüp, insanlığın bu olaydan ders aldığını ummaktan başka yapacak fazlaca bir şeyimiz yok.

Titanic bölgesinden ayrılıp, yönümüzü şehir merkezine çevirdik. İrlanda'ya geldiğimizden beri yağmur yağıyordu, hem de öyle yaz yağmuru gibi değil, insan bayıltan sağnak şeklinde. Bu yağmur altında dolaşmak ise insanın bütün hevesini kaçırıyordu.

Belfast City Hall'u yani valilik mi, belediye mi dersiniz binasını şöyle bir gezdik. Büyük, cazibeli bir bina. Sağnak yağmura rağmen etrafında yüzlerce turist vardı.

Yağmur açıkta dolaşmayı iyice zorlaştırmıştı. Kendimizi Belfast'ın en neşeli bölgelerinden biri olan Cathedral Quarters'a attık. İsmine bakıp, yanlış bir fikre kapılmayın. Cathedral Quarters Belfast'ın barlar bölgesi. Acayip güzel, minicik sokakları ve bunların üzerindeki sağlı sollu sıralanmış Irish Pub'ları! Ben Birleşik Krallık'daki pub'lara zaten deli olurum, bir de bunların içinde ayrışan, dünyaca ünlü Irish Pub'ları düşünün… 

Cathedral Quarters

Kendimize güzel bir bar bulup, oturduk. Bir şeyler içip, yağmurun geçmesini bekledik.

Yağmur elbette dinmedi ama sağnaktan mutedile döndü ve biz de yeniden yola koyulduk. Yaya bölgesinde ise hayatımda ilk kez gördüğüm bir toplu taşım sistemi bizleri şaşırtmak için bekliyordu.

Bir vagon düşünün. Tam ortasında ise boylamasına yerleştirilmiş ince bir masa, etrafında ise zemine sabitlenmiş tabureler, her taburenin altında ise bisiklet misali pedallar. Oturan gençlerin tümü pedalları çevirerek bu taşıtı hareket ettiriyor, bu arada da yüksek sesli müzik eşliğinde bira içiyorlar. Bunlardan sadece Belfast'ta değil, Dublin'de de bolca gördük. Bira için eziyet çekmek benim hayat felsefeme tamamen aykırı, ama bu vagonun üzerindekiler hayatlarından gayet memnun görünüyorlardı.

Bira için eziyet

Eski Belfast limanı ve denize bağlandığı nehir boyunca yürüyüp, tren istasyonuna ulaştık. Bizi Dublin'e götürecek trene bindiğimizde yine enteresan bir fenomenle karşılaştık. 

Boş bir yer bulup, oturduktan beş dakika sonra Çinli bir kız başımıza dikilip, "Burası benim yerim" dedi. Lan nasıl senin yerin? Biletlerde yer numarası yok ki. Kız bize biletini gösterdi, yer numarası var. İyi otur dedik, 🐝Mezzy🐝 bir koltuk kaydı, sonunda becerdik.

Bir iki dakika sonra bu kez İrlandalı bir çocuk geldi, "Burası aslında benim yerim ama önemli değil, ben başka bir yere geçerim" deyip, gitti. En son bir Hintli "Burası benim yerim" diye gelince dayanamadım. "Hemşerim, bizim yer numaramız yok, hangi koltuk boş, nereden bilip, oturalım?" diye sordum. Bana koltuğun üzerindeki bir grup ışığı gösterdi. Dolu koltuklar için kırmızı, boş koltuklar için yeşil yanan bir Zihni Sinir sistemi geliştirmişler. Bilmeyen, böyle bir sistemin olduğunun farkında bile olmaz, ne bir yerde yazıyor, ne de kimse bize söyledi. Sonra aynı tren için hem numaralı, hem numarasız bilet kesmenin mantığı ne? Üstelik biletler saatten bağımsız, Belfast-Dublin arası HER trende geçerliyken. Off yaa, zor işler bunlar. Büyük olasılıkla bu trene bir kez daha binmeyeceğim. Niye gerdiyse beni…

Dublin Connolly'e olaysız ulaştık. Bir "taski" bizi otele götürdü.

Belfast ruhu olan bir kent, ama bir boşluk, bir önemsemezlik havası var. Biraz da geçmişteki travmalardan kaynaklı bir hırçınlık, bir gerginlik. Bu havayı belki de en doğru biçimde Boney M'in çocukluğumdan kalma hepimizin bildiği şarkısı anlatıyor.

Got to have a belief in all the people
'Cause the people are leavin'
Belfast
When the country rings the leaving bell you're lost
Belfast
When the hate you have
For one another's past

Belfast'ı görün sevgili arkadaşlar, ama güneşli bir havada.

Sevgi ile kalın ❤️

Ters Adamlar

"Bu mahalleye polis giremez!"

"Önce topuğundan vurun, hala anlamadıysa dizine sıkın. Olmuyorsa kesin cezasını."

"Bugünkü patlamada dört kişi öldü, on altı kişi yaralandı."

"Geçen yıl terör saldırılarında bin beş yüz insan hayatını kaybetti."

"Duvarın bu tarafı bizim, diğer tarafı onların bölgesi."

Yukardakiler ne Filistin'de, ne 1900'lerin Amerika'sında, ne de on iki Eylül öncesi Türkiye'de geçiyor. Tümü, hem de yakın sayılabilecek bir zamanda, Kuzey İrlanda'da, çoğu da başkenti Belfast'ta geçmiş olaylar. Üstelik bunlar istisnai, münferit falan değil, insanın tüylerini ürperttirecek kadar tekdüzelikte ve sıklıkta meydana gelmişler.

Nedeni ise Kuzey İrlanda'nın bağımsızlığını kazanıp, İrlanda ile birleşmesi için savaşan bir grubun eylem yapması.

Bu bağımsızlık hareketi o kadar karışık, o kadar birbirine girmiş ve o kadar uzun ki, burada yazsam hepiniz bayılırsınız. O yüzden çok kısa, sizleri sıkmadan anlatmaya çalışacağım.

İrlanda bildiğiniz üzere Büyük Britanya adasının batısında, Büyük Britanya'dan daha küçük olsa da hatrı sayılır büyüklükte bir ada.

İrlanda adasında da İrlandalılar yaşar, burada çok sürpriz yok.

İrlandalılar ise koyu Katoliktir.

Unutmayalım, Avrupa, Karanlık Çağ'ı Katolisizm'le savaşarak bitirdi. Aydınlanma ve Rönesans'la falan kazandığı bu mücadele sonucunda ilerleme ve uygarlaşma dönemine girdi, bugünkü halini aldı.

Ancak işin ilginçi, Avrupa Katolisizm'le yaptığı savaşı kazansa da, Katolisizm'i ortadan kaldırma gibi bir yol izlemedi.

Avrupa, benim fikrim elbette, Ortaçağ'ın en karanlık unsuru olan Katolisizm'i ortadan kaldırmak yerine, onu modernleşmeye zorladı.

Bunun ilk sonucu, Katolisizm'in ilerleme ve aydınlanmaya takoz olan etkisi ortadan kalktı.

Modernleşmeye zorlanan Katolik ülkeler uygarlık yolunda ilerleseler de, Ortaçağ bagajını taşımayan Protestan Avrupa ülkeleri koptu, gitti ve dünyanın en gelişmiş, en uygar, en zengin toplulukları haline geldiler. Örnek Kuzey Avrupa ülkeleri, Fransa, Amerika ve tabii ki Birleşik Krallık, yani İngiltere. Kalanlar ise bunları arkadan izledi. 

 
Günümüzde Protestan ülkelerde hatrı sayılır bir Katolik nüfus bulunsa da, bunlar Protestan ilkelerle, laik bir biçimde yönetilirler. Ancak Avrupa'da hala devlet yönetimini Katolisizm'e bağlamış, dinin Ortaçağ misali devlet işlerinde önemli bir yer tuttuğu ülkeler de vardır. Güneyde İtalya, İspanya, Portekiz, doğuda Polonya, Balkanlar'da da Hırvatistan bunlara verilebilecek örnekler.

Katolisizm'in Britanya adalarındaki güçlü bir temsilcisi ise İrlanda'dır.

Gözünüzde canlandırmaya çalışın, köküne kadar Katolik İrlanda ile yanıbaşındaki köküne kadar Protestan, emperyal ve dış politikasında dünyanın en yanlış, en sakar ve en ukala ülkesi İngiltere.

Alın size mesele çıkmasını yüzde yüz garantiliyen bir formül…

İngiltere, geleneksel huyuyla, yüz yıllar boyunca İrlanda bizimdir demiş. İrlandalılar ise nah sizindir demişler.

Önce bütün İrlanda'yı alan İngilizler, sonra "Bu katoliklerden kurtulalım da…" deyip, çoğunlukla Protestan, yada az sayıda da olsa İngiltere'ye bağlı kalmayı tercih eden Katolik İrlandalılar'ın yaşadığı, adanın kuzeyindeki bir bölgeyi İngiltereye bağlamışlar, adanın gerisi de bağımsız İrlanda Cumhuriyeti olmuş.

Ancak Kuzey İrlanda'da hala İngilizler'den ayrılıp, İrlanda ile birleşmek isteyen hatrı sayılır miktarda İrlandalı kalmış.

Bunlar da IRA, yani Cumhuriyetçi İrlanda Ordusu isimli bir örgüt ile yüz küsür yıldan beri bağımsızlık mücadelesi vermekteler.

Bu IRA'nın Katolik, Marksist, Eski, Yeni, Geçici, Kalıcı, Sinn Féin falan şeklinde o kadar farklı renkleri var ki, burada yazıp başınızı ağrıtmayayım. Şu kadarını söylemek yeterli olacak. Yazının girişindeki her şeyi bu ayrılıkçı grup yapmış.

İngilizler de elbette, geleneksel müstemleke taktiklerini uygulayıp, orduyu, paraşütçüleri falan Kuzey İrlanda'ya göndermişler, sınıra nöbetçiler, dikenli teller falan koymuşlar.

Ee, bunları Hindistan'da, Orta Doğu'da yapınca, sıkıya geldiğinde "Ne haliniz varsa görün" deyip kaçabilmiş olsalar da, bu işlere komşuda kalkınca olay biraz farklı olmuş tabii. IRA bu kez İngilterenin göbeğinde bomba patlatmaya, adam kurşunlamaya başlamış.

Lafı uzatmayayım, 1998 yılında bir anlaşma yapıp, işi tatlıya bağlamışlar. İrlanda’daki sınırları kaldırıp, telleri sökmüşler. Kuzey İrlanda hala Birleşik Krallık'a bağlı kalsa da, adanın her tarafında yaşayan nüfusa sınırsız seyahat ve çalışma özgürlüğü getirmişler.

Yeri gelmişken İngilizler İrlandalılar'a yaptıklarının birebir aynısını İskoçlar'a da yapmışlar, Bravehart filminden hatırlayacaksınızdır. Ancak İskoçya ile arada sekteryan, yani mezhepsel bir sürtüşme olmadığı için İskoçya'nın bağımsızlığı, İrlanda'ya nazaran şiddetten çok daha uzak yürümekte.

İngilizler'i aslen çok severim. Uygarlığa, bilime, demokrasiye çok katkıları olmuştur. Fazlasıyla iyi, saygılı, kültürlü, kibar, yardımsever insanlardır. Hatta, ayarlarınızla biraz oynarsanız, mizah anlayışlarını da sevebilirsiniz. Ancak bu emperyal işlerden uzak dursalar iyi olur. Olmuyor, beceremiyorlar işte. Dünyanın yarısı hala bunların yüzünden birbirlerini yiyiyor.

Kuzey İrlanda özelinde, hatta tüm İrlanda'da, yukarda anlattığım nedenlerden, İngilizler'e karşı çok şiddetli bir antipati var sevgili arkadaşlar. Bunu dolaylı olarak hissetmeye falan da gerek yok. Her şey apaçık ortada.

Belfast'ra ilk takside…

Belfast'ta trenden inip, taksiye bindiğimizde, ülke değiştirmenin heyecanı ile, taksiciye gayri ihtiyari "So, now, we're in the UK." dedim. Kafadan sözümü kesti. "You're not in the UK, you're in 'occupied' Ireland!", yani, ben "Şimdi Birleşik Krallık'tayız" dediğimde, cevap olarak "Birleşik Krallık'ta değil, işgal altındaki İrlanda'dasınız!" dedi.

Başka bir taksi ile limana giderken taksici anlatıyordu "Britanya'nın en büyük tersaneleri Belfast'tadır. Herkes ayrımın mezhepler yüzünden olduğunu düşünse de, İngilizler Kuzey İrlanda'yı aslında bu tersaneler yüzünden bizden 'çaldılar'!"

İrlandlılar çok çekmiş, bu yüzden katılaşmış, pişmiş bir halk sevgili arkadaşlar. Ters adamlar sizin anlayacağınız. Ruhen Birleşik Krallık'tan tamamen kopmuş durumdalar. İrlanda Cumhuriyeti AB üyesi, para olarak Euro kullanıyor. Kuzey İrlandalılar'ın yerinde olsam - Katolik arkadaşlarım kızmasın, köyümdeki kilisenin papazının bile Vatikan tarafından atandığı Katolik bir İrlanda yerine Birleşik Krallık'a bağlı, laik bir İrlanda'da yaşamak isterdim, ancak, gidişat gösteriyor ki, er yada geç, Kuzey İrlanda, İrlanda Cumhuriyeti'ne katılacak. Sonrasında ne olur, bilmem.

İrlanda çok ilginç bir ada, Belfast ise daha da ilginç bir kent. Ancak gelin filmi biraz geri saralım ve İrlanda gezimizin başına dönelim.

Devam edeceğiz…

Sinéad O'Connor

Yavrum Sinéad'de toprak olmuş. Benim jenerasyonumun neredeyse tümünün, hiç yoksa duymuşluğu vardır bu İrlandalı hatunu, çoğumuzun da şarkılarıyla bir anısı, bir mevzusu.

Müziğini cidden çok severim, güzel müzik yapar. Üzerine bir de Müslüman neyin olunca bizim mahallede bolca sempati toplamıştır.

Ancak hattızatında kafayı hafifçe sıyırmış bir hatundur.

Dört kere evlenmiş, en uzunu da zar zor bir sene sürmüş. Önce lezbiyenim, sonrasında da üç çeyrek kadın, bir çeyrek ibneyim demiş. Bir kaç kez kendini öldürmeye kalkmış, bipolarite, kişisel bozukluk falan gibi bir kaç ruhi hastalık teşhisi konmuş.

Üçü evlilik dışı, dört çocuğu olmuş. Bunlardan biri kendini asmış.

Dört kere ismini, bir kere de dinini değiştirip, Müslüman olmuş. Son ismi Şüheda Sadakat. Şüheda ismini Sinéad'e benziyor diye almış. Sinéad, "Şineyd" diye okunur, "Sined" değil. Şu kadın voleybolcu Sinéad Jack Ksal'a "sinedcek" dediklerinde beni bu yüzden afaganlar basıyor, neyse bu başka bir konu.

Otuz yıl boyunca ot içmiş.

Hayatının uzun bir bölümünü de kafayı kazıtıp, pırıl pırıl gezerek geçirmiş.

Dün itibarıyla da toprak olmuş. Ailesi ölüm nedenini açıklamamış.

Ben bu kadını bu şarkısıyla hatırlarım.

Yattığı yerde rahat uyusun.

Çimiçuri

Sevgili arkadaşlar, Madrid’de, ayıptır söylemesi, gourmet bir Arjantin restoranındayız. Bunca senelik deneyimime dayanarak söyleyebilirim ki dünyanın en güzel steak'ini Arjantin’de yiyebilirsiniz. 

Burada da et mükemmel ötesiydi, özellikle çimiçuri ile.

Çimiçuri’nin ne demek olduğunu bilmiyorsanız, lütfen listemden ayrılın. Çünkü çimiçurinin ne olduğunu bilmeyen biri ile herhangi bir düzeyde ilişki kurmam mümkün değil. Özür dilerim. 

Şöyle izah edeyim.

Kanlı steak’imi sipariş ettim. Eti beklerken garson kız ufak bir kap içinde sirke kılıklı bir sıvı getirdi.

Ablacım, bu nedir diye sorduğumda ‘çimiçuri’ dedi.

Yine anlamamıştım. Ne bu diye bir kez daha sordum. Yine ‘çimiçuri’ dedi.

Sonrasındaç sos ve içeriği ile ilgili sorduğum her soruya ‘çimiçuri’ diye cevap vermeye devam etti.

Tamam ablacım dedim, bırak kalsın.

Kız gidince gugılladım. ‘çimiçuri’ meğer ünlü bir Arjantin sosuymuş.

Et delisi biri olarak Arjantin’de birden fazla, hem de sadece gezmek için değil, iş için de bulundum.

Ve hemen her gün et yedim.

Ancak çimiçuri sosunu yemin ediyorum, bir kere bile duymamıştım.

Kısmet bugündeymiş.

Etle yalnız mükemmel gidiyor. Denk gelirse mutlaka deneyin.

Ancak kulağınıza küpe olsun, eğer ‘çimiçuri’ ne demek bilmezseniz, Arjantin restoranlarında Sebastian muamelesi görüyorsunuz. 

Benden söylemesi ☀️

Not: Çimiçuri, patateslerin altındaki, yarısı görünen kabın içindeki sos.

Ellinci Ülke

Sevgili arkadaşlar, iPad üzerinde yolculuklarımı izlediğim küçük bir uygulama var. Bu uygulama sayesinde nerelere gitmişim, gitmediğim neresi kalmış, şehir ve ülke bazında detaylıca görebiliyorum.

Dünyada herkesin tanıdığı 195 ülke var. Bu 195 ülkeye Hong-Kong, KKTC, Kosova, Filistin gibi herkesin tanımadığı ülkeler dahil değil. Bunlar bağımsız mıdır, değil midir, onun tartışmasına girmiyorum. 195 ülkeyi sadece genel kabul görmüş bir sayı olduğu için kendime baz olarak aldım.

Bu 195 ülkeden gitme şansını bulduğum ülkelerin sayısı yakın zamana kadar 49’du. 49 takdir edersiniz ki çok sinir bozucu bir rakam. Şöyle bir ülke daha olsa yuvarlak 50 diyebilecekken, 49 gibi eksik bir sayıda kalmak, şahsımı ciddi biçimde kaşındırıyordu.

Özel bir iki nedenden dolayı yolculuk planlarımızı kendi içlerinde biraz karıştırmak zorunda kaldık ve 2023 Şubat'ından beri gezilerimiz sürse de, yeni bir ülkeye gidememiştik.

Neyse ki sonunda şeytanın bacağını kırabildik.

Sizlere ellinci ülkemden sesleniyorum.

Bu ülke İrlanda.

İrlanda, statü olarak biraz karışık bir ülke. Biraz anlatmaya çalışayım.

Kuzeybatı Avrupa’daki Britanya takımadalarında göze batan iki büyük ada bulunur. Bunlardan büyüğü Büyük Britanya, küçüğü de İrlanda adalarıdır.

Bizim İngiltere diye kısalttığımız Birleşik Krallık, Büyük Britanya’da bulunan İngiltere, İskoçya ve Galler ile birlikte İrlanda adasının kuzeyinde bulunan Kuzey İrlanda devletlerini/bölgelerini kapsar. Birleşik Krallığın başkenti Londra’dır. Londra aynı zamanda İngiltere’nin de başkentidir. İskoçya’nın başkenti Edinburgh, Galler’in başkenti, Cardiff, Kuzey İrlanda’nın başkenti ise Belfast’dır.

Birleşik Krallığın tümü tek, bağımsız bir ülkedir. İngiltere vizesi diye bildiğimiz aslında Birleşik Krallık vizesidir ve bununla İngiltere, İskoçya, Galler ve Kuzey İrlanda’ya girebilirsiniz. Birleşik Krallığı oluşturan devletlerin arasında sınır kontrolü, pasaport, gümrük gibi kontroller bulunmaz. Aynı para birimini, yani Britanya Pound’unu kullanırlar. Bildiğim kadarıyla Birleşik Krallık vatandaşlarının pasaport yada kimlik belgelerinde İskoç, İngiliz gibi etnik kökenleri yada alt devlet bilgileri yazılmaz.

İrlanda Cumhuriyeti, yada kısaca İrlanda ise İrlanda adasının geri kalanında konumlanmış bağımsız bir devlettir. Başkenti Dublin’dir. Birleşik Krallık, yani bizim değişimizle İngiltere’nin aksine bir Avrupa Birliği üyesidir. Para birimi Euro’dur.

Ahan biz, işte "bu" İrlanda'dayız!

Aklınızda olsun, Türk pasaportu ve İngiltere vizeniz varsa İrlanda için ayrı vize almanıza gerek yok. Ancak dikkat, İrlanda AB üyesi olsa da Schengen bölgesine dahil değil, o yüzden Schengen vizeniz İrlanda’ya giriş için geçerli değil. AB/İsviçre vatandaşıysanız pasaportsuz, sadece kimlik kartıyla İrlanda’ya girebilirsiniz. Ancak Kuzey İrlanda’ya geçecekseniz, en azından bugün itibarıyla Birleşik Krallığa gireceğiniz için pasaportunuzu yanınızda bulundurun.

Gezinin sonunda sizlere İrlanda’yı daha detaylıca anlatacağım elbette.

İrlanda ile birlikte, ülke bazında tabii, Britanya bölgesini tamamen görmüş oluyoruz.

Gördüğüm Elli Ülke

 
Yine bu ülkeleri saydığım uygulamaya bakarsak, Avrupa’da henüz gitmediğim, ancak yakın vadede gitme planlarımız bulunan Slovakya, Malta, Estonya, Letonya ve Arnavutluk bulunmakta.

Slovenya ve Moldova için henüz gezi planlarımız yok, ancak Moldova için ise en kısa zamanda bir şeyler düşünmem lazım. Öyle Moldova deyip, geçmeyin. Mükemmel şarapları var. Bir de Moldova içerisinde, belki de dünyada kalmış son sovyet devletçiği bulunmakta. İsmi Transnistria, biz Trans Dniester deriz. Moldova’nın parçası olsa da, Rusların himayesinde, pasaportla girebildiğiniz bir bölge. Hala Lenin heykelleri, Marks portreleri gibi Sovyet relikleri yaygın olarak görülebiliyormuş. İlginç bir yer diyorlar.

Doğu Avrupa’da kalan iki büyük ülkeyi, Belarus ve Ukrayna’yı ne zaman ve hangi koşullarda ziyaret edebilirim, bilmiyorum. Buraları malumunuz, şu sıralar gitmesi biraz tehlikeli bölgeler. Halbuki Kırım başta, Odesa, Kiev, Minsk falan gerçekten görülesi yerler.

Avrupa’da kalan son iki ülke, minicik birer şehir devleti. Andora ve San Marino. Söylenene göre temiz, şirin ülkeler olsa da pek öyle görülecek bir şeyleri yokmuş. Bir de öyle sapa konumlardalar ki, akıllı bir yere giderken yolda durup, gezemiyorsunuz.

Avrupa’dan, doğuya doğru devam edersek, ilk sıradakiler Gürcistan, Ermenistan ve can Azerbaycan. Bu üçünü bir Karadeniz gezisiyle birleştirmek mükemmel olabilir. Ancak bayağı ciddi bir lojistik gerekiyor. Örneğin kara yolu ile Gürcistan’dan komşu Ermenistan’a, oradan da komşu Azerbaycan’a geçilemiyor. Gürcistan-Ermenistan-Gürcistan-Azerbaycan yapmak gerekiyor. Ya da uçakla zıplaya zıplaya gideceksiniz.

Siradaki sonraki bölge Orta Asya. Kırgızistan, Özbekistan ve olursa Türkmenistan. Aşkabat çok güzelmiş, ancak Türkmenistan’a vize bayağı zahmetli diyorlar. Bunlara bir de Moğolistan’ı ekleyebilirsek, tadından yenmeyecek. Oralara gitmişken, ben görmüş olsam da, Jelena için Kazakistan’a da gitmemek olmaz. Bu da en az üç haftalık bir yolculuk demek. Bunun için 🐝Mezzy🐝’nin biraz daha büyümesini beklemek gerekecek gibi.

Orta Doğu’da görmek istediğim çok yer var. İran, Irak, şiddetle Suriye, İsrail, Ürdün, Lübnan, hatta Suudi Arabistan. Bunların bazıları için yakın gelecekte, bazıları için de niyet olsa da koşullar yüzünden çok uzun vadede planlarımız var. Geriye kalan Katar ve Kuveyt her nedense çok fazla ilgimi çekmiyor.

Asya’da, güneye doğru inersek, rüya destinasyonum Hindistan bana göz kırpıyor. Henüz ufukta ne bir plan, ne de bir niyet var. Ömrüm yeterse belki bir gün…

Güney Asya’da Vietnam, Kamboçya ve Malezya ilk aklıma gelen görmeyi istediğim ülkeler. Bunları ziyaret etmek çok hızlı, zahmetsiz ve göreceli olarak ucuz. Şimdilik kesinleşmiş planlar yok, ancak niyet var. Ani bir kararla gidersek sürpriz olmayacak.

Daha da güneyde Endonezya, Yeni Zelanda ve Avusturalya var. Endonezya’yı kesin görmek istiyoruz. İsviçre’den özellikle Bali’ye ucuz tatiller bulunabiliyor. Bu tatilin sonuna Yeni Zelanda ve Avusturalya’yı ekleyebiliriz belki.

Asya’da kalıyor Japonya. Japonya’yı görmek iyi olur mutlaka, ama ne zaman, god only knows… Jelena’nın 🐝Mezzy🐝’ye hamile olduğunu öğrenmesinden bir kaç gün önce Japonya biletlerimizi neredeyse alıyorduk. Gidemedik. Bundan iyisi de olamazdı. Yerine sevgili kızımız geldi ❤️

Kuzey Amerika’da gitmediğimiz sadece Kanada var. New York’a gittiğimizde Niagara şelalelerini görüp, oradan da en azından bir Toronto’ya geçmek isterim. Kesinleşmiş planlar olmasa da kolaylıkla yapabileceğimiz bir yolculuk.

Karayipler’de bu 195 ülkelik listede bulunan henüz gitmediğimiz bir dolu ıncık-cıncık yer var. Bunları görmenin en pratik yöntemi ise Miami’den bir cruise gemisine atlayıp, her gün bir ülkeye gitmek, yolda da geminin havuzunda deniz tatili yapmak. Orta vadeli planlarımızda.

Yine planlarımızda olan, ama Trump efendinin cruise ile gitmeyi yasaklaması yüzünden ertelediğimiz Küba’yı, tekrar cruise’lara eklendiğinde görebiliriz. Bir ara deniz tatili için Küba’ya gitmeyi düşünmüştük, ancak sadece Küba için taa oralara gitmek biraz eziyetli geldi, sonrasında da vaz geçtik.

Orta ve Güney Amerika çok çekici ancak çok tehlikeli. Yapılacak şeyler arasında Panama kanalı, Kolombiya’da bir Escobar turu, Peru’da başta Machu Picchu, diğer İnka kalıntıları, Bolivya’daki tuz ovaları, Şili’nin dağları ve şarapları başı çekiyor. Daha da fazlası var elbette. Örneğin daha önce Arjantin’de bulunmuş olsam da Patagonya’yı görmek efsanevi olabilir. Belki sadece kendim olsa giderdim, ama kızlarla çok riskli.

Geriye kalıyor Afrika. Afrika’da yapmak istediğim bir Kenya safarisi, bir de Güney Afrika’da bir-iki yer. Ama ne yalan söyleyeyim, Afrika için hiç istekli değilim.

Alın sizlere bir ömürlük yolculuk planları.

Yeri gelmişken, bu geziler için parayı nasıl buluyorsunuz sorusuna biraz değineyim.

Bizler zengin insanlar değiliz. Avrupa’da yaşıyoruz ve orta düzeyde bir gelirimiz var. Bu gelir yukardaki gezileri yapmaya yetiyor.

İkincisi, o kadar çok gezdik ki, uygun fiyatlarla yolculuk yapmayı öğrendik. Bizle aynı ülkede yaşayan arkadaşlarımızın Côte d’Azur’de - arabayla bize beş saatten az bir destinasyon - averaj bir otelde yaptıkları tatile ödedikleri parayla bir kaç yıl önce Amerika’da New York, Washington, Las Vegas, San Diego ve Los Angeles’ı gezdik. Nasıl derseniz, önceden planlayıp, az ödeyin, bol bol araştırın ve önceliklerinizi doğru belirleyin.

Bu arada söylemeden edemeyeceğim. Bu günlerde Antalya’da bir tatil, door-to-door, Maldivler’de bir tatilden daha pahalı 😀 Doğru yere bakınca tatil fırsatları, insanın hayal gücünü zorlayan düşük fiyat düzeylerinde bulunabiliyor.

Üçüncü ve en önemlisi ise gezmek isteyin. Gelecek ay, gelecek yıl, emekli olunca falan demeye bir başlarsanız, hiç bir yeri göremezsiniz. Gezmek eziyetli, zor, okumayı, araştırmayı gerektiren bir hobi. Hakkıyla yaparsanız, getirisi çok tatmin edici olabiliyor.

Şimdilik benden bu kadar. Daha sonra devam edeceğiz.

Sevgi ile kalın.

Oksijen

Sevgili arkadaşlar, Temmuz 2023’ün ortası itibarıyla geçen yılın Ekim ayında kurduğumuz güneş panelleri toplam 7.16 MWh, yani megavatsaat elektrik üretmişler.

Bu elektriği konvansiyonel biçimde, kömür yada doğal gaz gibi bir şeyleri yakarak elde etseydik, atmosfere 2.8 ton CO2, yani karbon dioksit salacaktık.

2.8 ton CO2 ilk bakışta çok şey söylemiyor insana. Gelin bu ne demek, biraz daha derinlemesine bakalım.

Karbondioksitin karbonu yaktığımız yakıttan, oksijeni ise havadan gelir.

Karbonun atom ağırlığının 12, oksijenin de 16 olduğunu düşünürsek, bu 2.8 ton CO2’nin içinde atmosferden çalınan 2 ton oksijen bulunur.

Bu 2 ton oksijen ne demektir, şimdi de ona bakalım.

Bir insan günde 11 bin litre hava solur. Bu 11 bin litre havanın %21’i oksijendir. Nefesimizi verdiğimizde ise oksijen miktarı %15’e düşer. Yani yaşamak için soluduğumuz havanın içindeki oksijeni %6 kadar kullanırız. Bu da demektir ki her gün soluduğumuz 11 bin litre havanın %6’sı kadarını yani 660 litre oksijeni yaşamak için tüketiriz.

1 litre oksijen normal koşullarda 1.43g ağırlığındadır. Güneş panelleri ile kurtardığımız 2 ton oksijen de 1.4 milyon litre yapar. Bu da bir insanın 2121 günlük yada 5.8 yıllık oksijen tüketimine denk gelir.

Başka bir ölçüyle 84 ağaç dikmiş gibi olduk. Ama bunun hesabına girmeyelim isterseniz.

Dokuz aylık elektrik üretimi için hiç de fena sayılmaz.

Güneş panellerinin çevresel getirilerine, sadece atmosfere sağladığı oksijen katkısı olarak bakmak yeterli olmaz.

Düşük CO2 salınımı, CO2’nin başımıza sardığı en büyük belası olan sera etkisini de azaltır.

Dünya ısısının çoğunu gündüz, güneşten gelen görülebilir ışığın enerjisinden alr. Geceleri ise bu ısı infra-red yanı kızıl ötesi frekanslarda uzaya geri verilir, dünyamız da soğur.

CO2, kızıl ötesi ışımayı geçirmez, yansıtır. Yani dünyanın soğuması için uzaya gitmesi gerekli kızıl ötesi ışınlar, atmosferdeki CO2’den yansıyıp, yine dünya yüzeyine dönerler ve dünyanın ısısını artırırlar.

İşte şu anda başımıza gelen felaketin özeti. Küresel ısınma, iklim değişikliği falan dedikleri hep bu.

Eğer atmosferdeki CO2’yi artırmaya devam edersek hepimiz haşlanacağız.

Herkesin aklı ve öncelikleri haklı olarak başka yerlerde, farkındayım. Ama bunu da aklımızın bir köşesinde tutalım.

Akşamınız güzel olsun.