Côte d’Azur'e Doğru

Bu Corona illetinin en can sıkıcı kısmı benim için maske olmuştu sevgili arkadaşlar, halen de öyle. Bir türlü alışamadım maske takmaya. Nefes alırken insanın kendi nefesinin sıcaklığını hissetmesi çok yabancı geliyor bana. Bu yüzden bizi Nice'e götürecek uçağımıza bindiğimizde daha yerimize oturmadan afaganlar basmıştı şahsımı.

Şöyle bir maskenin ucundan gerip, üstten biraz temiz hava alayım dedim, hostes bir şahin gibi atladı üstüme, "Kapat bakayım onu! Çekme, uzatma maskeni!"...

Uçakla seyahat ederken, uçuş süresi ne kadar uzun, yada kısa olursa olsun, saat sabahın sekizi yada gecenin üçü bile olsa hiç dinlemem, bir bardak kırmızı şarap içerim mutlaka. Bu bana seyahat ettiğimi hatırlatan bir ritüeldir. Ancak bu maske hassasiyetini görünce, tamam dedim, yan bastık! Şarap, marap hayal diye geçirdim içimden.

Ben bunları düşünürken hostes, sınavda kopye çeken öğrencileri yakalamaya çalışan bir öğretmen gibi sağa sola bakınıyor, aniden geriye dönüp, maskesini aralayan falan var mı diye kontrol ediyordu. Eğer birini yakalarsa bağırmak suretiyle doğrudan afişe ederek, tuvaletin deliğine sokup, çıkarıyor, kurbanını maskeyi araladığına, aralayacağına pişman ediyordu.

Cenevre'den kalktık, normal uçuş irtifamıza tırmanıyorduk, ama bu şarap grevi yüzünden o kadar canım sıkkındı ki, ne anonsları dinliyor, ne de kızlarla konuşuyordum. Maske yüzünden kimsenin göremediği mahkeme duvarı gibi bir suratla oturmuş, amaçsız bir biçimde iPad'imi kurcalıyordum.

Aradan biraz zaman geçti. Gözüm, ön taraftan bize doğru yaklaşan servis arabasına takıldı. Maskeye fermuar mı takıp yiyeceğiz falan diye düşünüyordum ki, bir de baktım, iki yuro verip, bir kola alan herkes maskesini indirip, rahat rahat yiyip, içebiliyor. Demek EasyJet'e para ödeyince Corona bulaşmıyormuş.
"Anam" dedim, hayat sanki güzelleşecek gibi duruyor!

Hostes kadın arabasıyla geldi, "Keskö vu vule buar?" diye sordu. "Kırmızı şarap" dedim. "Şu mu olsun, bu mu olsun?" diye sordu, "Ver bacım, farketmez, hangisi olursa olsun." dedim. Bir ufak şişe verdi. "İki" dedim. İkinci şişeyi Jelena'ya vermeye kalktı, havada yakaladım, "Bu da benim" dedim. Ne kadar çok şarap, o kadar az maske, anlıyorsunuz değil mi?

Hayat Güzelleşiyor!

Her iki şişeyi de yudum yudum, uzun uzun, sindire sindire içtim. Maske polisi, kabin şefi, yırtıcı kuş, hostes kadın yanımdan geçerken, inadına maskesiz, gözünün içine baka baka şarabımı içmeye devam ettim...

Nice havaalanına indiğimizde günün yarısı geçmişti. Neyse ki otelimiz havaalanının çok yakınındaydı. Yine de bir terminali yürüyerek geçmektense, tramvay'a binip, neredeyse otelimizin kapısının önünde indik.

Côte d’Azur, ya da başka bir ismiyle Fransız Rivyerası, Akdeniz'in en güzel bölgelerinden biridir sevgili arkadaşlar.

Ben, Côte d’Azur'ün doğasından çok, şaşalı havasını severim. Benim yaşında olanlar için Monte Carlo, Cannes, Saint Tropez falan hep paranın, jet sosyetenin, paralı, casuslu filmlerin mekanlarıdır.

Ancak zaman, her şey gibi Côte d’Azur'den de bedelini almış. Gerçi akibeti, örneğin ellili, altmışlı yıllarda jet sosyetenin önemli bir tatil merkezinden bugün caddelerinde güvenle yürüyemeyeceğiniz bir çöplüğe dönen Acapulco kadar kötü olmamışsa da, Côte d’Azur şu sıralar eskisi kadar pırıltılı bir yer değil. Caddelerde bol bol Rusça duyuyorsunuz. Afrikalılar caddelerde size Eyfel kulesi minyatürü satmak için "Hey! My friend! Very cheap! Very cheap!" diya yolunuzu kesip, kolunuza yapışıyor, sizleri taciz edebiliyor. Monte Carlo ya da Cannes'ın ellili yıllardan kalma gösterişli binaları da sanki biraz eskimiş gibi.

Ama Côte d’Azur, hala Côte d’Azur işte...

Hala Cannes'ın güzelim otellerinin önünden geçerken etkilenmemek mümkün değil. Başınızı deniz tarafına çevirdiğinizde ise, özellikle film festivali zamanında, etkilenecek başka şeyler görebiliyorsunuz. Yine Monte Carlo'da gezerken etrafınızda Ferrari'ler, Lamborghini'ler vızır vızır geçiyor, bir bara girdiğinizde doğal bir refleksle 'Shaken, not stirred' bir Martini söylüyorsunuz kendinize.

Saint Tropez, bu Côte d’Azur şebekesinin hafif uzağında kaldığı ve gidip, gelmenin göreceki olarak zor olduğu için bence hiç bozulmamış. Dünyanın en güzel köylerinden biri olan bu cennetten kalma yer, yüzlerce yıl yaşında binalarının arasında gezen son model arabaları ve milyonlarca dolarlık yatların park ettiği marinasıyla halen bir cazibe merkezi. Eze ise zamanın orta çağlarda durduğu başka bir cennet köy.
Yani yukarda biraz mızmızlık ettim diye hevesinizi kırmış olmayayım. Côte d’Azur kesinlikle gezilmesi, görülmesi gerekli bir yer.

Zaten öyle olmasaydı neredeyse her sene en az bir kere gitmezdik.

Gerçekten de hayatımın bir çok döneminde, birçok farklı ortamda, farklı insanlarla gitmişliğim vardır bu bölgeye.

Ancak kafama kazınan ve ne olursa olsun bir daha silinmeyecek bir Côte d’Azur gezimiz vardır ki, önem bakımımdan hepsini geride bırakır.

2014 yılının 31 Aralık gününde arabaya atlayıp, yeni yıl için Côte d’Azur’e gelmiştik. Jelena hamileydi ve hamile olduğunu öğrendiğimizden beri çıktığımız ilk 'seferdi'. O zamanlar daha 🐝Mezzy🐝 'nin 🐝Mezzy🐝 olduğunu, yani bir kızımız olacağını bile bilmiyorduk. 

2015 Yılbaşı, 🐝Mezzy🐝 'yi beklerken

Hayatımın en güzel yılbaşısıydı. Monaco'da, eski bir şarap mahzeninden restorana çevrilmiş tarifi zor güzellikte bir mekanda akşam yemeğimizi yemiştik. Garip Jelena şarap içemediği için ben onun yerine de içmiştim. Monte Carlo'da, Casino'nun bahçesinde karşılamıştık yeni yılı. Herkesin karısı kendine güzeldir tabi ancak kalbimde dünyanın en güzel kadınıdır sevgili karım. Ne var ki 🐝Mezzy🐝 içerden onu her zamankinden daha güzel yapmıştı. İşte böyle bir ortamda ondan sıfıra kadar sayarak eski yılın son saniyelerini geçirmiştik. Havai fişekler yeni yıl ile birlikte canım kızımın gelişini kutluyordu.

Anladınız herhalde. Çok önem verdiğim, çok sevdiğim bir yerdir Côte d’Azur...

23 Temmuz sevgili kızımın doğum günüdür. İlk yaşını Venedik'te, Hard Rock Cafe'de kutlamıştı 🐝Mezzy🐝'cik. İkincisini ise İbiza'da, yine Hard Rock Cafe'de. Önceden planlamasak da, doğum günlerini Hard Rock Cafe'de kutlamak bir geleneğe dönüşmüştü. Üçüncü yaşını Las Vegas'ta, yine Hard Rock Cafe'de kutladı 🐝Mezzy🐝'cik. Dördüncü yaşına geldiğinde ise artık nereye gideceğimizi biz değil, o belirlemeye başlamıştı. Doğum günü için nereye gidelim diye sorduğumuzda "dizzi-rend", yani Disneyland demişti. İster istemez dördüncü yaşına Paris'te, Hard Rock Cafe'de girdi canım kızım.

Bu sene, beşinci yaşı için de Disneyland diye tutturmuştu, ancak Disneyland'in etrafında başka Hard Rock Cafe kalmadığından biraz lojistik yapmak zorunda kalmıştık. O yüzden de kızımın beşinci doğum günü için Hard Rock Cafe Nice'i sectik, üç günlük bir Côte d’Azur gezisini altı günlük bir Disneyland tatili ile birleştirdik ve "Et Voilà!", kendimizi Nice'de bulduk.

Devam edeceğiz...